Het geheim van Pink, na 20 jaar nog steeds een ster, is miserie: "Ik moest mijn pijn er sinds mijn jeugd al uitkrassen met een pen"

Een oude jeans, een wit t-shirt en weinig tralala. Zelfs na haar verlies was Pink perfect in staat een fantastische versie van haar single 'Wild Hearts Can't Be Broken' te brengen. Op het podium had ze niet veel meer nodig dan een microfoon en haar indrukwekkende stem. Meteen maakt ze duidelijk waarom ze genomineerd was voor 'beste pop live-optreden'. Naast haar kwamen ook Kelly Clarkson, Lady Gaga, en Kesha in aanmerking voor de award. Ze verloren het echter allemaal van de enige man in de categorie, Ed Sheeran. 

Dat schoot bij velen in het verkeerde keelgat. Hoe kon het nu dat de enige mannelijke kandidaat won van vier sterke vrouwen? Daarnaast was Sheeran ook niet aanwezig om zijn prijs in ontvangst te nemen. De harde muziekindustrie, waarin maar 9,3% van alle Grammy-nominaties voor vrouwen is weggelegd, was nooit ontworpen om haar te laten winnen... Maar laat dat nu net zijn wat haar al meer dan twintig jaar in de business houdt. 

(Lees verder onder video, nvdr.)

Alecia Moore (de echte naam van Pink) draait al mee sinds de vroege jaren '90. Met een kort, roze kopje, de nodige tattoo's en vooral de gepaste attitude, werkte ze zich in een mum van tijd naar de toppen van de hitlijsten. Ze begon destijds als lid van de meidengroep 'Choice', maar haar toenmalige manager, L.A. Reid, merkte al snel op dat ze beter af zou zijn als soloartieste. Het was één van de laatste keren dat ze naar zijn advies luisterde. Reid stelde tijdens de opnames van haar eerste album namelijk voor dat ze etiquette-lessen moest gaan volgen. Ze gedroeg zich volgens hem immers niet genoeg als een dame om een beroemde popster te worden. Ze weigerde en ontsloeg hem meteen. In plaats daarvan goot ze haar minachtig voor hem in haar eerste plaat - "L.A. told me you'll be a popstar, all you have to change is everything you are" - waarvan meer dan 10 miljoen kopieën verkocht werden, manieren of niet. 

"Ik probeer gewoon opwindend te blijven", zegt Pink zelf over haar eigenzinnigheid. "Ik kwam onlangs een vrouw tegen in de supermarkt, en zij vertelde me dat ze me zo leuk vond omdat ik nogal veel dingen verprutste in het openbaar. (lacht) Ze vond het fijn om te weten dat ze niet de enige was die fouten maakte om daarna gewoon weer verder te wandelen." 

Daarmee vat ze meteen de grondvesten van haar succes samen: ze is de underdog. Het meisje dat maar niet kan winnen, die fouten maakt en er niet uitziet zoals andere popsterren. De oorzaak daarvan ligt volgens de zangeres in haar jeugd.

(Lees verder onder foto, nvdr.)

Pink groeide op in een klein dorpje in Philadelphia, waar haar ouders uit elkaar gingen toen ze nog jong was. "Tijdens mijn tienerjaren worstelde ik daar erg mee", vertelt ze. "Niet alleen met hun breuk, maar ook tijdens de jaren daarvoor, waarin het al heel slecht ging. Maar uiteindelijk is dat wat me heeft aangezet om te gaan schrijven en een gitaar vast te pakken." 

"Schrijven is mijn therapie", gaat ze verder. "Sinds ik jong was moest ik mijn pijn er altijd uitkrassen met een pen, om het zo te zeggen. Dat is altijd zo gebleven. Ik zou niet weten wat ik zonder zou moeten doen, het is alles voor mij. Nu ik al die mensen mijn liedjes naar me terug hoor zingen, voelt het nog beter, omdat ik weet dat zij er ook kracht uit halen. Nu is het groepstherapie."

