Alles wat je altijd al wilde vragen aan een van de weinige vrouwelijke privédetectives in ons land

“Als ik rondkijk in mijn omgeving zie ik veel leeftijdsgenoten die uitgeblust en opgebrand zijn op het werk dat ze al jaren doen. Ik werkte zelf al een hele tijd in een groot bedrijf, en hoewel ik mijn job graag deed, zag ik me niet nog vijftien jaar naar een computerscherm zitten turen. Ik miste uitdaging, en wist dat ook ik met een burn-out zou kampen als ik hetzelfde zou blijven doen tot aan mijn pensioen. Ook mijn man dacht er zo over. Omdat je als vijftiger eigenlijk ook ergens in een luxepositie zit – kinderen zijn afgestudeerd, huis is afbetaald – besloten we door een bevriende privédetective een ommezwaai in onze carrière te maken. Ik heb er nog geen moment spijt van gehad.”

“Nee, je moet tenminste 21 jaar oud zijn, een Europese nationaliteit hebben en een blanco strafregister kunnen voorleggen. In de vijf jaar die voorafgaan aan de aanvraag die je moet indienen bij de Federale Overheidsdienst Binnenlandse Zaken, mag je niet gewerkt hebben bij bepaalde openbare diensten. Zo wordt er vermeden dat voormalige politieagenten bijvoorbeeld gevoelige informatie kunnen doorspelen. Wie detective wil worden, moet ook een opleiding tot privédetective volbrengen. Die houdt onder andere vakken in als burgerrecht, strafrecht, criminologie en de wet op privédetectives. Doorgaans duurt de opleiding twee jaar, en neem het van mij aan dat het zeker niet gemakkelijk is opnieuw te studeren op onze leeftijd. De opleidingscentrums moeten ook officieel erkend zijn door Binnenlandse Zaken. Eens afgestudeerd en eens je aanvraag aanvaard is, krijg je een identificatiekaart. Pas dan mag je aan de slag gaan.”

“Toen mijn man en ik afgestudeerd waren, had hij nog zijn eigen bedrijf in de metaalsector. Toen al wel met de bedoeling om daarmee op termijn te stoppen. Daardoor hadden we de luxe om niet zoals de meeste privédetectives in ons land doen, vast voor een bedrijf te gaan werken, maar om als zelfstandige opdrachten aan te nemen. Met vast in dienst bedoel ik bijvoorbeeld in de verzekeringssector of voor een grote telefoonoperator. Als de procureur-generaal pakweg telefoongesprekken vraagt aan bijvoorbeeld Proximus, mag enkel een privédetective die gegevens opvragen en afleveren. Die bedrijven moeten dus verplicht een detective in dienst hebben. Wij hebben eigenlijk vooral veel geluk gehad. Onze eerste drie opdrachten waren meteen voor een groot bedrijf. De CEO was tevreden van ons werk en gaf onze naam door, zo kregen we een opdracht voor een groot advocatenbureau en toen is de bal beginnen rollen.”

“Gisterenavond zijn we op pad geweest voor een zaak waar we al een tijdje mee bezig zijn. Deze middag heb ik een afspraak met een potentiële klant. Morgen doe ik research voor een zaak, en gaat mijn man camera’s hangen in een bedrijf. We hebben namelijk veel geïnvesteerd in technische apparatuur waaronder super kleine camera’s die de klanten kunnen huren. Vrijdag en zaterdag doen we nachtje door voor een zaak. Onze valiezen liggen altijd in de autokoffer, want we kunnen eender wanneer opgebeld worden door een klant. Het komt weleens voor dat we bijvoorbeeld een etentje hebben gepland met vrienden, en dat we dan een uur op voorhand moeten afbellen. Onlangs moesten we bijvoorbeeld nog uit het niets uitrukken naar een bedrijf ’s avonds, omdat ze een werknemer van diefstal na de uren verdachten. We hebben die persoon uiteindelijk op heterdaad kunnen betrappen, dan ben je dat etentje snel vergeten.”

“Zeker niet, daar zijn we altijd zeer streng in geweest. Een tijdje geleden was er een uitzending over privédetectives op tv, en daarin werd het cowboygehalte van de job helaas slecht uitgelicht. Ze spraken op lugubere en geheime locaties af met klanten, moesten gevaarlijke achtervolgingen doen om een autodiefstal op te lossen. Zo gaat het er bij ons helemaal niet aan toe! Ten eerste nemen we zaken in zo’n soort milieu niet aan, omdat het te gevaarlijk is maar ook omdat het niet ons ding is. De afspraken met klanten gaan er bij ons net heel gemoedelijk aan toe. Het zijn mensen die vragen en/of vermoedens hebben en wij helpen ze om antwoorden te krijgen. Stuk voor stuk zijn ze blij dat ze ons gecontacteerd hebben. Met de feestdagen kregen we zelfs een kaartje van een meisje dat we geholpen hebben om haar papa te vinden. Ze was ons zo dankbaar.”

“Dat was een familiekwestie. Een heel gecompliceerde zaak, omdat de persoon zich heel erg afschermde. Het was een opdracht waar we weken mee bezig zijn geweest, en ook andere collega’s voor ingeschakeld hebben. Sowieso werken bijna alle zelfstandige privédetectives in ons land met twee, maar zelfs dat is niet genoeg als je op één avond verschillende plekken in de gaten moet houden. De sector is hard maar gelukkig hebben we vier collega’s die ongeveer op dezelfde manier werken als wij en dat is fijn. Ook wij helpen hen soms uit de brand. Maar hoewel de cowboypraktijken uit films niet realistisch zijn, blijft het een erg spannende job. Zo waren we eens iemand aan het achtervolgen, tot die persoon plots drie keer rond hetzelfde rondpunt reed. We dachten dat we er gloeiend bij waren, maar hij bleek uiteindelijk toch niets door te hebben. Gelukkig.”

