DE KLASFOTO. Zo zag schrijfster Sylvia van Driessche eruit als tiener: “Ik durfde al vroeg te experimenteren met kleren”

Sylvia van Driessche: “Ik studeerde moderne talen in het Onze-Lieve-Vrouwinstituut in Zele, in die tijd zonder economie. Daarom het kleine klasje met allemaal meisjes. Female power! De richting lag me: in het vijfde maakten we een schoolkrantje en zo ontdekte ik hoe leuk dat is.”

“Mijn eerste interview was met Paul Michiels van Soulsister. Ik nam het af met Tamara, van wie ik ook het woord ‘onbeseffer’ verwerkte in een van mijn boeken. Iemand die van niets weet. Dat konden we van onze klastitularis niet zeggen. Hij reisde in zijn vrije tijd de wereld af en gaf me het inzicht dat het leven is wat je er zelf van maakt.”

“Misschien ben ik uiterlijk niet veel veranderd door die opvallende krullen. Die staken me wel tegen. Je ziet op de klasfoto dat ik mijn pony uitblies en ze probeerde te verbergen. Innerlijk overwon ik een zekere verlegenheid. Toch vergeleken met de pasfoto, waarop ik net dertien was.”

“Als hoofdredactrice bij Joepie heb ik geleerd om mijn ideeën door te duwen. Ik durfde wél al vroeg te experimenteren met kleren, want de mouwen van het wit-rode topje kon je ook op de schouders dragen. (lacht) Ik ging als zeventienjarige overdressed met een jurk en hakken naar het jeugdhuis. Daar sprak ik met mijn klasgenoten af en waren we fel met jongens bezig. Soms zag je meisjes die hun vriendinnen lieten vallen voor een lief. Ik besliste toen: dat doe ik nooit.”

“Op mijn kamer schreef ik mijn belevenissen op in dagboeken. Ik had een aparte schrijfplek met make-upspiegel waar een doekje rond hing, net als Sarah Jessica Parker in ‘Sex and the City’. Als ik mijn dagboeken herlees, valt de maturiteit tegen. (lacht) Er stond dat we met de opbrengst van ons krantje naar Antwerpen gingen. We brachten een bezoek aan de rosse buurt, mét leerkracht. Nu zou dat niet meer kunnen. Ik vond die losse sfeer plezant.”

Elke: “Sylvia’s papa werkte als journalist in Antwerpen. Na de examens mochten we met hem meerijden om er een dagje te shoppen. Voor mij een hele uitstap, want mijn leven speelde zich in Zele af. Daar keken we uit naar op café gaan. Er waren er vier op één kruispunt, in die tijd vonden we dat heel wat. De schuimfuif in het jeugdhuis, telkens begin mei, was ons hoogtepunt. In de klas luisterden we elke ochtend naar gebedjes van zuster Agnes, die ze door de microfoon heen preekte. We waren brave studenten.”

Ann: “Sylvia viel op door haar looks en had ook de brains. Ze was zo slim, ik wist dat ze zou gaan schrijven en we nog van haar zouden horen. Enerzijds was ze een dorpsmeisje net als wij, anderzijds had ze door haar papa ook wel contacten met BV’s. Die kwamen bij hen over de vloer en Sylvia mocht mee naar awards. Het was toen al haar wereldje, al schepte ze er nooit over op. Integendeel, ze was bescheiden en nooit luidruchtig in onze klas.”

Tamara: “Op onze 100 dagenshow was Sylvia verkleed als Marilyn Monroe en zong ze ‘Diamonds Are a Girl’s Best Friend’. We konden onze klastitularis ertoe overhalen om op het einde van de act een ring aan Sylvia te overhandigen én op zijn knie te gaan. Iedereen begon luid te klappen: hilarisch!”

“Sylvia haar handelsmerk was rode lippenstift, en we lachten dat haar bos krullen de baas over haar was. Ze was heel populair bij de jongens als we gingen dansen in Zele. In de klas zaten we altijd naast elkaar, luid te giechelen met de bijnamen die we elkaar gaven. Ik durf het bijna niet te zeggen: Jujuwoewoe en Woezjieboeboe. Mijn verzonnen term onbeseffer verwerkte ze in een van haar jeugdromans.”

DE KLASFOTO. Zo zag acteur Axel Daeseleire eruit als kleine jongen. “De Daeseleires? Allemaal wildebrassen”

DE KLASFOTO. Dit was Natan-designer Edouard Vermeulen (65) als klein blond jongetje. “Ik was een eenzaat”