"Over de pijn praten we niet, over Wouter wel"

Nele: "Hoe langer Wouter weg is, hoe meer we hem missen. Nu het voorjaar gestart is, heb ik het extra moeilijk. Dan spelen diezelfde vragen steeds weer op. Zou Wouter vandaag meegedaan hebben? Zou hij al een tweede kindje hebben?"

Eric: "Dat we hem niet meer zien koersen, is één ding. Doordat hij niet meer in dat peloton zit, word je weer geconfronteerd met de essentie: dat hij er niet meer is. De koers is bijzaak, maar trekt je snel naar de hoofdzaak."

Nele: "Ik vergelijk voortdurend. 'Kijk, die renner zit een beetje zoals Wouter op zijn fiets.'"

Eric: "En dan zie je weer de valpartijen. Die wil je al helemaal niet meer zien."

Nele: "Zoals vorig jaar met Stig Broeckx. Dat kan me kwaad maken. Tom Boonen ook... (die liep in 2015 een schedelbreuk op na een val in de Ronde van Abu Dhabi, red.). Eigenlijk zou hij niet meer mogen koersen, hé."

Eric: "Dat is Toms keuze."

Nele: "Ik weet het. Ik mag me daar niet mee bemoeien. Die fiets kriebelt. Dat zagen we bij Wouter ook."

Eric: "Ik ken geen job waarin zoveel werkongevallen gebeuren als in de koers. Ik denk niet dat Wouter - van bij de nieuwelingen tot bij de profs - één koers heeft gereden waarin niemand viel. Gelukkig zijn de valpartijen zelden dodelijk."

Eric: "Ter nagedachtenis van Wouter wordt in Italië jaarlijks een 'Gran Fondo' gereden, een wielertoeristentocht over hetzelfde parcours als de rit waarin hij verongelukte. Ik reed drie keer mee. Sinds vorig jaar lukt het niet meer, omdat ik zelf met de gezondheid sukkel. De Passo Del Bocco wordt aan de minst steile kant beklommen. Als ze van de andere kant waren gekomen, was Wouter minuten achterop geweest. Nu reed het peloton tempo. Door een andere val was een scheurtje ontstaan. Wouters ploegmaat, Tom Stamsnijder, riep nog om het rustig aan te doen. Michael Mørkøv heeft me later verteld dat hij ooggetuige was. Toen Wouter vooraan kwam aansluiten, draaide hij zich even om, kwestie van de situatie in te schatten. Dat doen renners. Ze hebben nog geroepen toen ze hem te dicht bij dat muurtje zagen komen. Maar het was te laat."

Nele: "Eigenlijk praten we niet over onze emoties"

Eric: "We verwerken het verlies elk op onze eigen manier."

Nele: "Begrijp ons niet verkeerd. We praten wel over Wouter. Maar niet over hoeveel pijn het doet hem te missen. Ik ga nog twee keer per dag naar de begraafplaats."

Eric: "Dat is nog zowat het enige wat we kunnen doen. Al blijft Nele graag wat langer dan ik."

Nele: "Ik praat af en toe. En voor ik vertrek, zeg ik hem altijd dat ik hem graag zie."

Eric: "Na zijn dood nam ik de draad snel weer op. Een week na de begrafenis was ik al aan het werk. Wat zit je thuis te doen?"

Nele: "Ik ben in juni herbegonnen, een goede maand later. Maar op een middag ben ik gecrasht. Uiteindelijk ben ik nog twee maanden thuisgebleven."

Eric: "Het is niet evident. Mensen hebben schrik iets fout te zeggen. Zwijgen is ook geen oplossing. Soms praat ik graag, soms ook niet. In een van mijn opleidingen als brandweerman zei een psycholoog: 'Als je bij een dodelijk ongeval de familie aanspreekt, zeg dan nooit dat je hen begrijpt, want dat kan je niet.' Ik stelde mij daar vragen bij. Ondertussen weet ik wel beter..."

Nele: "Amper zeven maanden na zijn overlijden stelde een collega mij de vraag of ik daar nu nóg niet over was... Verschrikkelijk."

Eric: "Veel mensen hebben daar geen besef van. We hebben ons leven opnieuw in handen genomen, maar de vrolijkheid, die is er niet meer. Als we lachen, denken de mensen dat we er 'door' zijn."

Nele: "Wouters dochter Alizée (5) brengt ons troost. Zodra ze het levenslicht zag, lachte ze. Straf, vind ik: mama An-Sophie heeft zo intens verdriet gehad tijdens de laatste maanden van haar zwangerschap en toch had Alizée meteen die lach op haar gezicht. De genen van Wouter, zeker? Die was ook altijd happy. We herkennen zoveel van hem in haar. Soms denk ik: Wouter is hier terug."

Eric: "Wij zijn blij grootouder te mogen zijn. Maar eigenlijk had Wouter dat zelf moeten beleven."

Nele: "We zijn ons wel bewust van die rijkdom."

Eric: "Ondanks alles hebben we geen afkeer van de koers. Mijn zoon is gestorven in wat hij het liefste deed."

Nele: "Hij zat zo goed in zijn vel in die periode. Ik zie nog de twinkeling in zijn ogen toen hij vertelde dat hij papa zou worden.

Eric: "En hij had een mooi contract bij Trek. Ze zijn ons daar ook niet vergeten. Wouter staat nog altijd op de bus. Ik heb nog contact met buschauffeur Danny. De broers Schleck zijn al langsgekomen. Cancellara al meermaals. Mét zijn gezin. Ook al die andere vrienden zijn ons niet vergeten. Bert De Backer, Kurt Hovelynck."

Nele: "En ons Elke (Wouters zus, red.) is intussen marketing- en communicatiemanager bij Trek."

Erik: "Het is een job in de richting van wat ze studeerde. Ze doet het graag. Vooral dat maakt me blij."