“Zoals eerder gezegd werken veel privédetectives in dienstverband, of ze doen het in bijberoep. Wij leven er wel zo goed als voltijds van, en dan nog met twee, maar dat moet je natuurlijk wel opbouwen. Mond-aan-mondreclame blijft erg belangrijk voor ons, toch blijft het taboe om een detective in te huren groot. Als je bijvoorbeeld denkt dat een topmanager stiekem voor de concurrentie werkt of je laat de familie van je schoonzoon natrekken voor die met je dochter trouwt, dan hang je dat niet aan de grote klok. Het blijft natuurlijk altijd een beetje gissen. Vorig jaar was bijvoorbeeld een erg goed boekjaar voor ons, het jaar daarvoor minder. Waarom weten wij ook niet. Maar dat heeft elke zelfstandige wel voor denk ik. We blijven er steeds voor gaan!”

“Voor particulieren lossen we vooral familiezaken op, denk daarbij aan overspel, vermiste personen en voorhuwelijksonderzoek. Dat beslaat ongeveer 40 procent van ons werk. Voor bedrijven is personeelscontrole, staan vrachtwagenchauffeurs echt zoveel in de file of kijken ze gewoon veel films op een parking bijvoorbeeld, erg populair. Ook diefstallen, fraude en concurrentiebeding in bedrijven behandelen we veel. Nog een voorbeeld: een baas denkt dat een werkgever telkens twee uur te vroeg naar huis gaat, dan worden wij opgebeld om dat na te trekken.”

“Dat is moeilijk te zeggen, omdat de omstandigheden bij elk onderzoek anders zijn. Is er één auto nodig of meer, is het voor één avond of langer, moeten we bepaalde zaken zoals camera’s plaatsen of niet? Om er toch een bedrag op te plakken, voor een basisonderzoek vragen we ongeveer 60 euro per uur.”

“Standaard gaan mensen eerst zelf op onderzoek uit, waarna ze bij ons komen aankloppen als ze merken dat het toch niet zo vlot. Door de opkomst van sociale media, denkt iedereen dat hij of zij privédetective kan worden, maar zo makkelijk is het natuurlijk niet. Zelf vind ik die steeds evoluerende technologieën alleen maar fijn. Het betekent dat ook wij altijd mee moeten zijn, en dat houdt je jong en scherp. In het begin deden we vooral zaken die te maken hadden met overspel, maar nu we wat ervaring op de teller hebben, kunnen we ook meer gecompliceerde zaken aannemen. Je groeit enorm en vooral snel in deze job.”

“Ik denk vooral door de onregelmatige uren, wat het quasi onmogelijk maakt om deze job te combineren met een gezin. Wij kunnen dit doen omdat onze zoon al afgestudeerd is en alleen woont, anders hadden we het ook niet kunnen klaarspelen. Daarnaast is technische kennis ook heel belangrijk. Je moet alles weten van camera’s en computers, niet iedereen kan zomaar een camera installeren op een plek die niemand mag zien. Ik ken daar bijvoorbeeld zelf niets van, gelukkig is mijn man er nog (lacht). Ik vermoed dat het technische aspect, meer mannen dan vrouwen aanspreekt?”

“Ten eerste dat ik het samen met mijn man kan doen en bij wijze van spreken ook wanneer we willen. Als een zaak vier weken duurt, heeft die natuurlijk prioriteit. Maar daarna kunnen we wel zelf beslissen om even een rustperiode in te lassen. De vrijheid, maar ook de verscheidenheid maken dat deze job nooit gaat vervelen. Ik zou zelfs het liefst blijven doorwerken als ik op pensioen ben als mijn gezondheid dat toelaat, dat zegt genoeg denk ik. Op je vijftigste een ommezwaai maken, kan ik iedereen alleen maar aanraden. Het is nu eenmaal zo dat we langer zullen moeten werken. Iedereen moet dat natuurlijk voor zichzelf uitmaken maar voor ons was het geen optie om onze vorige jobs te blijven doen. Toch niet als we nog iedere dag gelukkig willen wakker worden. Ik kijk nu elke dag uit naar mijn werkdag, ik word blij als ik eraan denk dat ik dit nog minstens vijftien jaar kan doen. Zo’n immens verschil met wat ik in mijn omgeving zie. Elke dag zie ik mensen aftellen en steeds meer uitgeblust raken. Mijn job opzeggen om privédetective te worden, is de beste beslissing die ik ooit genomen heb. Zelfs ondanks de negatieve gevolgen van zelfstandige worden als je ziek wordt bijvoorbeeld.”

“Familie is heel belangrijk voor mij, als we dan eens niet naar pakweg een verjaardag kunnen, vind ik dat wel even jammer. Maar zelfs dat voelt nooit aan als een groot probleem, want uiteindelijk is niet alles perfect en daar moet je je maar bij neerleggen. Het kan fysiek ook wel uitputtend zijn, zeker de nachten. Mentaal is deze job ook veeleisend, omdat je er altijd honderd procent voor moet gaan. Anders raak je nergens. Soms bijt ik mij zo vast in een zaak, dat ik alles rond mij vergeet. Maar ook dat hoort er gewoon bij en bekijk ik dat niet als iets negatief. Valt het op dat ik deze job erg graag doe (lacht)?”

www.lika-consultants.be