"Als ik sterf, zal het zijn als kunstwerk"

Het huis waar hij woont, is doodgewoon. Het staat in Geraardsbergen en is kraaknet. In de living ligt, op een speeldekentje, een baby van negen maanden vrolijk te kirren. Het is Raoul. Binnen ruikt het naar koffie, op de radio spelen pophits, en op het fornuis staan aardappeltjes met wortelen te koken - voor de groentepap straks. Het enige óngewone in dit huis is de bewoner. De helft van z'n gezicht steekt onder een tattoo, aan weerszijden staan puntige oren die nog aan het genezen zijn van toen ze pas geleden werden afgeknipt, en als je in z'n ogen kijkt, zie je rond z'n blauwe pupillen twee gitzwarte oogbollen. Glenn lacht en ontbloot z'n gebit: op de plek van z'n snijtanden zitten twee zilveren spiesen. Waar overigens niet één maar twéé tongen achter schuilgaan. "Kom binnen. Ik bijt niet", zegt hij.

In het Vlaams bestaat er niet echt een woord voor wat Glenn doet. In het Engels wél. 'Body modification'. Vrij vertaald is dat: je lichaam 'wijzigen', tot het doet denken aan - pakweg - een draak, een vampier, een elf, een monster, een alien of een duivel. In het geval van Glenn is het de mix van die laatste twee. Links is hij 'alien', rechts is hij 'demon'. Vanaf z'n borst en middenrif, en dan verder naar beneden toe, lopen de twee dooreen.

Was Glenn gewoon gezond geweest, hij had er vandaag zo niet uitgezien. Maar hij is niet gezond. "Ik was twee maanden oud toen het is ontdekt. Ik was met een dubbele longontsteking opgenomen in het ziekenhuis. 'Mucoviscidose', zeiden de dokters."