Op zijn persconferentie vorige week bleef Ivan Leko vooral stil op de vraag wat het tienjarig overlijden van François Sterchele met hem deed. Vandaag zal het nog stiller worden in het hoofd van de Kroaat. Tien jaar na de dood van de spits komt de herinnering aan wat geweest is nog steeds hard binnen. "Het was een enorm verlies. Ik herinner die dag nog goed. (stilte) Het drama hing in de muren van de club. Niemand kon iets zeggen. Niemand kon het geloven. Zó pijnlijk. Die eerste dagen waren verschrikkelijk. Nu nog kan ik het koud krijgen. Als ik van Antwerpen naar Knokke rijd, voorbij die plaats, komt alles terug. Daar word ik stil van. Het nummer 23 blijft ook voor mij speciaal. In minuut 23 krijg ik nog steeds kippenvel. Het doet er me aan denken hoe kort een leven kan zijn. Ook als het een goed leven was, zoals dat van François."

"Zoiets gebeurt misschien één keer in je leven. Het gevoel toen... Dat was zo sterk. Het stadion was zo kalm, zo stil. Dertigduizend mensen waren samen aan het rouwen. Iedereen verwerkte het drama op dat moment. Dat blijft me het meeste bij. De staf, de supporters, de spelers: iedereen was kapot. Maar het respect naar François was ook verschrikkelijk groot en mooi."

"Als een fantastische gast. Iemand met zoveel energie. Hij creëerde positiviteit rondom hem. Dat maakte iedereen beter, gelukkiger. Op voetbalvlak, maar vooral op menselijk vlak was hij een topper. Altijd aan het lachen. ‘Jokes’ aan het maken. In gebroken Engels - geen van ons beiden beheerste het Nederlands, en hij was Engels aan het leren. Nee: topgast. Als speler, maar vooral als mens. Hij was geen normale persoon. Niet iemand die je elke dag leert kennen. Op vijf minuten tijd kon hij je beste vriend worden."

“Het belangrijkste: positief in het leven staan. Zijn energie en spirit, daar keek ik naar op. Hij was een dreamer. Iemand die alles uit zijn leven wilde halen. Als hij in de ruimte was, nam hij die helemaal in. Hij kon meteen sfeer maken en de mensen rondom hem zich goed doen voelen. Volgens mij heeft hij in heel zijn leven nooit ruzie gemaakt. Ik gebruik François’ ongeval niet om mijn spelers toe te spreken over hun rijgedrag. Maar wel zijn filosofie: ik zeg hen dat ze in dit moment moeten leven, zoals François. Niet gisteren, niet kijkend naar wat binnen drie maanden kan gebeuren. Het is nú dat het moet gebeuren. Dat straalde François uit. En dat is ook de les die we uit zijn dood moeten trekken."