Haar hondje heet Gucci, maar de grootste luxe in haar sociale woning is daglicht

De sociale woning van Annie Maertens werd getekend door een gereputeerd architectenbureau. Hoe valt dat mee, wonen in bekroonde toparchitectuur? “In dit huis had ik meteen het gevoel: hier ga ik graag wonen.”

Fantasieloos seriewerk, gebouwd met goedkope materialen, te klein om je kont te keren: sociale huurwoningen hebben geen goede naam. Nochtans kan het anders. Mét kwaliteit. Annie Maertens huurt sinds 1995 een sociale woning in de wijk Pradopark in Kortrijk. Groot is haar huisje niet. Helder wel. Zelf kan Annie er niet zo duidelijk de vinger op leggen. Ze weet alleen dat ze zich hier goed voelt.

Annie Maertens: “Ik ken niet veel van architectuur. Maar als ik bij andere mensen op bezoek ga, weet ik meteen: hier zou ik wel kunnen wonen of dit is echt niks voor mij. Ik kan niet uitleggen waarom, maar in deze woning had ik meteen het gevoel dat het goed zat.”

Beluikhuisjes voor vandaag

Het Pradopark ligt in de negentiende-eeuwse gordel van Kortrijk, op wandelafstand van de Grote Markt en het treinstation. Het was een vervallen stukje stad, met een verlaten tapijtfabriek en een wirwar van werkplaatsen en oude arbeidershuisjes.

De sociale huisvestingsmaatschappij schreef een architectuurwedstrijd uit voor een stadsvernieuwingsproject. Bij het winnende team architecten zaten Paul Vermeulen en Henk De Smet, die kort daarna De Smet Vermeulen architecten zouden oprichten. Zij stelden voor om de oude fabriek te slopen. Rond de vrijgekomen plaats tekenden ze verschillende types van huizen. Langs één zijde stond er een rij uitgewoonde beluikhuisjes.

Architect Paul Vermeulen: “De oorspronkelijke bedoeling was om die te renoveren, maar dat bleek onmogelijk. Grotere woningen bouwen mocht niet, want dan zouden er minder huizen zijn. We hebben dan besloten om precies evenveel nieuwe beluikhuisjes te bouwen, op hetzelfde perceel als vroeger. Maar we hebben er wel een positieve draai aan gegeven en er de best mogelijke beluikhuisjes van gemaakt.”

Daglicht diep in de woning

De nieuwe huisjes zijn even breed als de beluikhuisjes van weleer. Of liever: smal. De architecten compenseerden de beperkte gevelbreedte door de benedenruimte zo ruim mogelijk te maken en door veel daglicht binnen te brengen.

Paul Vermeulen: “Aan de kant van de ommuurde koer zit een hoog raam. In de woonkamer hebben we gewerkt met een ‘molenaarstrap’. Die neemt weinig plaats in en heeft open treden, zodat er daglicht van boven kan binnenvallen in de woonruimte beneden. Tussen de living en de keuken zit er ook nog eens een bovenlicht. Hoewel de woningen heel diep zijn, komt er zo nog wat extra licht binnen.”

In de afwerking zie je dat de architecten in elk detail naar kwaliteit streefden. Zo werkten ze met houten, witgeschilderde ramen, terwijl de meeste sociale woningen het met pvc moeten stellen. Die ramen hebben af en toe een lik verf nodig. Maar dat is een kopzorg voor de eigenaar, de sociale huisvestingsmaatschappij Wonen Regio Kortrijk.

Annie Maertens: “Mijn interieur verf ik praktisch elk jaar zelf. Aan de ramen waag ik mij niet. Ze waren niet meer gedaan sinds ik hier in 1995 ingetrokken ben. Gelukkig heeft de maatschappij ze onlangs opnieuw laten schilderen. We kunnen weer een paar jaar verder.”