‘Ik had verwacht dat ik maar 65 zou worden’, zei Debbie Harry tien jaar geleden. Deze week voegt ze er zowaar nog een decennium aan toe. Ze was het geluid van New York in de jaren 1970, en zelf omschrijft ze zich als ‘een soort cultfiguur’. Al zijn de jaren 70 alweer een halve eeuw geleden, Debbie is altijd verre van belegen gebleven. Zelfs op haar 75ste wordt ze geassocieerd met alles wat hip en rock-’n-roll is, en Blondie-hits als Call Me, One Way or Another en Heart of Glass worden nog steeds grijsgedraaid en klinken even fris als toen. ‘Debbie gedraagt zich met de moeiteloze zekerheid van iemand die weet dat ze altijd de meest coole persoon in de kamer is’, schreef een journaliste die haar vorig jaar ontmoette. Misschien stralen zowel Blondie als de zangeres ervan tijdloosheid uit omdat ‘ik altijd in het heden heb geleefd’, zoals Debbie zelf zegt. En wát een leven is dat geweest: verstoten door haar moeder, een ontsnapping aan seriemoordenaar Ted Bundy, een gewelddadige verkrachting, een heroïneverslaving als ‘voltijdse bezigheid’, en een punkgroep waarvan de leden voortdurend met elkaar overhooplagen en die ondanks alle succes bankroet ging. ‘We maken allemaal fouten, maar de truc is eruit te leren. En andere fouten te maken’, blikt ze filosofisch terug.