Exclusief voor abonnees
Eerste slachtoffer Steve Bakelmans doorbreekt stilzwijgen: “Zelfs mijn kinderen weten het niet”
Pas je cookie instellingen hier aan.
Vorige week heb ik naar de zelfmoordlijn gebeld", zegt Monique. "Niet omdat ik mezelf van kant wilde maken. Dat zou ik niet eens kunnen. Maar ik moest het tegen iemand kwijt." Monique vertelde tegen de onbekende stem dat ze enorm begaan was met Julie Van Espen. "Ik denk dat ze me een beetje een aansteller vonden", zegt Monique. "Want aan de andere kant klonk het: 'Wie niet, mevrouw? We zijn dat toch allemaal.'" Ze raapte al haar moed bijeen en vertelde haar Grote Geheim. "Ik zei dat ik het eerste slachtoffer was van Steve Bakelmans, de doder van Julie Van Espen. Hij verkrachtte me op 16 maart 2004. Het werd heel stil aan de andere kant."
Monique zwijgt geen seconde. Ze springt van de hak op de tak. Het ene moment zit ze te schudden van het lachen en fonkelen haar ogen. Het volgende ogenblik weent ze en verbergt ze haar gezicht achter haar handen. "Sorry, ik weet niet wat het is met me. Sinds ik weet dat mijn verkrachter dat meisje heeft gedood, kan ik me geen houding geven en krijg ik mijn emoties niet onder controle. Ik kan ook aan niets anders meer denken. Ik ben op van de zenuwen. Het lijkt alsof mijn hoofd gaat ontploffen.”
Ze kende Steve Bakelmans helemaal niet voor die ene dinsdag in maart 2004. Monique was getrouwd en had drie volwassen kinderen. Op dat moment woonde ze alleen in Antwerpen. "De relatie met mijn echtgenoot stond on hold", zegt ze. "Zoals wel vaker." Monique was onderweg naar het station om haar moeder in het ziekenhuis te gaan bezoeken. "Ineens zag ik op De Keyserlei een jonge gast op de grond zitten bedelen. Ik dacht: allez, zo'n jonge typ. Echt proper was hij niet, maar het was ook geen typische onverzorgde dakloze. Hij had een sympathiek gezicht, ik stapte op hem af. Mijn moederhart, zeker?”
Je hebt 16% van dit artikel gelezen
Alle artikels uit de krant
30 reacties
Elke Celis
Dank u Monique, voor je aangifte, voor je moed, voor je getuigenis! Ik wens je rust toe in je leven xxx
Dirk Vermaelen
Dit gedachtegoed. De schuld leggen bij de overheid is zo typisch Amerikaans. Op deze manier nodigen we de overheid uit om als big Brother op te treden. We verplichten hem zelfs. Heren, dames ik blijf erbij, verantwoordelijkheid begint bij het individu zelf. Besef van realiteit zou veel verhelpen.
VEERLE RUBENS
Beste Patrick De Pauw jij doet het overkomen alsof het de schuld is van de slachtoffers... Nee de enige schuldige is hijzelf. Ik ken vrouwen die verkracht geweest zijn en als slachtoffer van verkrachting ben je vernederd en denk je meestal ze gaan mij toch niet geloven ze worden dan meestal nog eens bedreigd ook zodat ze zouden zwijgen het is het woord van het slachtoffer tegen dat van de dader je moet sterk zijn om zoiets aan te vechten... Monique heeft trouwens toen wel klacht ingediend
Maria Scheuts
Sommige mannen menen vrouwen te moeten verwijten dat zij het destijds niet aangaven. En dat komt omdat mannelijke politieagenten de vrouwen toch niet geloven en liever partij trekken voor hun seksegenoten, een soort misplaatste solidariteit die vrouwen niet kennen. Zelfde probleem met misbruik binnen de kerk en andere instellingen.
GILLIS VAN LAETHEM
hoelang zat hij vast ? heeft hij wel vastgezeten en gerecht is ongeloofwaardig en onbekwaam en met jaren erger en luier .