Schattig én wetenschappelijk verantwoord: babyschildpadjes op de loopband

Wanneer een zeeschildpadje ter wereld komt, moet het binnen enkele minuten naar de oceaan kruipen. Maar steeds vaker raken de diertjes, die zich normaal gezien oriënteren op de reflectie van de oceaan, gedesoriënteerd door straatverlichting, waardoor ze soms urenlang aan land blijven. Daardoor belanden ze in gevaarlijke situaties: de jongen kunnen aangevallen worden door roofdieren of overreden worden door voertuigen.

Om te weten te komen hoe het gesteld is met het uithoudingsvermogen van jonge zeeschildpadjes, verzamelden Sarah Milton, professor biologische wetenschappen aan FAU en studente Karen Pankaew, 150 jonge onechte karetschildpadjes en soepschildpadjes uit verschillende nesten in Palm Beach County, Florida. De diertjes werden na het experiment weer veilig teruggezet.

“Aanleiding voor deze studie was het verlangen om te begrijpen wat er met deze pas uitgekomen jongen gebeurt, nadat ze uren hebben rondgekropen op het strand omdat ze gedesoriënteerd zijn,” vertelt Milton in een verklaring. “We wilden weten of ze nog in staat zouden zijn om te zwemmen nadat ze 500 meter of meer gekropen hadden, wat hen in totaal tot zeven uur gekost kan hebben.” Hun studie, die gepubliceerd werd in het ‘Journal of Experimental Biology’, leverde verrassende resultaten op.

De onderzoekers zetten de schildpadjes op een speciaal daarvoor gebouwde loopband en maakten gebruik van een kunstmatige lichtbron die hen moest lokken. De afstanden waren vergelijkbaar met de afstanden die de diertjes afleggen op het strand. In één experiment legden ze een afstand van 200 meter af, in een ander experiment overbrugden ze 500 meter, waarbij ze af en toe rustten.

Na de wandeling op de loopband kregen de schildpadjes speciale zwempakjes en werden ze in een aquarium geplaatst. Daar moesten ze zwemmen terwijl de onderzoekers hen twee uur lang observeerden. Om hun energieniveau te meten, onderzochten Milton en Pankaew het zuurstofgehalte in de lucht, hun ademhalingssnelheid, bloedsuikerspiegel en productie van melkzuur. Daarnaast onderzocht het team ook hoeveel zwembewegingen de reptieltjes maakten.

“We waren compleet verrast door de resultaten van deze studie,” zegt Milton. “We verwachtten dat de jongen erg moe zouden zijn van het lange kruipen en dat ze niet in staat zouden zijn om goed te zwemmen. Maar dat bleek niet het geval te zijn en ze zijn in feite echte kruipmachientjes. Ze kruipen en rusten, kruipen en rusten en dat is waarom ze niet te moe waren om te zwemmen.”

Hoewel de bevindingen hoopgevend zijn, waarschuwen de onderzoekers er toch voor dat kunstlicht in stedelijke omgevingen nog steeds een ernstig gevaar vormt omdat de schildpadjes langer op het strand vertoeven dan nodig, waardoor ze een groter risico lopen om gewond te raken of gedood te worden.