Hugo Sigal schrijft open dankbrief na overlijden van zijn Nicole: “Ondanks verdriet hebben we ervaren hoe sterk Vlaanderen meeleeft”

Lieve mensen,

Vandaag, 4 december ’22, is het exact één maand sinds het overlijden van Nicole, na 52 jaar pure liefde. Ik wil deze gelegenheid gebruiken om jullie allemaal persoonlijk te bedanken. Ondanks het grote verdriet hebben we heel goed ervaren hoe sterk Vlaanderen meeleeft. We zijn overstelpt met duizenden mails, brieven en kaartjes.

Veel mensen schreven een paar korte woorden van troost. Anderen mooie brieven met persoonlijke herinneringen. Ik heb elke mail, elke brief en elk kaartje gelezen. Luidop, want dan dringen de woorden dieper door en zo weet ik dat Nicole ze ook hoort.

Jullie reacties zijn nog steeds zo massaal dat het jammer genoeg onmogelijk is om iedereen persoonlijk te kunnen antwoorden, waarvoor mijn excuses. Familie en vrienden vertellen me dagelijks over de pakkende, persoonlijke boodschappen die heel wat mensen plaatsten op hun sociale media. Ik hoor verhalen en getuigenissen die even ontroerend zijn als de berichten die ik zelf krijg.

Wat zou Nicole gelukkig geweest zijn met zoveel warmte en liefde! Al die berichten betekenen voor mij een grote steun en troost. En ook een speciaal woord van dank aan de mensen die ‘ter nagedachtenis van Nicole’ een gift deden ten voordele van de Alzheimerliga (www.alzheimerliga.be). Een goed doel dat ons nauw aan het hart ligt.

Ik mis Nicole, op elk moment van elke dag. Nicole is uniek. Ik ken niemand zo warm, zo lief, zo grappig en zo sterk als zij. De pijn, het verdriet en het gemis zijn na ons intense leven samen, vanzelfsprekend zwaar om te dragen. Gelukkig sta ik er niet alleen voor. Nicole zei altijd dat ik moest doorgaan als zij er niet meer zou zijn, zeker sinds de diagnoses. Zij heeft me altijd de kracht gegeven om door te zetten en zal dat altijd blijven doen.

Ik wil dat ze, net zoals wanneer ik bij een optreden een moeilijk solonummer zong, telkens opnieuw kan zeggen ‘ziede wel dagge het kunt, asge maar wilt’. De urne van Nicole is nu thuis, hier bij mij. Dat geeft me rust en kracht. 

Ik heb een geweldige familie en de beste vrienden, die er altijd voor me zijn en bij wie ik altijd terecht kan om te praten of voor een knuffel. Het sterkt me om verder door te blijven gaan en de herinnering aan Nicole levendig te houden, ook op muzikaal vlak. Over wat ik de komende maanden wel of niet ga doen, wil ik nog even rustig nadenken. Nicole heeft altijd gezegd ‘gij moogt ni stoppen, gij moet doordoen’. Maar nu is er eerst tijd nodig om te rouwen.

Wat ik ook doe, ik zal nooit alleen zijn. Altijd zal ik Nicole aan mijn zijde voelen. En blijven dromen, met haar in gedachten. ‘Believe in the beauty of your dreams’ blijft ons motto. Want zolang ik er ben, en zolang jullie er zijn, is Nicole er ook en zal ze nooit vergeten worden.

Meer dan 50 jaar lang voelden we ons altijd geliefd, maar dat jullie ons zó graag zien, dat wisten we niet. Merci dat jullie Nicole en Hugo zo’n gelukkig leven en een uitzonderlijke carrière bezorgden. Jullie brachten ons Canzonissima met ‘Goeiemorgen Morgen’, het Eurosongfestival en ‘Baby Baby’, het Yamaha World Popular Song Festival in Japan, we reisden met André Van Duin door Nederland, 25 jaar lang zongen we op prachtige cruises over alle continenten, jullie geloofden in onze ‘Pastorale’ en omarmden ons ook tijdens moeilijkere momenten.

Voor alle liefdevolle reacties de laatste weken: eeuwige dank, namens Nicole en Hugo, want ik zal altijd blijven ondertekenen in naam van ons beiden.

Ik ben er zeker van dat we elkaar binnenkort snel terugzien want ik blijf ongetwijfeld doorgaan.

Lieve groeten,

Nicole en Hugo