'Gewone' Noren redden jongeren van gruweleiland Utoya

Zijn verhaal begint met een menselijke reactie: "Ik was een beetje geïrriteerd omdat de uitzending van de Tour de France onderbroken werd door een nieuwsuitzending. Naar welk kanaal ik ook zapte: nergens de Tour, overal de bomaanslag."

"Er gebeuren vreselijke dingen"
Zijn humeur slaat om als hij merkt dat regeringsgebouwen getroffen waren, waar zijn ex-vrouw werkt. Nog maar net kreeg hij het bericht dat ze niet gewond was, of er belt een vriend. "Je moet mee op de boot van iemand die ik ken, naar het eiland Utoya. We moeten mensen redden, er gebeuren daar vreselijke dingen."

Regenkledij
Kasper gelooft hem niet helemaal, maar grijpt zijn gsm, trekt regenkledij aan en loopt door de gietende regen naar zijn boot. Na een kwartiertje varen vanop 'zijn' eiland Storoya bereikt Kasper het eiland Utoya.

Het eerste wat hij ziet is een handjevol andere privéboten, naast elkaar aan de kustlijn. Dan valt zijn blik op de jongeren: ze lagen neer of verscholen zich achter rotsen, wuifden naar ons, ze zagen er doodsbang uit."

Helikopters
Eén van zijn vrienden sms't dat er een gek mensen neerschiet. Terwijl de eerste helikopters overvliegen , beseft de Noor dat het bittere ernst is.  Hij manoevreert zijn boot naar de kustlijn en liet kinderen en jongeren instappen, tot de boot bomvol was. De kinderen huiverden in het kille regenweer: ze waren slechts gekleed in badkledij, niet bepaald ideaal voor 15 graden.

Shock
"De kinderen waren in shock. Ik zag een groepje jongeren achter een grote rots. Ik wuifde en riep, maar ik kreeg geen reactie. Ik dacht dat ze in shock waren, of dat ze hun schuilplaats niet wilden vrijgeven, maar nu begrijp ik dat ze dood waren."

De kinderen in de boot vroegen of hij een politieagent was. "Ik antwoordde dat ik maar een gewone Noor was, die hen veilig naar de kust wou brengen om ze dekens te geven en medische verzorging. Verschillende jongeren getuigden dat het een politieman was die op hen had geschoten."

Drie keer over-en-weer
Hij beloofde de jongeren die niet in de boot pasten dat hij gauw zou terugkeren, en zette koers naar het vasteland. Verschillende ambulances stonden hem al op te wachten. In totaal zou Kasper drie keer over en weer varen.

"Alle jongeren  waren zo dankbaar, ze bleven maar 'bedankt' zeggen. Een meisje moest huilen. Ik deed wat ik kon om paniek te voorkomen. Zo vertelde ik hen dat ze stil moesten zijn tot we veilig waren."

"Ik was er en ik was nodig"
De Noor realiseerde zich wel dat hij zichzelf in een kwetsbare positie bracht. Met zijn gele regenjas en rode helm was hij ook extreem zichtbaar en een perfect doelwit. "Maar ik was er en ik was nodig, en ik ben blij dat we zoveel jongeren hebben kunnen redden." In totaal waren er tien tot vijftien kleine boten, die ongeveer 50 jongeren redden.

Na zijn derde trip vond hij geen jongeren meer langs de kustlijn. Hij keerde terug naar zijn vakantiehuis op Storoya, waar hij de politie een golfhuis gaf om een crisiscentrum op te bouwen. Hij maakte zichzelf een kop koffie en een boterham, en langzaam begon hem duidelijk te worden wat hij net had gedaan.

Tpyisch Noors
Hij lichtte meteen zijn dochter en zus in. "Eigenlijk is het niets speciaal wat ik gedaan heb. Dit is typisch Noors: we zijn kalme, bescheiden mensen. Veel anderen hebben gedaan zoals ik en jongeren gered. Er gebeurt hier niet veel, maar als er een katastrofe plaatsvindt blijven we kalm."

Aan het einde van het gesprek vroeg de CNN-reporter of Kasper ondertussen al wist wie de Tourrit die dag had gewonnen. Dat wist de Noorse held nog niet. (edp)

Beluister hier het skype-interview van CNN met Kasper Ilaug.