Hoezo, 'hij kan het niet'? Hij kan het dus wél

"Hij kan het niet." Dodelijk klonk in 1991 het oordeel van hofmaarschalk Herman Liebaers over kroonprins Filip, op dat moment een 30-jarige vrijgezel, wereldvreemd en contactgestoord. Ongeschikt voor troon en kroon, verzuchtte Liebaers in een gesprek met Yves Desmet. En toch is Filip koning geworden, zij het - gelukkig maar - twintig jaar later dan gepland. Na het pensioen van Albert. Vanzelf. Want zo gaat dat in een monarchie: om de job te krijgen, hoef je aan geen enkele vereiste te voldoen. De erkende zoon van je vader zijn volstaat. Verstandelijk brio, emotionele intelligentie, charisma dat paleizen vult: ze zijn geen voorwaarde en geen must, hooguit mooi meegenomen. Filip, intussen een 58-jarige echtgenoot en vader van vier, moet het zonder doen. Maar dat is geen bezwaar gebleken. Na vijf jaar op de troon is het tijd voor de wedervraag: hoezo, 'hij kan het niet'? Want de conclusie, zelfs bij de grootste sceptici, luidt: hij kan het dus wél. Sinds 1991 is Filip geëvolueerd, zoals elk van ons sindsdien. Gerijpt, in zijn geval, zoals de betere wijn uit een stug jaar: traag maar zeker. In 2018, vijf rimpelloze jaren na zijn troonsbestijging, erkennen ook republikeinen dat het veel erger had gekund. Nee, Filip van België is geen verkeerde koning.