Onze journalist neemt afscheid van betreurde Cercle-keeper: “Jean-Claude de sterkste Van Damme van het land? Think (pink) again!”

Een kort berichtje in de auto vanmorgen. Ik liet het voorlezen door de metalen vrouwenstem die dat nu eenmaal doet. “Miguel Van Damme is overleden”, zei ze. Heel zuiver had ze je naam niet mee. Computerstemmen en eigennamen, een geslaagde combinatie is het nog niet. Maar ik begreep je naam net voldoende om me onmiddellijk langs de kant van de weg te parkeren.

Daar ging ik nog eens door onze conversaties op WhatsApp. Die hebben een heel erg duidelijk stramien: Ik die je vraag wanneer het zou passen om je eventueel te bellen, wij die een moment afspreken en jij die nadien mijn tekst goedkeurt. Deze zul je nooit meer kunnen goedkeuren, maar ik hoop dat je ook hier geen opmerkingen zou hebben.

Ik schreef heel wat pagina’s over jou. Maar ik had die eerlijk gezegd liever niet geschreven. Want dat zou betekenen dat er niets extra-sportiefs over je te vertellen viel. In het hoofd van mijn redactiechefs waren we zelfs al vrienden. Al weten wij allebei dat dat niet zo was. Maar al te vaak eigenen we ons op momenten als deze andermans verdriet toe. En dat is wel het laatste wat ik nu wil doen. Zie dit dus maar gewoon als een soort afscheidsbrief, van een journalist met tonnen respect voor zijn sujet.

We spraken elkaar voor de laatste keer in juni vorig jaar. Wellicht herinner jij je het niet meer. Of misschien net wel, omdat een interview toen wel het laatste was waar je zin in had. Je had jezelf net afgebeuld in het krachthonk bij je geliefde Cercle Brugge. Je zei het alsof je ganse lijf het niet aan het schreeuwen was: “Ik ben wel een beetje moe.”

Je ging me voor en mijn blik viel op je ontblote kuiten. In niets meer te vergelijken met je “voetballerskieten” - zoals we dat hier zo mooi zeggen - van weleer. Je woog op dat moment nog 55 kilogram. De stoere tattoos op je arm waren hun grandeur verloren. Logisch, ze werden op een arm gezet die dubbel zo dik was. Die vuile ziekte had de bonkige, gespierde doelman stevig te grazen genomen.

Ik voelde me een beetje schuldig, maar we gingen toch tegenover elkaar zitten. En het overkomt me zo goed als nooit. Maar die middag heb ik een traan gelaten tijdens het interview. Je vertelde dat je ooit opnieuw onder de lat wou staan. Geen idee of je het ongeloof in mijn ogen hebt gezien? Ik zag het geloof in de jouwe alleszins wél. Misschien was het wel tegen beter weten in. Maar welke keuze had je anders? Opgeven of klein dromen zat nu eenmaal niet in je karakter.

Het ging in datzelfde gesprek ook over je pasgeboren dochtertje en je geweldige vrouw. Als zij ter sprake kwamen, keerde het vuur in je ogen terug. Je schouders gingen net wat rechter staan. Je had letterlijk naar de geboorte toegeleefd. En je was apetrots. Zoals elke jonge vader op zijn dochter. Maar net zo goed op jezelf, omdat je het gehaald had.

Ik beloof je dat je dochter diezelfde trots zal voelen als het later over haar vader zal gaan. Want als iemand ooit zou denken dat Jean-Claude de sterkste Van Damme is die ons land ooit heeft gekend: Think (pink) again!

Tim