Hetzelfde kot, 30 jaar later: wat is er veranderd?

Er was geen Messenger om met vrienden af te spreken en geen Snapchat om schaamtelijke uitspattingen uit het nachtleven te delen. Maar het kotleven zelf, zou dat zo veel veranderd zijn? Els (52) zocht het uit en ging op bezoek bij Katrien (21). Die zit nu op kot waar Els 30 jaar geleden op kot zat.

De gevel is niet veranderd sinds de jaren tachtig, ziet LO-leerkracht Els Minnaert. “De voordeur is wel vernieuwd. En ze hebben allemaal een eigen deurbel. Vroeger was er één lawaaierige deurbel voor iedereen. Je bezoeker moest dan jouw code bellen, bijvoorbeeld ‘kort lang kort lang’. Gebeurde dat ’s morgens vroeg, dan was het hele huis wakker.” (lacht)

Arm, maar proper

Katrien Degros studeert voor leerkracht geschiedenis en bio-esthethiek en is gelukkig al wakker. We mogen even in haar kamer piepen. “Maar hier geen foto’s nemen, hoor. Het is een puinhoop.”

De puinhoop blijkt mee te vallen. Het hele huis ziet er trouwens prima uit. Alles is gerenoveerd en netjes geschilderd. Onherkenbaar, vindt Els. “Vooral de keuken en het sanitair zijn een hele verbetering. Onze keuken was afgetimmerd met plastieken wanden. Ik herinner me dat er aan de afwasbak plots bruine zwammen van achter die wand uitgroeiden. Het toilet en de douche zaten in één piepklein hokje achter de keuken. Je kwam er vuiler uit dan je erin ging. Nu delen ze nog met zes een douche en een toilet, maar ze zijn tenminste apart en proper.”

Katrien tempert het enthousiasme van Els. “De situatie is niet in alle koten even fantastisch, hoor. Mijn vorige kot was meer van het vunzige type. De douches waren constant verstopt en zo vuil, dat ik er niet meer in durfde. Douchen deed ik bij een vriendin. Ik ben geen luxepaard, maar het moet een beetje hygiënisch blijven.”

Dat de keuken proper is, komt volgens Katrien vooral omdat er niet vaak gekookt wordt. “Kijk maar eens in de voorraadkastjes: leeg. Veel studenten gaan uit eten of krijgen doosjes mee van thuis. Alleen in mijn kastje zit er wat. Zoals je ziet: pasta en olie. Voor mezelf kook ik altijd pasta, met van alles erbij. (lacht) In mijn vorige kot at ik soms mee met een kotgenote. Ik betaalde 2 euro en het was in orde. Dat was wel fijn.”

Van het goede te veel

Het kot van Els was heel sociaal. “We legden een pot voor de maaltijden en er was een beurtrol voor het koken en de afwas. We aten vaak worst met appelmoes uit een pot, maar dat stoorde niet. Na het dessert speelden we urenlang domme kaartspelletjes. Ik geraakte nooit op tijd achter mijn cursussen. We kenden elkaars vrienden en we wisten of het aan of uit was met een lief. Het kotleven was precies zoals ik het me had voorgesteld: een gezellige sfeer en veel plezier.”

Zo warm is de kotsfeer niet bij Katrien. “Maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg. Vorig jaar zat ik op een ikweetniethoe sociaal kot met veel lollige mensen. De deur stond altijd open, letterlijk. Maar het was van het goede te veel. Er was muziek en lawaai tot ’s morgens vroeg, ook als ik vroeg om het stiller te doen. Zelfs in de blokperiode. Het was niet te doen. Ik blijf zelf graag plakken op een sociaal kot, maar op mijn eigen kot heb ik het graag een beetje rustig. (schiet in de lach) Mijn kot moet dus hygiënisch en rustig zijn. Ik hoop dat ik nu niet te saai overkom!” 

En de prijs?

Liefde en leed lijken op dertig jaar tijd dus weinig veranderd voor de kotstudent. De huurprijs is een ander verhaal. Katrien betaalt 345 euro per maand. “Dat is heel redelijk voor de kwaliteit en de locatie, want ik zit vlakbij mijn school en de uitgaansbuurt.”

Els betaalde 3.000 frank, omgerekend 75 euro. “Het leven is precies toch wat duurder geworden.”