“In 2007 begon ik sjaals te breien. Ik maakte die zelf, in mijn eigen atelier, en ik leefde tussen mijn breimachines en weefgetouwen. Wat af was, bracht ik naar mijn verkooppunten en daarna breide of weefde ik verder. Haast non-stop, dag en nacht, ik at zelfs al breiend. Er kwamen al snel accessoires bij en dat leidde tot een eigen, internationale modelijn. Compleet met een Japanse agent. Het ging als een speer. Groot, groter, grootst.” 

“Ik belandde in een stroomversnelling en werd slachtoffer van mijn eigen succes, want plots klopte het niet meer. Het wrong en het voelde niet juist, het ging me allemaal te snel, het werd me allemaal te groot. Ongeveer rond diezelfde periode, in 2010, leerde ik in Marokko Adil kennen en ging er een wereld voor me open. Een wereld vol kleur en inspiratie. Daar vond ik terug wat ik onderweg verloren was: de liefde voor het ambacht. Door met Adil te trouwen, kinderen te krijgen, steeds vaker in Marokko te verblijven en er te wonen, werd de nood om mijn hele systeem te resetten alleen maar groter. Alles in mij voelde dat het anders moest. Afbouwen was geen optie, dat laat het systeem niet toe, want je zit in een tredmolen die moet blijven draaien. Dus was er maar één oplossing: het bruusk over een andere boeg gooien. Stoppen en opnieuw starten. Van nul.” 

“In 2015 ben ik ‘gestopt’, in 2017 ben ik herrezen. Geen uitgebreide collecties meer, geen overproductie, geen verspilling. Wel naast de wolverver staan tot de kleur helemaal goed is en limited editions uitbrengen. Kleine collecties, stukken waar ik mijn hart en ziel in leg. Terug naar de kern dus, net zoals vroeger. Ik heb meer contact met mijn klanten, kan alles op maat maken en tegelijkertijd steun ik de Marokkaanse ambachtslui. Deze keer volg ik resoluut mijn buikgevoel en amuseer ik me vooral met wat ik doe. Want daar gaat het toch om? Gedaan dus met dure fotoshoots, professionele modellen en het nodige fotoshoppen. Ik maak nu mijn eigen foto’s. Niet perfect, wel puur en een stuk dichter bij mij en het échte leven. Precies zoals ik het wil.” 

“Naar Marokko verhuizen was mijn allerbeste beslissing. Zodra ik van het vliegtuig stap, kom ik thuis. Het land inspireert enorm, je vindt er ontzettend veel vaklui en daardoor is alles mogelijk. Een paradijs voor
creatievelingen. Nu wonen we tijdelijk terug in Gent, maar de voorbereidingen om terug te keren zijn volop bezig.”

“Ik zou heel graag de interieurinrichting van een groot hotel in Marokko in goede banen leiden. Dat is een unieke kans om die oude Marokkaanse ambachten te combineren met nieuwe inzichten en technieken. Of misschien open ik wel zelf een klein hotelletje met een eigen shop erbij.”

“Opnieuw starten is niet evident. Maar ik geloof erin dat dingen die goed zijn hun weg wel vinden. Het duurt misschien iets langer, maar liever traag groeien, dan razendsnel. Dat heb ik al geprobeerd en dat lag me
niet. Laat me dus maar op mijn ritme aan mijn parcours bouwen.”

“Blijf trouw aan jezelf en doe waar je goed in bent. Ik volg mijn buikgevoel, blijf dicht bij mijn ontwerpen en ben gelukkig met wat ik maak en de methodes die ik daarvoor gebruik. Niemand verplicht je om op de geijkte paden te blijven, ga je eigen weg.”

Benieuwd? Meer info vind je op haar website.