Voor de jonge lezers van deze krant: Wlodek Lubanski is een levende legende. In zijn thuisland Polen als topschutter aller tijden van de nationale ploeg en door de winst op de befaamde Olympische Spelen van 1972. In België omwille van zijn passage bij Lokeren, toen een Europese subtopper. "We wonnen van het Manchester United van Charlton, Best en Stiles. We versloegen Barcelona. Ik heb gespeeld tegen Garrincha, Pelé, Cruijff."

De Poolse Paul Van Himst, zeg maar. Naast een sportieve halfgod ook een innemende persoonlijkheid waar ze ook op zijn 69ste nog naar opkijken - zelfs Lukasz Teodorczyk. Terwijl de topschutter van Anderlecht normaal gezien zijn tanden staalhard op elkaar klemt, ontdooit de spits wanneer hij de legende uit zijn thuisland de hand schudt in het Italiaans restaurant vlak bij Neerpede. Meer zelfs: hij maakt twee uur lang de tijd voor een interview. "Uit respect", zou Teo achteraf zeggen. "Iédereen kent meneer Lubanski. Hij is een held in Polen. Het is een eer om hem te spreken." Lubanski wuift de complimenten weg: "Kom Lukasz, ga zitten. Hoe gaat het met je?"

De vijftien minuten die volgen over buffelwodka, Poolse bergen en Axel Merckx spoelen we door.

Lubanski: "Zeg Lukasz, ken je Het Laatste Nieuws?"
Teodorczyk: "Ik lees geen kranten, en al helemaal geen Belgische."
Lubanski: "Het zijn nochtans sympathieke kerels hier."
Teodorczyk: "Dat zeggen ze allemaal, die journalisten."