De rocker belooft om zo vaak mogelijk gekke of ronduit gênante verhalen uit zijn eigen leven te delen. “Hey, ik ben Dave”, stelt hij zich voor op de nieuwe pagina. “Soms speel ik drums, soms speel ik gitaar, en soms vertel ik verhalen. Verwacht niet te veel van mijn spelling’, waarschuwt hij nog. “Want ik heb heel mijn jeugd gitaar gespeeld in plaats van op te letten in de les.”

Ondertussen postte hij al enkele straffe verhalen, waarvan eentje over een pijnlijk incident met vuurwerk. “Mijn moeder was altijd al bang van vuurwerk, ze hield niet van het geluid. Ze stopte altijd haar vingers in haar oren en wachtte tot het voorbij was. Ik was echter gek op vuurpijlen en stak er op 4 juli (de Amerikaanse nationale feestdag, red.) altijd af. Jaren later, toen ik al in de band zat, waren we de kelder van mijn ouderlijk huis aan het uitmesten en vonden we een gigantische doos vuurwerk terug. We hadden er heel veel last mee om die uit het huis te krijgen omdat ze zo groot en zwaar was, maar het lukte met de hulp van een paar maten toch.”

Hij besloot om het vuurwerk af te steken tijdens een buurtfeestje. “Ik dacht: waarom ook niet? Het begon heel goed, fantastisch zelfs. Ik hoorde vele ‘ooh’s’ en ‘aah’s’ achter me toen ik de eerste pijlen afstak. Maar toen ik aan een volgend stukje vuurwerk begon - een bijzonder grote vuurpijl - vergat ik om die te stabiliseren door hem vast te maken. Ik wist eigenlijk niet dat dat moest... Ja, je voelt het al komen. Het vuurwerk kantelde, waardoor het op het publiek werd afgeschoten. Wat volgde was pure paniek: gillende oma’s, omvallende tuinstoelen, wegrennende kinderen, het was vreselijk”, legt hij uit. “Gelukkig raakte niemand gewond, maar sindsdien ben ik meer zoals mijn moeder. Ik heb nooit meer een vuurpijl aangeraakt.”

Daarnaast tovert hij een zowaar nog straffer verhaal uit zijn mouw. “Meer dan tien jaar geleden speelden we op Ozzfest, het grootste Metalfestival ooit. Ik wilde het eerst niet doen, omdat de Foo Fighters écht niet goed genoeg waren om daar te staan. Niet tussen de grootste metalbands van de eeuw. Ze zouden ons levend opeten, zo dacht ik over het publiek. Maar we kregen een bedrag van zes cijfers aangeboden, dus zeiden we toch maar ‘ja’.”

“Ik zag er een paar van mijn grote helden, rockers waarvan ik dacht - of hoopte - dat ze alleen ’s nachts naar buiten kwamen na een dagje ondersteboven hangen in een grot, als een vleermuis. In realiteit liepen ze daar rond in shorts en met blikjes frisdrank vast, dus dat was een vreemd zicht voor mij.”

“Om het erger te maken, moesten we optreden na Pantera. Pantera! De beste metalband die er ooit geweest is. Wanneer zij hun laatste noot gespeeld hadden, zouden wij niéts meer hebben om het publiek aan te bieden. Maar oké, we speelden toch en we hebben het door de set gered zonder dat iemand een fles vol urine naar ons hoofd gooide, dus dat vond ik al een overwinning op zich.”

“Wat wél fantastisch was, is dat Pantera ons uitnodigde in de backstage. We raakten goed bevriend en ze vertelden me dat ze een eigen stripclub hadden. Wel, dat is zoals ik die een eigen Starbucks zou bezitten: gevaarlijk. Maar toen we uitgenodigd werden, zei ik meteen volmondig ‘ja’. Samen met mijn drummer, Taylor Hawkins, vertrok ik op roadtrip naar Dallas, waar hun club was. Aan de overkant van het land. Het duurde enkele dagen eer we er waren. We waren ondertussen natuurlijk gestopt in een paar tankstations om snacks en benzine te kopen.”

“Toen we er éindelijk waren, stond ik oog in oog met de buitenwipper. Die wilde mijn identiteitsbewijs zien voor ik binnen mocht. Wat bleek? Ik was het kwijtgeraakt in één van de tankstations. Ik kon wel huilen! En nee, ik mocht niet binnen. Ook niet toen we zeiden dat we bevriend waren met Pantera. ‘Iederéén is hier bevriend met Pantera’. Dus ja. Na een paar nutteloze telefoontjes en sigaretten vertrokken we weer naar huis. Als ik eraan terugdenk, heb ik er nog altijd enorm veel spijt van.”

Maar dat is de clue van het verhaal nog niet. “Toen ik tien jaar later in Barstow, Californië was, stopte ik bij een tankstation. Toen ik ging afrekenen keek het meisje achter de toonbank me onderzoekend aan. ‘Ben jij Dave Grohl? Ben jij je portefeuille verloren in een tankstation in 1998?’ Ik wist niet wat me overkwam. Ja! Ze lachte. ‘Dat was het tankstation van mijn ouders. Ze hebben je portefeuille nog altijd.’ Zo zie je maar mensen,  de wereld is klein!”