Deze week explodeerde social media met een video van Pieter de Jongh, die wereldwijd viral ging. Na afloop van de gewonnen Challenge Cup stond de Nederlandse coach de aanwezige pers te woord in ‘steenkolenengels’, een soort Louis van Gaal (‘different cookie’) in het kwadraat. “We played very well, very agressief. First half 2-0 was zelfs possible”, is een willekeurige greep uit het gesprek met De Jongh. “I hear niet wat you say.”

Dat inmiddels legendarische interview is al een jaar oud, maar dook deze week pas op in Nederland en België. “Ik had het best wel druk, dus kreeg het pas aan het einde van de dag mee”, vertelt De Jongh. “Ik zit zelf op Twitter en zag dat er veel over me werd gepraat. In Afrika heb ik veel gedaan, maar het grote publiek in Nederland (en België) kent mij niet. Dat de mensen het nu over me hebben, geeft aan dat je relevant bent. Ieder kwartier zie ik dat ik meer volgers heb op Twitter.”

Maar is het niet de verkeerde manier om beroemd te worden? “Nee, dat maakt me niet zo veel uit. En ik moet toegeven: ik ben niet de beste in Engels. Maar het is ook weer niet zo ‘worse’, echt niet minder dan bijvoorbeeld Ronald Koeman of Louis van Gaal. Spelers, bestuursleden, journalisten: ze verstaan me allemaal. Voor Afrikaanse begrippen is mijn Engels best goed. Ik houd me niet voor niets al heel lang staande.”

De Jongh heeft namelijk al jarenlang ervaring in het trainersgilde, eerst als jeugdcoach bij de KNVB en later in de amateurwereld bij clubs als Heerjansdam, De Zuidvogels en Schijndel. Vanaf 2012 besloot de voormalig speler van NAC Breda en Sparta de wereld over te trekken, op zoek naar voetbalgeluk. Op zijn cv prijken inmiddels clubs als AFC Leopards (Kenia), Ulaanbatar City (Mongolië), Eswatini (Swaziland), Highlanders (Zimbabwe) en de Moldavische olympische ploeg. Sinds 2020 staat hij aan het roer bij Platinum FC.

Hij spijkerde zijn Engels de laatste maanden bij en timmerde tevens op sportief vlak aardig aan de weg. “In Zimbabwe heb ik twee bekers in drie maanden gewonnen, in Kenia won ik derby’s die vergelijkbaar waren met Feyenoord-Ajax”, somt hij op. “Al zeg ik het zelf: ik heb het hier gewoon goed gedaan. Ze noemen me niet voor niets The Champ en The Messiah, twee bijnamen die ik in Zimbabwe heb.”

De Jongh wil in z'n thuisland niet enkel gelinkt worden aan het interview. “Ik heb me bewezen op het hoogste niveau. Ook in Nederland heb ik dat gedaan, maar kreeg ik nooit de waardering en de kans in het betaald voetbal. Of ik ooit in Nederland wil werken? Ja, waarom niet? Ik hou van Nederland.”

Geïnteresseerden moeten er in ieder geval snel bij zijn, want diverse clubs hebben zich al bij zijn management gemeld. “Ik zag op Twitter een actie voorbijkomen van VVV-fans dat hun club mij moet strikken. Ik vind het goed, joh. I’m a long time out Holland, maar I stay also open.”