Christoph Daum blikt in biografie terug op periode in Brugge: “Club werkte als een toverdrank op mij, maar mijn relatie met Angelica stond op het spel”

Daum belandde bij Club in november 2011, na het ontslag van Adrie Koster. Daum was toen beschikbaar, nadat hij in een kort tijdsbestek Eintracht Frankfurt sportief niet had kunnen redden. De hoogdagen en grootste sportieve successen van Daum - hij haalde titels met Stuttgart (1992), Besiktas (1995), Austria Wien (2003) en Fenerbahce (2004-2005) - lagen toen al wat achter hem. Maar bij Club Brugge zou Daum heropleven als trainer, zo blikt hij terug in zijn boek.

Het project van Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert stond hem erg aan: “Club Brugge wilde zich compleet vernieuwen, en ik zou de architect zijn. Angelica (zijn vrouw, red.) gaf haar zegen, temeer Brugge ook niet zo ver van Köln lag. Niets wees erop dat dit problemen zou geven kunnen.”

Eenmaal bij een club geëngageerd, geeft Daum zich helemaal: “Met mijn handtekening was het duidelijk dat het middelpunt van mijn leven in Brugge zou liggen. Toen ik mijn nieuwe training van Club aantrok, verdwenen alle overwegingen over de afstand tot mijn familie. Het werkte als een toverdrank voor mij, er bestond niets anders meer.”

Als trainer bouwt Daum graag een vertrouwensband op met zijn spelers. Hij staat voor een empathische aanpak en met een teambuilding kreeg hij de groep van Brugge op één lijn: “Ik plande met de jongens eerst valschermspringen, wat jammer genoeg niet kon doorgaan. In de plaats nodigde ik ze voor kickboksen uit. In het begin waren ze terughoudend, daarna steeds heftiger. Dat was een superervaring (...) Enkele spelers gingen er zo hard in op dat ik me zorgen maakte dat iemand zich zou blesseren, maar godzijdank verliep alles goed. Op het einde was iedereen kapot en tevreden. Maar iedereen had begrepen wat het woord ‘focus’ betekent.”

Onder Daum zou Club met realistisch voetbal alsnog Anderlecht het vuur aan de schenen leggen in de titelstrijd, maar paars-wit won toch het pleit. Volgens Daum had dat zonder de verkoop van Nabil Dirar anders kunnen lopen, verhaalt hij: “Kort voor de winterpauze kwam Club-voorzitter Bart Verhaeghe naar me toe. ‘We moeten Nabil verkopen. Monaco betaalt 8 miljoen euro voor hem.’ Ik sprak hem tegen: ‘President, dat gaat niet. Nabil is ons beste paard in de stal. Als we kampioen willen spelen, moet hij blijven!’ Ze hebben hem toch verkocht, en dat maakte me erg zuur.”

“Toen ik een paar dagen later in de kleedkamer kwam, kon ik mijn ogen niet geloven. Op de plek van Nabil zat een jongen die ik nog nooit gezien had. ‘Ik ben Mushaga Bakenga’, zei hij zachtjes. ‘Ik ben gisteren getransfereerd.’ Het was zo absurd dat ik moest lachen. De club had de jongen zomaar bij nacht en ontij als vervanger voor Nabil uit Trondheim vastgelegd. Maar op de training maakte hij een degelijke indruk - het was weliswaar geen Nabil Dirar, maar ik gaf hem een kans.”

Er volgt een sappige anekdote over het opmerkelijke debuut van Bakenga tegen Beerschot: “Musha was zenuwachtig en overgemotiveerd. We leidden al vroeg met 1-0, kort daarna riep ik hem bij mij aan de kant: ‘Kom, Musha. Geef gas, jongen, toon wat je kan!’. Soms zorgen woorden voor een wonder. Enkele minuten later kopte hij de 2-0 binnen - ongelooflijk, hij kon het zelf nauwelijks vatten. In plaats van met de andere spelers te juichen, sprintte hij naar mijn richting, maar liep me gewoon voorbij richting de kleedkamer. Niemand die wist wat er gebeurde. Ik bereidde al een wissel voor. En dan tikte me opeens iemand achteraan op de schouders aan. Het was Musha. Ik zag hem de eerste keer lachen. ‘In hemelsnaam, wat is er?’, vroeg ik hem. Hij schudde met de schouders: ‘Trainer, ik had diarree. Maar nu ben ik weer klaar’.”

Daum werkte graag en hard bij Club Brugge. Maar betaalde ook een prijs voor zijn lange Brugse uren waardoor hij zijn familie in Köln weinig zag: “De eerste twee à drie maanden hadden Angelica en de kinderen me regelmatig in Brugge bezocht. Daarna kwam het steeds vaker voor dat ik de zaken in Brugge belangrijker vond dan kort naar huis in Köln te rijden. De spanningen tussen ons namen toe hoe langer ik in Brugge zat. ‘s Avonds in mijn woning sprak ik met mezelf: bekommer je je genoeg over je familie, is het voetbal dat allemaal waard? Mijn relatie met Angelica en mijn familie stond op het spel.”

Daum besloot na het seizoen zélf afscheid te nemen en lichtte dat toe in een brief aan Verhaeghe: “Maar ik legde steeds mijn pen neer. Het voelde niet juist aan. Ik kon Club Brugge naar een hoger niveau leiden! Maar wat dan met Angelica en de kinderen? Die gedachten vraten aan mij, uiteindelijk stuurde ik de brief op. Als Verhaeghe zou geprobeerd hebben, had hij me vermoedelijk kunnen overtuigen om te blijven. Maar hij heeft zich niet gemeld.”

Thuis in Köln stelde Daum vast dat hij het voetbal niet missen kan: “Ik wou Angelica bijstaan en meer met de kinderen ondernemen. Maar na enkele weken voelde ik me meer als een storend of overbodig element. Ik had me het helemaal anders voorgesteld. En zo ging ik al snel elke week weer wedstrijden van de Bundesliga in het stadion bekijken. Ik hoopte weer als trainer aan de slag te gaan.”