Al snel kwam de rocker in haar naar boven. Met een opvallende snit, wat piercings en gescheurde kleding brak ze los van popiconen als Britney Spears en Christina Aguilera. "Ik ben nooit zoals hen geweest", klinkt het. "Als je op het internet iets opzocht over popmuziek, kwam mijn naam nooit naar boven. Maar hier ben ik toch maar! Nog steeds. Ik ben onder het net door gedoken." 

Ze maakte ze de plaat 'Missundaztood', met haar grote doorbraakhit 'Get the Party Started' als bekroning op haar werk. Haar volgende albums, 'I'm Not Dead' (2006), 'Funhouse' (2008) en 'The Truth About Love' (2012) verkochten telkens meer dan 6 miljoen kopieën. Haar laatste plaat, 'Beautiful Trauma' schoot meteen naar nummer 1 in de Billboard top 200. 

(Lees verder onder video, nvdr.)

Haar succes ligt in de persoonlijke toets van al haar nummers. Haar eigen 'beautiful trauma' is namelijk haar echtgenoot Carey Hart, met wie ze ondertussen al elf jaar getrouwd is. Hun relatie kende veel ups en downs, en de twee gingen meer dan eens uit elkaar. Of het koppel gelukkig of ongelukkig was viel af te leiden uit de meest recente single van de popster. 

"Monogamie vraagt veel werk", gaf ze vorig jaar eerlijk toe, in een openhartig gesprek over relationele trouw dat andere artiesten haar niet snel na zullen doen. "Soms kijk ik naar Carey en denk ik: jij bent een goede man. Een goede vader. Een betere echtgenoot dan ik ooit had durven hopen. En op een ander moment denk ik: ik heb jou nooit gemogen. Ik haat je. Er is werkelijk niéts dat ik leuk vind aan jou. Ik wil je nooit meer zien. Twee weken later is alles dan weer in orde. Ach, als je het werk ook echt doét, dan lukt het wel."

(Lees verder onder foto, nvdr.)

Pink en Hart hebben samen een dochter, Willow (6). De zangeres vindt het belangrijk om te verzekeren dat haar eigenzinnigheid wordt doorgegeven aan het nageslacht. "We zijn een label-vrij huishouden", beaamde ze in een recent interview. 

"Vorige week vertelde Willow me dat ze ging trouwen met een Afrikaanse vrouw. Ik zei: 'Fantastisch!' Mij maakt het niet uit of ze aan bepaalde normen voldoet of niet, ik wil dat ze zichzelf is. Daarom vind ik het ook zo fijn dat de toiletten op haar school genderneutraal zijn. Ook haar kleren en speelgoed houden we zo neutraal mogelijk. Zo wordt haar op vroege leeftijd niet ingeprent dat jongens één ding moeten zijn en meisjes een ander. Ze mag zijn wie ze wil." 

(Lees verder onder foto, nvdr.)

Pink is een vrouw van veel gezichten, die op één of andere manier toch allemaal de hare zijn. Zichzelf heruitvinden kan ze als de beste, maar ze beweegt altijd in de tegenovergestelde richting van wat op dat moment van haar wordt verwacht. In 2010 toonde ze tijdens de Grammy's een spectaculaire acrobatische performance die destijds door critici werd beschreven als "iconisch" en "één van de mooiste optredens tijdens de Grammy's ooit". Acht jaar later doet ze exact het tegenovergestelde. Als contrast tegenover bombastische popdiva's als Lady Gaga beslist Pink om alle speciale effecten achterwege te laten. En áls ze dan nog stunts doet, doet ze liever iets dat nog nooit is gedaan. Zo gaf ze eind 2017, tijdens de AMA's, een memorabel optreden vanop de zijkant van een flatgebouw. De algemene regel: alles kan en alles mag, zo lang het maar uniek blijft.

(Lees verder onder video's, nvdr.)

Dat alles brengt haar tot een zoveelse onverzilverde Grammy-nominatie, die meer over haar succes zegt dan over haar falen. 

In een maatschappij die de druk hoog legt om nog wat mooier, nog wat succesvoller, nog wat populairder te zijn, brengt Pink een belangrijke boodschap over: dat je ook een staande ovatie kan krijgen als je gewoon je eigen zin doet. "Dan voelt het achteraf zelfs nóg beter."