Even in herinnering brengen: Laurent Ciman verliet Standard en de Belgische competitie in 2015, omdat zijn toen vijfjarig dochtertje Nina aan dyspraxie (een autismespectrumstoornis) leed en dringende medische begeleiding nodig had die ze enkel in Canada kon krijgen. Zes jaar later gaat het goed met Nina, maar is het ook de hoogste tijd voor een volledige gezinshereniging. Ciman kende bij Montreal Impact twee geslaagde seizoenen, waarin hij tot beste verdediger van de MLS werd uitgeroepen, maar moest door het draftsysteem gedwongen en zeer tegen zijn zin een jaar in Los Angeles gaan spelen. Omdat zijn papieren niet in orde waren, verkaste de Waal voor een korte periode naar Frankrijk bij FC Dijon. De jongste twee jaar voetbalde hij opnieuw in Canada, bij FC Toronto. Daar werd zijn contract niet verlengd, en vanaf dat ogenblik stuurde Ciman aan op een terugkeer naar Montreal. Daar is Olivier Renard nu sportief directeur van de club die intussen Montreal FC heet. Een nieuw contract als speler bleek er niet meer in te zitten, maar als assistent-coach van Thierry Henry kon Ciman wel aan de slag in Toronto.

“En dus besliste ik van het ene moment op het andere om een punt te zetten achter mijn carrière als voetballer”, vertelde hij tegenover de verzamelde Canadese pers in een ZOOM-meeting. “Deze trein wilde ik niet laten voorbijrijden. Na een aantal gesprekken met Thierry en Olivier kon ik zonder veel problemen de knop omdraaien. Ik ben klaar om een nieuwe richting in te slaan.”

Maar amper één dag nadat het nieuws van Cimans terugkeer naar Toronto wereldkundig werd gemaakt, besliste Thierry Henry dan weer om Toronto FC te verlaten. Ook dat was een keuze die werd ingegeven door familiale motieven. De vroegere assistent van bondscoach Roberto Martinez had zijn kinderen in Londen al bijna een jaar niet meer gezien door het uitbreken van de coronapandemie, en had geen zin in nog eens maanden aan de andere kant van de Atlantische Oceaan ver van zijn nageslacht.

“Een donderslag bij heldere hemel voor mij”, aldus Ciman. “Ik was ontgoocheld toen ik het vernam, want van Thierry Henry had ik zeer veel kunnen leren. Maar ik ben de eerste om de beslissing van Thierry Henry te begrijpen, aangezien hij met zijn vertrek uit Toronto precies hetzelfde doet als ikzelf met mijn terugkeer hierheen.”

Montreal FC kijkt nu uit naar een opvolger voor Henry. Daarbij werd naar verluidt ook de mogelijkheid geopperd om Ciman meteen tot T1 te bombarderen. Een plan dat de Belg resoluut afschoot.

“De overgang van speler naar assistent-coach is voor mij al bijzonder groot”, bedenkt hij. “Ik heb destijds als Rode Duivel de kans gehad mijn theoretische trainersdiploma’s UEFA en UEFA B te halen, maar het prakijkluik moet daar nog bij komen. In de eerste plaats wil ik nu mijn ervaring ter beschikking stellen van de club en van de jonge spelers, maar zelf wil ik me ondertussen ook verder ontwikkelen. En dat kan niet door van meetaf aan als T1 te starten.”

Terugblikken op zijn carrière, die hem in België vanuit Charleroi via Club Brugge en KV Kortrijk bij Standard en bij de Rode Duivels (20 interlands) bracht, doet Ciman nog even niet. “Het is allemaal nog heel vers, ik heb wat tijd nodig.” Maar zijn afscheidsmatch in eigen land is hem uiteraard bijgebleven.

“Standard-Anderlecht waarbij ik de 2-0 maakte, die avond kwam alles samen”, lacht hij. “En toevallig is het dit weekend ook weer Standard-Anderlecht. Met twee jonge trainers die ik goed ken, Mbaye Leye en Vincent Kompany. Twee jonge trainers die volgens mij zeker genoeg kwaliteiten hebben om het te maken, maar die onder een immense druk staan. Net datgene wat ik als startend coach wil vermijden, begrijp je?”

Aan wie hij zich als coach wil spiegelen? “Ik heb van al mijn coaches wel wat opgestoken, en zeker hier in Canada van Bob Bradley. Een vaderfiguur, dat sprak me wel aan. Maar ook Georges Leekens is in mijn carrière en in mijn leven belangrijk geweest. Hij viste me op in Kortrijk toen ik bij Club Brugge op een zijspoor zat. Hij maakte een Rode Duivel van me. En hij was op zijn manier ook zo’n vaderfiguur.”

Niet toevallig is het dat Ciman naar vaderfiguren verwijst. Zelf oogstte hij niets dan lof voor zijn beslissing destijds om de gezondheid en het geluk van zijn dochtertje voorop te plaatsen.

“Nina is ondertussen elf en ze maakt het uitstekend, bedankt om naar haar te vragen. Maar we hebben ook een zoontje, hé. Achille is acht jaar ondertussen, en voor dat ventje is het ook heel verwarrend geweest dat zijn papa de voorbije jaren altijd zo ver van hem weg was.”