kijk naar Thomas en je weet hoe het zijn identieke tweelingbroer Maarten zou zijn vergaan, mocht hij niet al bijna tien jaar lijden aan parkinson. Mocht de ziekte al niet voor een groot stuk aan de loop zijn gegaan met zijn spraakvermogen en motoriek, met de uitdrukking van zijn gelaat die vlakker oogt. Het is een binnensmonds en niet altijd even goed verstaanbaar taaltje geworden, dat van Maarten. Hij schuifelt en sleept zich voort, het kost hem enorm veel inspanning om gewoon een glas appelsap op te heffen.

Bij parkinson sterven de zenuwcellen in de hersenen af, waardoor een tekort aan dopamine ontstaat. Zonder die stof krijgen de hersenen de spieren simpelweg niet meer aangestuurd. "Het kan gebeuren dat ik straks ineens volledig stilval en precies een standbeeld word", legt Maarten uit. "Freezen, heet dat. Opstijven. Door dat tekort aan dopamine. Dat ik aan mijn broer moet vragen: 'Zet mijn linkervoet eens tien centimeter naar rechts.' Of: 'Doe mijn hand eens terug open.' Het enige wat ik dan kan doen, is een pil met dopamine nemen en wachten tot het overgaat. Maar als ik dan te véél dopamine naar binnen krijg, gebeurt het tegenovergestelde: dan word ik overbeweeglijk, krijg ik spastische trekken en schok ik soms zo hard dat ik bijna uit mijn zetel bibber. Dan heb ik géén controle meer en zou ik dat glas appelsap niet eens meer kunnen vastpakken."

De klap was onbeschrijflijk toen Maarten bijna tien jaar geleden - hij was nog maar net papa geworden van zijn eerste dochtertje - het verdict te horen kreeg. "Ik weet nog hoe ik volledig in shock was toen ik bij de dokter buitenkwam, hoe ik in de auto niks anders kon doen dan schreeuwen", schudt hij het hoofd. "Parkinson op 29 jaar: wie dénkt daar nu aan? Het enige beeld dat ik toen van die ziekte had, was er één van oude mannekes die voorovergebogen staan te bibberen. Wist ik veel dat er ook 5% jongparkinsonpatiënten zijn. Er was niks genetisch aan de hand, ik had gewoon...pech."