"Fabiola is thuis, bij God en haar echtgenoot"

Sober en eenvoudig. Zo had koningin Fabiola het zelf vooraf al geregeld. Ondanks de aanwezigheid van tal van binnen- en buitenlandse royals en prominenten bleef de begrafenisplechtigheid eenvoudig, met vooral veel ruimte voor gebed en klassieke muziek.

Omstreeks 10 uur werd de kist van koningin Fabiola de kathedraal binnengedragen door de karabiniers-grenadiers uit Leopoldsburg. De voltallige koninklijke familie, allemaal gekleed in zwarte en grijze rouwkledij, begeleidde de kist.

Als teken van eenvoud (en op verzoek van de overleden koningin zelf) werd de kist, gedrapeerd met een Belgische driekleur, op de grond gezet en niet op een verhoogje zoals de gewoonte is.

Na een welkomstwoord van aartsbisschop André-Joseph Leonard leidde monseigneur Godfried Danneels, die een nauwe band had met de overleden koningin, de rest van de plechtigheid.

"Zielsgenote van zoveel mensen"
In zijn homilie benadrukte monseigneur Godfried Danneels het belang van het diepe geloof in het leven van Fabiola en haar band met wijlen koning Boudewijn. "Fabiola is nu thuis, bij God en haar echtgenoot", zei de kardinaal Danneels.

Danneels noemde Fabiola een "vanzelfsprekende gelovige" en een "zielsgenote van zoveel mensen". "Een respectvolle tochtgenote voor wie niet gelovig was". De kardinaal verwees ook naar de persoonlijkheid van de koningin. "Ze was ernstig, maar ook met veel humor. Ze was zacht en gepassioneerd. Ze was duidelijk, maar barmhartig. Ze was eenvoudig en toch elegant", aldus Danneels. "Fabiola's geloof rijpte als een druiventros in de zon van de herfst", aldus Danneels. "Ze verlangde naar God te gaan", klonk het. "Ze leefde alsof ze al toegang had tot de wereld van God en zijn heiligen. De dood was voor haar geen einde, maar een doorgang".

"Maar dat alles is de zichtbare buitenkant", klonk het. "Maar wat is haar innerlijk portret? Vanbinnen was er niets anders dan liefde tussen haar en Boudewijn. Dat is hun geheim", zei de kardinaal.

Na de homilie spraken kroonprinses Elisabeth, prins Gabriël, prins Amedeo en prinses Louise de voorbeden uit. "Oom Boudewijn en tante Fabiola zochten onophoudelijk naar vrede", zei Elisabeth. Prins Gabriël verzocht dan weer om "troost in onze beproevingen". Daarna was het de beurt aan de oudere prins Amedeo, zoon van prinses Astrid en prins Lorenz. "Geef geliefden de kracht", zei hij. Prinses Louise, dochter van prins Laurent en prinses Claire, nam het woord in het Engels. Een Spaanse nicht van Fabiola gaf het slotwoord.

Als muziek had Fabiola zelf vooral gekozen voor klassieke muziek van componisten als Bach, Mozart, Schubert en Fauré, waarbij de Brusselse José Van Dam en sopraan Sophie Karthäuser de zangpartijen voor hun rekening namen. Er was ook een opvallend Spaans nummer ("La salve rociera") van het Spaans-Vilvoordse koor Coro Rociero, waarbij de castagnetten door de kathedraal kletterden.

Tranen
Nadien volgde Will Tura met het lied "Hoop doet leven", dat hij ook zong bij de begrafenis van koning Boudewijn in 1993. Tijdens het lied moest koning Filip zijn tranen bedwingen. José Van Dam sloot af met "L'Homme de la Mancha", wat Fabiola graag hoorde in de versie van Jacques Brel.

Na afloop van de plechtigheid in de kathedraal trok de rouwstoet, met applaus van de aanwezigen, naar de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Laken, de parochie van de overleden koningin. Daar vond nog een tweede religieuze ceremonie plaats. In de kerk bevindt zich de koninklijke crypte waar koning Boudewijn ligt. Fabiola de Mora y Arágon zal worden bijgezet in die koninklijke crypte.

Die ceremonie lokte maar weinig mensen. Op het plein voor de kerk stond een klein honderdtal toeschouwers toen de lijkkist van de koningin en de wagens met de koninklijke familie aankwamen en in alle stilte de kerk betraden. Een deel van hen vertrok eenmaal de ceremonie in de kerk begonnen was. Een dertigtal mensen bleef wachten in regen en wind.

Na de dienst in de O-L-V van Lakenkerk vertrok het hele gezelschap naar het koninklijk paleis in Laken, waar ze rond 13.10 uur aankwamen. Aan de poorten van het paleis stonden, behalve enkele verkleumde journalisten en politieagenten, geen kijklustigen of sympathisanten van het vorstenhuis of de overleden koningin. Dat betekende meteen het einde van de begrafenisplechtigheden voor de koningin die 33 jaar lang de koningin der Belgen was.