Het drama speelde zich begin september vorig jaar af in Edsbyn, ruim 300 km ten noorden van Stockholm. Maandenlang zweefde Emma tussen leven en dood. Artsen hadden weinig hoop dat ze het zou overleven. Maar ze haalde het toch. Na een lang verblijf in het ziekenhuis, kon ze maandag eindelijk terugkeren naar haar geboortestad Edsbyn. Met een overweldigend aantal stemmen werd ze door de lezers van de Zweedse krant Aftonbladet genomineerd voor de trofee van redder van het jaar.

Emma was die ochtend alleen thuis met de zes kinderen omdat haar man een nachtdienst klopte. Ze bevond zich op de tweede verdieping toen ze haar zoontje Albin (4) beneden “vuur” hoorde schreeuwen. De mama rende naar beneden en zag de vlammen in de woonkamer. Albin en zijn jongere broertje Oliver (3) hielden zich schuil in een kinderkamer op het gelijkvloers.

“Ik riep dat we naar buiten moesten vluchten”, herinnert Emma zich. De vrouw schermde de twee jongetjes met haar lichaam af van het vuur. “Toen ik de voordeur openduwde, hoorde ik een explosie. Ik voelde mijn rug branden.”

Emma was op dat moment al zwaargewond, maar weigerde op te geven. Ze maande haar zoontjes aan om naar de buurman te gaan. Zelf zou ze als een leeuwin de rest van haar gezin gaan redden. Deze vrouw ging letterlijk door het vuur voor haar kinderen. Het spreekwoord leek wel voor haar bedacht.

Dus strompelde ze naar het huis dat brandde als een toorts en ging weer naar binnen. Maar Emma kon alleen maar denken aan haar vier kinderen die zich nog op de bovenverdieping bevonden. Ook de trap had vuur gevat. Het hield de mama niet tegen. “De trap stond in brand, dus ik moest me door de vuurzee heen een weg banen naar boven”, vertelt ze. “Bij elke stap dacht ik: ‘Het lukt niet, het gaat niet’. Maar ik had geen andere keuze dan door het vuur te gaan.”

Boven konden Nellie (9) en William (11) nauwelijks ademen. Emma stuurde beide kinderen naar het balkon. Vervolgens sprongen Nellie en William naar beneden en beloofden hulp te gaan halen.

De zevenjarige Marwin zocht naar een brandblusser, maar zijn moeder stuurde ook hem naar het balkon. Overal hing een dikke, zwarte rook. Ademhalen was amper mogelijk. Maar kleine Mollie (1) lag nog in haar wiegje op de slaapkamer. “Normaal kan ik haar heel makkelijk optillen, maar nu was het bijna onmogelijk voor me. Ze leek zo zwaar te wegen. Maar ik vond dat ik de zes kinderen die ik op de wereld had gezet, allemaal moest redden. Daarna kon ik ergens gaan liggen en sterven.”

Emma voelde plots weer een oerkracht opwellen in haar lichaam en tilde Mollie op uit haar wiegje. Vervolgens sleepte ze zichzelf met de baby in haar armen voort naar het balkon. Daar wachtte Marwin (7) hen op.

William (11) was ondertussen in de tuin met een ladder in de weer. Hij slaagde erin om het gevaarte tegen de gevel te plaatsen waarna Marwin zich in veiligheid kon brengen. Met de baby op haar arm raakte ook Emma via de ladder op de begane grond. “Die laatste treden waren zo zwaar, dat ik nog amper verder kon. Ik viel in het gras en voelde vreselijk veel pijn die ik amper kan beschrijven.”

De buren bekommerden zich om de kinderen terwijl mama Emma in allerijl naar het ziekenhuis werd afgevoerd. Het zou nog weken duren vooraleer de kinderen hun moeder konden weerzien. De vrouw werd naar een gespecialiseerd ziekenhuis in Uppsala gebracht. Daar hielden artsen haar in een kunstmatige coma. Brandwonden bedekten 93 procent van haar lichaam. Het leek wel een strijd van David tegen Goliath. De dokters dichtten haar dan ook weinig overlevingskansen toe. Ze onderging de ene operatie na de andere. Maar ook dit gevecht zou ze winnen.

Emma kon steeds langer wakker blijven tot eindelijk het moment aanbrak dat ze haar kinderen zou weerzien. Haar kroost huilde. Kleine Mollie had angst voor haar zwaar getekende moeder. “Dat was echt verschrikkelijk”, legt Emma uit.

De vrouw zal nog vele operaties moeten ondergaan en is nog niet erg mobiel. “Mijn huid droogt ‘s nachts uit en wordt dan stijf. Na het ontwaken kan ik mijn vingers amper bewegen.” Emma zit nog in een rolstoel, maar het lukt haar al om een paar stappen te zetten. “Wij zijn een sportieve familie. We houden van skiën en paardrijden. Ik verlang ernaar om dat opnieuw te kunnen.” Of haar dit op termijn weer zal lukken, zal afhangen van de mate waarin de komende operaties succesvol zijn.

De grote zorgen zijn voor deze familie dus nog niet voorbij. Gelukkig leven de Zweden heel hard mee en stromen de donaties binnen om alvast de medische kosten te dekken. Maar het gezin heeft ook een nieuwe woning nodig. Daarvoor werd maandag een ijshockeywedstrijd en een benefietconcert georganiseerd. Ook de Zweedse popzangeres Carola was van de partij. Het leverde 60.000 euro op. Een enorm succes. En het meest bijzondere moment van de hele avond was toen Emma het stadion binnenreed in haar rolstoel met kleine Mollie op haar schoot en vergezeld door de andere kinderen. De toeschouwers gaven haar een staande ovatie.  Het was ontzettend hartverwarmend en emotioneel. “Ik zal deze ervaring voor altijd bij me dragen.”