Opinie: deze Turk is een schurk

In de praktijk zal het echt niet zo een vaart lopen, maar op papier is dit geen absurde vraag. Wilt u behoren tot een Europese Unie waarvan de Britten geen deel uitmaken en de Turken wel? Ik niet. De onderhandelingen over de uittreding van de Britten beginnen binnenkort. De gesprekken over de toetreding van Turkije branden op een laag pitje, maar stopgezet worden ze tot nader order niet. Ook niet na de presidentiële staatsgreep van president Recep Tayyip Erdogan. De militaire coup had hij niet zien komen, zei Erdogan, maar luttele uren later heeft hij duizenden rechters, topambtenaren, militairen en politiemensen geïdentificeerd als samenzweerders en wil hij hen berechten, bij voorkeur opgeknoopt aan de hoogste boom. Het klinkt niet erg diplomatiek en het rijmt kinderlijk simpel, maar deze Turk is een schurk.

In een ongeïnspireerde bui noemde de Duitse komiek Jan Böhmermann de Turkse president een geitenneuker. Angela Merkel bood prompt haar plaatsvervangende excuses aan. Geitenneuker: was het dat maar. President Erdogan is erger. Jazeker, hij heeft Turkije opgestuwd in de vaart der volkeren. Onderwijs. Gezondheidszorg. Economie. Onder zijn beleid is zijn land uitgegroeid van een reus op lemen voeten tot een grootmacht in wording. De dag is nabij dat Turkije Duitsland overtreft in bevolkingsaantal. Zelfs dat heeft het aan Erdogan te danken, hij die vindt dat elke moslima minstens drie kinderen moet baren. Fair enough. Maar wilt u behoren tot een Europese Unie waarin de Turken meer te zeggen hebben dan de Duitsers? Ik niet. Niet als die Turken het gedachtegoed van Erdogan aanhangen. Niet als de seculiere Turkse staat van Kemal Atatürk, gesticht in 1923, een eeuw later, in 2023, zal gedegradeerd zijn tot het islamitische, islamistische Turkije van Erdogan. Was het niet dat ik het vocabulaire van Geert Bourgeois niet genegen ben, ik zou zeggen dat ik er als democraat op spuw.

Topdiplomatie is: je hardst mogelijke oordeel verpakken in de zachtst mogelijke bewoordingen. De herinvoering van de doodstraf, zei minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders gisteren, zou de relaties met Turkije complexer maken. Hoezo complexer? Eenvoudiger, zal hij bedoelen. Een land dat de doodstraf opnieuw invoert, kan nooit een gesprekspartner zijn, laat staan een toekomstig lid van de Europese Unie. Basta. Om alle gesprekken op te schorten hoeft Erdogan niet eens zo ver te gaan. Volstaat het niet ruimschoots dat deze megalomane, paranoïde president sinds de coup nu ook de weinige democratische grondrechten heeft geschonden die hij tevoren nog niet had afgeschaft? Dit Turkije levert het bewijs dat ook een min of meer democratisch verkozen regime kan ontsporen tot een dictatuur.

Waar blijven ze nu, de Vlaamse parlementsleden en schepenen van Turkse origine, met een stuk of wat kritische vragen over hun Grote Leider? Ze zijn zo laf, meneer. En hoe rijmt de Belgische MR-regering van premier Michel en minister van Buitenlandse Zaken Reynders deze contradictie: de Britten puur op rancune zo snel mogelijk uit de EU pesten, maar tegelijk blijven praten met het Turkije van Erdogan over toetreding? Gekker moet het echt niet worden, denk je als overtuigde Europeaan.

VANDAAG GEVEN WE DE OPINIE VAN ONZE EDITORIALIST JAN SEGERS INTEGRAAL OP HLN.BE. WIL JE ONZE OPINIE DAGELIJKS LEZEN, SURF DAN NAAR HLN PLUS, ONZE ZONE EXCLUSIEF VOOR ABONNEES (PROEF NU VIJF WEKEN LANG VOOR 1 EURO)