Met opzet gestoken, maar cel hoeft niet meer

De lerares zedenleer stak haar man op 5 juni 2015 dood met een groot keukenmes, na een ruzie over tomatensaus. Hun relatie van zeven jaar was dan al redelijk tumultueus verlopen. Waterplas had - net als in eerdere relaties - losse handjes. Volgens G. wilde ze die avond definitief weg, maar dat nam hij niet zomaar. "Hij pakte me bij mijn keel - net als de week voordien, toen hij me probeerde te wurgen. Hij ging vervolgens even weg, en kwam toen terug. Als een razende. Met een blik in de ogen waar ik schrik van had. Toen dacht ik: 'Ik moet iets in mijn handen hebben, want hij gaat mij wurgen'. Ik heb dat mes gepakt en zo (recht, red.) voor mij uit gehouden."


Over wat er nadien gebeurd is, varieerden de verklaringen van de beklaagde in de loop van het onderzoek en op de zitting. Gaande van 'ik heb gedreigd en gestoken' tot 'hij kwam dichter en dichter en is zelf op het mes gelopen'. De verdediging zwaaide met een rapport van de door hen aangezochte Antwerpse wetsdokter Werner Jacobs, waarin stond dat dit laatste perfect mogelijk is. Hoewel het mes van boven naar beneden de hartstreek binnendrong.

Volgens de advocaten van de nabestaanden ging het om doodslag, of zelfs moord. Aanklager Jennifer Vanderputten hield het bij voorbedachte opzettelijke slagen en verwondingen, zonder de intentie om te doden, maar met de dood als gevolg. Volgens Nathalie Buisseret, advocate van de beklaagde, maakte die enkel een fout. Ze pleitte "onopzettelijk doden door gebrek aan voorzichtigheid of voorzorg". Haar medepleiter Sven Mary dacht aan wettige zelfverdediging. Of minstens uitlokking.


De rechtbank had nog een andere opinie. "Ondanks de keuze van het wapen en de plaats waar ze stak, is het niet boven elke redelijke twijfel dat Monique G. het oogmerk had Danny Waterplas te doden." Geen doodslag, dus. De steek werd wel opzettelijk toegebracht. "Haar laatste versie, die zegt dat Danny Waterplas op het mes is ingelopen, is ongeloofwaardig. Het verslag van dokter Jacobs overtuigt de rechtbank niet." In het vonnis gaat het dus over opzettelijke slagen en verwondingen, zonder de intentie om te doden, maar met de dood tot gevolg. De voorbedachtheid werd niet bewezen geacht.


Bij de strafbepaling hield de rechtbank rekening met het blanco strafregister van de beklaagde, de context - "een relatie vol conflicten" - en de persoonlijkheid van Monique G. "Een gevangenisstraf met uitstel lijkt aangewezen." Het werd vijf jaar, waarvan enkel de voorhechtenis effectief. De rest met probatie-uitstel gedurende vijf jaar.

Monique G., haar dochter en de talrijk opgekomen vrienden en kennissen reageerden "opgelucht". Bij het buitengaan van de zaal vielen ze elkaar in de armen. "Zeven jaar heeft ze met die man in de hel geleefd", aldus één van haar beste vriendinnen. "Nadien nog eens twee jaar onzekerheid. Ook een hel. Dit is een correct vonnis. Monique heeft dit verdiend."


Bij de familie en vrienden van Danny Waterplas viel het vonnis redelijk slecht. "Eigenlijk is dit geen straf. Eigenlijk worden enkel wij gestraft", klonk het. Hun raadsman Rudy Arts sprak van een juridisch correct vonnis. "Ik begrijp dat die mensen moeite hebben met de strafmaat, maar dat is iets waar wij, burgerlijke partijen, ons niet mee mogen bemoeien."