"Het ergste wat je kan horen op de bevallingstafel: 'gecondoleerd'"

Alles aan hen doet pijn. Hun lijf, hun hart, hun hoofd. Maar Els Goetgebuer en Jürgen Van Acker zijn van die mensen die ook in hun verdriet warm en hartelijk blijven. "Iets drinken?", klinkt het meteen op hun appartement in het Oost-Vlaamse Melle. "Waar wil je zitten?" We kiezen een plek in de zetel, die uitkijkt op een wiegje: sinds januari staat het al te blinken, de oma in spe had speciaal een sluier met beertjes gestikt. Mooi. Maar leeg. Els legt soms haar hand op haar buik, tijdens het gesprek. Leeg. Zoveel verlies, en toch willen ze anderen helpen. "Toen ik vorige week het grafje van onze dochter bezocht, zag ik daar opeens een kaartje liggen", steekt Els van wal. "Het was een briefje van een moeder die ook haar kind bij de geboorte was verloren, en contact met ons zocht. Ik besefte dat ik mijn hand wil uitsteken naar lotgenoten. Want natuurlijk hebben de meeste koppels wel familie en vrienden, maar die mensen zitten ook diep, of zijn onwennig. Je hebt mensen nodig die hetzelfde hebben meegemaakt. Andere ouders die jou er dag na dag willen doorsleuren, met berichtjes, met gesprekken..."