"Ik heb twaalf jaar gewerkt als poetsvrouw en dan stond ik altijd een uur vroeger op om toch maar eerst mijn krant te kunnen lezen. Ik ben vooral geïnteresseerd in de mensen achter het nieuws, zoals bijvoorbeeld bij het verhaal over het tekort aan kankermedicijnen. Ik heb zelf mijn ouders én mijn schoonouders aan kanker verloren. Mijn moeder was nog maar 57. In onze straat zijn er vijf mensen die tegen die vreselijke ziekte vechten. Ik kan dan ook niet begrijpen dat er voor hen niet voldoende medicatie voorhanden is. Deze week was er ook veel te doen om de staking van de poetsvrouwen omdat ze meer loon willen. Wel, ze hebben groot gelijk. Ik ben sinds 1 april gestopt als poetsvrouw, maar indertijd werkte ik twaalf uur en daar verdiende ik 500 euro netto per maand mee. En daar moest ik hárd voor werken. Ik heb nooit eerst ergens een half uur koffie zitten drinken voor ik aan de slag ging. Integendeel. Ik moest mij altijd haasten om mijn werk gedaan te krijgen in die vier uur. Je krijgt er ook weinig voor terug. Bij de oudere mensen waar ik kwam, was er zeker respect en waardering - daar kreeg ik zelfs een cadeautje voor eindejaar - maar bij jongere koppels ben je toch vaak maar 'de poetsvrouw', het slaafje. Ze zijn dan misschien wel tevreden over je werk, ze zullen dat nooit zeggen. En ze vragen altijd méér van je dan je kan doen in die vier uurtjes. Eén vrouw zei bijvoorbeeld vlakaf tegen mij: 'Ik weet wel dat je geen tijd meer gaat hebben, maar daar staat ook nog zo'n mand strijk.' Op dat adres ben ik niet gebleven. Sinds ik niet meer werk, heb ik wel geen enkel inkomen meer en leven we van de invaliditeitsuitkering van mijn man. Hij stond al vanaf zijn veertiende in de bouw en heeft daar heel zware rugproblemen aan overgehouden. Soms heeft hij hulp nodig en daarom blijf ik nu thuis. Mijn man is belangrijker dan mijn job. Ook al omdat hij sinds vorig jaar twee stents heeft. Financieel hebben we nu minder, maar ons huis is gelukkig afbetaald, dus het lukt net."