"Ik kan al 4 jaar niet eten sinds mijn zwangerschap"

De moeder ontwikkelde de ziekte genaamd 'gastroparese' tijdens de zwangerschap van haar zoon, sindsdien kan ze niet meer eten. Ze is ongeveer 15 keer per dag misselijk waardoor ze nu maat 34 heeft. Sinds haar bevalling moet ze 14 uur per dag aan de sonde dragen die haar voorziet van voeding. "Aanvankelijk zeiden artsen dat ik met complicaties door de zwangerschap kampte. Ik dacht het extreme ochtendmisselijkheid was. Na de eerste drie maanden ging dit niet weg, maar ik dacht nog steeds dat het door de zwangerschap kwam."

Niet eens douchen
"Mijn buik was helemaal niet zo rond tijdens de zwangerschap, maar bij de geboorte woog mijn baby 4,5 kg. De artsen denken daarom denken dat mijn baby erg intern zat en hij zo een zenuw beschadigd heeft, waardoor mijn ingewanden niet meer naar behoren kunnen werken. Tijdens mijn zwangerschap heb ik haast negen maanden in het ziekenhuis gelegen. Ik was zo ziek dat een douche nemen al ontzettend vermoeiend was, ik moest zo weinig mogelijk doen zodat mijn baby de kans kreeg zich te ontwikkelen. ", aldus Charlene.

Volle maag
De moeder gaat verder: "Na mijn bevalling ging het steeds slechter met me. De artsen zaten met hun handen in het haar, het was uiteindelijk een specialist die de diagnose van ernstige gastroparese maakte. Hierdoor kan mijn maag zich niet leegmaken, ook al is er geen verstopping. De oorzaak is onbekend, maar artsen denken dat het kan komen door een storing van de zenuwsignalen naar de maag. Het enige wat ik wilde, was naar huis gaan en bij mijn baby zijn, maar ik was echt te zwak. Ik kon zelfs mijn eigen kind niet vasthouden of een flesje geven. Toen ik nog slechts 32 kilo woog, werd ik opnieuw in het ziekenhuis opgenomen voor drie bloedtransfusies, ik had ontzettend veel pijn en hoestte bloed op."

"Na enkele weken kwam ik weer bij en mocht ik naar huis. Mijn zoon was al bijna een jaar en ik had nauwelijks tijd met hem kunnen doorbrengen, ik voelde me zo schuldig. Een tijdelijke pacemaker in de maag zorgde gedurende vijf dagen voor verlichting en toonde aan dat ik in aanmerking kwam voor een permanente plaatsing", aldus Charlene. "Aanvankelijk had ik geen geld voor de operatie, maar mijn moeder viel experts lastig tot de ingreep gesubsidieerd werd. Gedurende acht maanden kon ik als een normaal persoon eten, tot mijn darmen faalden. Dat is het laatste stadium van mijn ziekte, artsen kunnen hier niets tegen doen. Dankzij de specialist kan ik de symptomen wel beperken, maar eten zoals andere mensen kan ik niet. Vroeger was ik dol op chips met kaas en wraps met kip, maar hier zal ik dus nooit meer van kunnen genieten."