Je stuurt geen vluchtelingen terug naar een thuisland waar ze ook maar het minste risico op foltering lopen. Dat is het punt van de broers Dardenne. Dat klinkt uitermate beschaafd en humaan, maar het is een utopie, tenzij je van België morgen hét land van belofte maakt voor alle verstotenen der aarde. En dat kan niet de bedoeling zijn. Een nulrisico inzake repatriëring van vluchtelingen is hetzelfde als nultolerantie voor geweld in de straten van Brussel: je kunt dat claimen, maar garanderen kan je het niet. Welke voorganger van Theo Francken durft met de hand op het hart te beweren dat geen van de duizenden door hem of haar teruggestuurde vluchtelingen bij zijn terugkeer is mishandeld? 

Als er geen Soedanees meer kan worden teruggestuurd, al dan niet in overleg met het regime, met welke gemoedsrust sturen we mensen vandaag dan nog terug naar tien, twintig staten in Afrika en het Midden-Oosten waar men even approximatief met mensenrechten omgaat? En als we onszelf rechtstreeks verantwoordelijk achten voor de mogelijke stokslagen die Soedanezen bij terugkeer in Khartoem hebben ondergaan, wat doen we dan als overheid, als Waalse overheid, met de wapens die we jaar na jaar aan Saoedi-Arabië leveren en die doden maken in Jemen en misschien ook bij ons, in aanslagen van salafistische extremisten? 

Kortom, je krijgt ze niet op de vingers van twee handen geteld, de ondemocratische, hardhandige regimes waarmee ons land diplomatiek overleg pleegt en handel drijft. Niet alleen deze regering, ook alle vorige. En nee, natuurlijk kan foltering bij terugkeer geen inbegrepen optie zijn, maar vandaag is Soedan - de humane drijfveer van Koert Debeuf ten spijt - geen mensenrechtenkwestie meer. Het is een alibi om in Franstalig België via Theo Francken ook Charles Michel neer te halen. Politieke carambole.

Knap is het hoe de premier gisteren op Facebook de asiel- en migratiepolitiek van zijn regering verdedigde zonder de naam van Theo Francken te vermelden. Communicatief is Francken voor Michel een pestkop die je af en toe een draai om zijn oren zou geven, maar zijn beleid wordt door vriend en vijand goedgekeurd - zie Louis Tobback. Als mensen vrezen voor hun leven, messieurs Dardenne, waarom vragen ze dan geen asiel bij ons aan, maar willen ze absoluut naar Engeland? Als alles beter is dan stokslagen bij terugkeer, waarom is België dan niet goed genoeg? Waar blijft op die vraag het antwoord van de vergulde broers?

De helaasheid der dingen is dat we het niet met zekerheid weten. Dat we niet weten of de getuigenissen van de teruggestuurde Soedanezen tot in detail kloppen. En nee, het is niet een onderzoek dat gepatroneerd wordt door een partijgenoot van Theo Francken - Jan Jambon - dat straks de waarheid aan het licht zal brengen. Wat we wel zeker weten, is dat er in dit land regeringshanden zijn waaraan meer bloed kleeft dan aan die van de regering-Michel. Courage, premier.