Uw kat ziet u als een reusachtige soortgenoot

Mocht u er nog aan twijfelen: het is een gouden tijdperk voor poezen. U moet al heel wat moeite doen om niet dagelijks minstens één kattenfoto in uw Facebook-tijdlijn te zien passeren. En als het web niet helpt, ziet u er wel één door uw tuin of straat sluipen. Er zijn op deze aardbol dan ook drie keer zoveel katten als honden. Het leeuwendeel daarvan (no pun intended) wordt verafgood door zijn baasjes.

Vreemd genoeg, zo steekt dr. John Bradshaw van wal in zijn bijzonder grondige kattenturf 'Cat Sense', zijn poezen nog steeds een heel pak minder gedomesticeerd dan honden, die doorheen de eeuwen voor specifieke doeleinden gefokt werden. Katten daarentegen zijn, zelfs in de nabijheid van de mens, grotendeels dezelfde wilde dieren gebleven. Ze hebben voldoende nut als muizenvangers en zijn voor de rest vooral gezelschapsdieren. Bovendien paren ze - veel vaker dan honden - met wilde soortgenoten, wat de evolutie naar een gedomesticeerd dier telkens doorkruiste.

Dode knaagdieren
Daarom moeten poezen vandaag in hun interacties met ons, de mens, vertrouwen op hun natuurlijke sociale instincten, veeleer dan op 'aangeleerd gedrag'. Zo schuren ze langs uw benen of geven ze kopjes om geaaid te worden, net zoals ze zouden doen bij een niet-vijandige soortgenoot. Een opgerichte staart is volgens Bradshaw "vermoedelijk de duidelijkste manier waarop katten hun affectie tonen".

Nog zo'n voorbeeld is het feit dat katten vaak dode muizen, ratten en vogels in huis brengen. Geen cadeautje voor hun baasje, zoals sommigen het interpreteren. Het is simpelweg een manier om hun prooi te vrijwaren van andere eetlustige katten. Maar, aldus Bradshaw, eenmaal ze in huis zijn, herinneren ze zich dat hun eigen katteneten toch nog net iets smakelijker is, waardoor u zich 's ochtends een hoedje schrikt bij de vondst van het zoveelste dode knaagdier.

Bradshaws conclusie mag duidelijk zijn: u bent voor uw poes dus geen 'baasje', moederfiguur of kitten, wel een collega-kat die toevallig wat groter uitgevallen is. Zijn stellingen stroken overigens met recent onderzoek van de universiteit van Tokio, waaruit bleek dat katten nauwelijks om hun baasje geven of hun baasje doelbewust negeren.