Millie was net 18 jaar geworden, eindelijk zou ze alcohol mogen drinken. De akelige ervaring in discotheek Moo Moo - gelegen in de Britse badplaats Southend-on-Sea - zal haar echter lang blijven achtervolgen.

De ellende begon toen Millie en haar vrienden vorige zaterdag enkele kerels tegen het lijf liepen die ze vaag kenden. Een van hen bood haar een drankje aan, een “mix van wodka en limonade”.

Nog geen tien minuten later begon het meisje zich slecht te voelen. “Ik had er maar twee slokjes van gedronken, daarna ging ik een sigaret roken. Toen ik terugkeerde, voelde ik me dronken. Ik moest naar buiten om te bekomen.”

Daar ging het echter van kwaad naar erger. Millie verloor de controle over haar handen en benen, haar zicht werd troebel en ook praten lukte niet meer. Ze besefte dat ze zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest.

“Zo slecht had ik me nog nooit in mijn leven gevoeld”, aldus het meisje. “Ik kon niet eens meer stappen en moest in een rolstoel gezet worden.”

De vrienden van Millie droegen haar tot in een wagen, vandaar ging het in razende vaart naar de spoeddienst. “Om 1.30 uur ben ik in het ziekenhuis aangekomen”, stelt Claire. “Ik zag dat mijn dochter oogcontact met mij probeerde te maken, maar ze kreeg er geen woord uit. Ik ben enorm geschrokken van wat ik daar zag.”

“Ik besefte wat er aan het gebeuren was, maar het lukte mij niet om de gedachten in mijn hoofd verstaanbaar naar buiten te brengen”, vult Millie aan. “Een heel angstaanjagend gevoel was dat. Gelukkig kreeg ik veel steun van de dokters, zij probeerden mij te kalmeren.”

De helse beproeving zou uiteindelijk meer dan drie uur duren. Daarna was het effect van de drugs uitgewerkt en volgde een snel herstel. In de voormiddag mocht Millie het ziekenhuis alweer verlaten. “Waarschijnlijk zal ik niet vaak meer uitgaan. En als ik het toch doe, zal ik alle mogelijke voorzorgen nemen”, stelt de jongedame.

“Volgens de dokters ging het om twee verschillende soorten drugs, bedoeld om haar te verdoven én te verlammen”, besluit Claire. “Godzijdank zijn haar vrienden bij haar gebleven. Ik mag er niet aan denken wat er anders gebeurd zou kunnen zijn. De pijnlijke beelden deel ik om bewustwording te creëren. Je hoort wel eens van drugs in een drankje, maar je kan er je amper iets bij voorstellen. Door te waarschuwen, hoop ik toch minstens één meisje dit vreselijke lot te besparen.”