Martin Heylen over dood Lies Lefever: "Ze wist uit drama altijd iets positiefs te halen"

"Ik heb haar leren kennen door Kamagurka," vertelt Heylen op Radio 1. "Ik maakte een programma 'God en Klein Pierke'. Ze zeiden me daar meteen: dit is het meest Vlaamse meisje dat je je maar kan inbeelden, Martin. Ondanks haar huidskleur, alles aan haar, zeker haar humor, is ongelofelijk Vlaams."

"Met mijn programma 'Heylen en de Herkomst' wilden we vooral bewijzen dat we niet alleen maar miserie importeren uit het buitenland, maar ook heel veel geluk. Net zoals Liesje. Tijdens het eerste seizoen was er echter nog geen sprake van om met haar naar Afrika te gaan. Ze wilde daar niets van weten, want er hing dan ook een groot trauma aan vast. Ze werd als baby in een beerput gegooid, ze was een wegwerpkind, en dat woog zwaar. Haar oogjes zijn toen ook permanent aangetast, weggebrand. Het was zeldzaam om een 'nee' te krijgen, want veel bekende Vlamingen waren net erg enthousiast om hun land van herkomst te ontdekken, en precies te zoeken waar ze vandaan kwamen."

"Na het eerste seizoen hoorde ik echter dat ze had gezegd 'zo'n trip met Martin Heylen naar het buitenland, dat zou ik ook wel zien zitten'. Ik heb haar dan ook meteen gecontacteerd. Ze had er nog eens met haar familie over gesproken, en besliste om toch te gaan. We hebben ook haar man, Joost, meegevraagd. Een liefdevolle intelligente mens. We vroegen hem bewust, omdat het voor Liesje een zware reis zou worden."

"Destijds werd ze opgevangen door zusters in een klooster. We zijn dus naar hen op zoek gegaan, naar de mensen die haar verzorgd hebben. Een oudere zuster sloot Lies meteen als moeder in de armen, dat was een enorm ontroerend moment. We hebben ook de twee mannen teruggevonden die haar uit die put hebben gered. Ze noemde hen 'haar helden', en omhelsde hen. Ze maakte komaf met waar veel geadopteerde kinderen mee worstelen: waar kom ik vandaan? Ze leerde Afrika ook op een zonnige manier kennen, en doorbrak zo het trauma."

"Het is nu een uur geleden dat ik het gehoord heb," zucht Heylen. "En tot nu toe kon ik er alleen maar over stamelen en brabbelen. Ik schrik van elke jonge mens die sterft, maar Lies... Let lies had ik na de reis nog contact, ik heb ondertussen ook met Joost gebeld. Ik denk constant aan haar familie, aan de twee jongens die ze achterlaat. En ook aan haar zus. Voor we op reis vertrokken ben ik namelijk met haar familie gaan praten om te vragen of dat allemaal wel een goed idee was. Ze zeiden toen: 'Ja, we kennen haar, dat gaat haar helpen'. Ik bewonder Lies om haar humor. Ze bleef altijd opgewekt, haalde uit elk drama iets positiefs. Heel inspirerend. Daarom probeer ik haar verhaal nu ook op een mooie manier te vertellen, terwijl het uiteraard heel tragisch is, wat er is gebeurd..."

Heylen gelooft alvast niet dat Lefever permanent gestopt zou zijn met comedy. "Nee, ze zou nooit definitief stoppen. Ze is altijd blijven proberen op verschillende manieren, dat bleef altijd wat borrelen in haar hoofd. Dat ze zichzelf 'comédienne op rust' noemde is een perfecte weergave van haar humor."