Winkelier roept iedereen op om bedelaar te helpen: “Een job en een dak boven zijn hoofd: het moét ons lukken”

"Lederwarenwinkel Demanet? Ge zult zien, dat is niet ver van waar die mijnheer en zijn twee honden zitten." Zo wijst een Hallenaar ons de weg. Want zo vertrouwd is het beeld van de bedelende Angyal Istva'n (39) in het centrum van de Vlaams-Brabantse stad al geworden. De Hongaar zit daar op marktdagen altijd op dezelfde plek: schuin tegenover de chique lederwarenzaak, aan een leegstaand pand. Met zijn honden Lizy en Guszt. Overlevend op de centjes die gulle inwoners hem tijdens het shoppen toesteken. En op het eten dat handelaars hem geregeld komen brengen. Maar Angyal Istva'n verdient beter, vindt Philip Demanet (51), die de lederwarenzaak uitbaat met zijn ouders en zus. En dus riep hij de Hallenaars via Facebook op om een week lang, tot gisteren, van alles in te zamelen voor de man. Een oproep die beslist niet in dovemansoren viel.

"Er is zoveel ingezameld dat ik een Spar zou kunnen opendoen", lacht Demanet, die in allerijl op zoek moest naar een opslagplaats. Want in zijn winkel bleek er onvoldoende plek voor alle conservenblikken, kleren en hondenbrokken. Véél hondenbrokken. "Die twee dieren kunnen daar een heel jaar van eten. Ongelooflijk."

Angyal Istva'n - met wie het moeilijk praten is, omdat hij buiten zijn moedertaal slechts een handvol Engelse woorden machtig is - weet met zijn geluk geen blijf. "De mensen hier zijn zo goed voor mij", zegt hij dankbaar, de hand op het hart. Vier jaar geleden kwam hij vanuit Debrecen, op Boedapest na de grootste stad van Hongarije, naar België. Omdat hij met de hooguit 400 euro die hij ginds als plamuurder verdiende amper kon leven. Hij hoopte op een beter leven en dacht dat hier te vinden. "Kom naar België, hier is werk!", had een Hongaarse kennis die al in ons land woonde hem voorgespiegeld. Angyal kwam. Maar de baas van die kennis had geen werk voor hem.

En zo belandde hij naar eigen zeggen in een vicieuze cirkel. "Ik vind geen werk omdat ik geen huis heb. En ik vind geen huis omdat ik geen werk heb." Dat hij geen Nederlands of Frans spreekt, helpt zijn zaak evenmin vooruit. Angyal leeft met zijn honden in een camionette, die hij doorgaans ergens aan de vaart parkeert. De politie laat hem met rust. Douchen doet hij in een naburig tankstation. Hij is erg proper op zichzelf, verzorgt ook zijn honden goed. Drie dagen per week trekt hij eropuit om te bedelen. "Wekelijks haal ik gemiddeld 90 euro op", rekent hij uit. Het is op maandbasis minder dan wat hij in Hongarije verdiende. "Dit is geen gelukkig leven", schudt hij het hoofd. "Ik ben sterk, ik wíl werken, zodat ik niet meer in mijn auto hoef te leven."

Waarom handelaar Philip Demanet zich het lot van deze man zo aantrekt, terwijl veel andere winkeliers daklozen liever verjagen? "Omdat hij in wezen niet verschilt van ons", zegt hij klaar en duidelijk. "Ik zou hem kunnen zijn. Wij allemaal zouden hem kunnen zijn. Het is niet omdat je een familiezaak runt dat het altijd goed zal blijven gaan. Zonder werk vallen, je eigen zaak verliezen: dat kan iedereen overkomen. We kennen Angyal al lang van ziens, maar op een enorm hete braderijdag afgelopen zomer greep zijn situatie mij echt naar de keel. Ik zag hem en zijn honden in de volle zon zitten en dacht: 'Nee, dat zou ik ook niet uithouden.' Ik ben hem toen een parasol en een ijsje gaan brengen, en water voor zijn honden. Sindsdien heb ik hem geregeld eten toegestopt. Boterkoeken en sandwiches. Wanneer ik ontbeet, moest ik aan hem denken. Dat hij misschien helemaal niks zou hebben."

"Ik heb een zwak voor dieren én voor lieve mensen. Angyal is een lieve mens. Dringt zich nooit op, vraagt niks - behalve wat centjes als hij bedelt - valt niemand lastig, straalt vriendelijkheid uit. Ik denk echt dat hij te vertrouwen is. En natuurlijk maakt het voor mij een verschil dat hij daar altijd met zijn twee honden zit. Ik ben een dierenvriend, heb zelf drie honden en dan raakt zo'n situatie je nog veel harder. Honden hebben niemand anders dan hun baasje, hé. Hij gaat met zijn honden om zoals ik met de mijne. Die honden zitten daar niet om de aandacht te trekken."

Hoe mooi zo'n hulpactie ook is, fundamenteel verandert het natuurlijk niets aan de uitzichtloze situatie van Angyal. "Dat besef ik. Nochtans is het de bedoeling dat Angyal straks op eigen benen kan staan. Hij wil dat zelf ook uit de grond van zijn hart - alleen kent hij de juiste kanalen niet. Mensen hebben mij al spontaan aangesproken omdat ze hem aan werk willen helpen of onderdak voor hem willen zoeken. Ze springen mee voor hem in de bres, en da's mooi. Een vriendin heeft het me al ooit voorgedaan. Op haar bucketlist stond: 'Een dakloze aan werk en onderdak helpen.' Het is haar gelukt. Wel, met Angyal gaan we hetzelfde proberen. En ik maak me sterk dat het ons ook gaat lukken. Het stopt hier zeker niet. En misschien vloeit er straks wel een mooie vriendschap uit voort. Volgende week nemen we een tafel en stoelen mee naar Angyal en gaan we samen spaghetti eten."

De boodschap van Demanet? "Dat de stap om iets te doen voor iemand in nood veel kleiner is dan je zou denken. Er moet gewoon iemand zijn die het vuur aan de lont steekt, en je bent vertrokken. Het geeft echt een fijn gevoel als je voor een ander het verschil kan maken. Het haalt het mooiste in mensen naar boven. Van de week kwam hier een madammeke in de winkel iets afgeven voor Angyal. Ze was heel geëmotioneerd. 'Mijn man is overleden, ik heb al veel van zijn spullen weggeschonken, maar de mooiste stuks zijn voor de dakloze mijnheer.' En ze schonk twee warme jassen en schoenen van hem. Voor ons was dat gewoon kleding, voor haar was dat het laatste en het mooiste dat ze van haar man kwam afgeven. Ze weende - en ik met haar."