Russen executeren drie broers en gooien lichamen in kuil. Mykola overleeft en graaft zich weg naar vrijheid

Enkele dagen na de Russische invasie denderden pantservoertuigen het dorp Dovzhyk binnen. De broers Kulichenko probeerden uit het zicht van de Russen te blijven. Ze woonden samen in een huis met hun zus Iryna (36).

In eerste instantie lieten de Russen de dorpsbewoners ongemoeid. Maar dat veranderde op 18 maart toen een Russisch konvooi werd geraakt door beschietingen. Daarop gingen Russische soldaten in het dorp van 570 inwoners op zoek naar mogelijke betrokkenen. Ze gingen van huis tot huis om na te gaan of iemand in het leger had gediend.

Yevgen had voldoende redenen om zich te verbergen: de 30-jarige Oekraïner had gevochten tegen de pro-Russische separatisten in Oost-Oekraïne voordat hij ontslag nam uit het leger. Hij werkte op een lokale boerderij en was van plan om zich weer bij zijn voormalige eenheid te voegen. Hij had al een tas met spullen ingepakt en die werd gevonden door het Russische leger. De Russen vonden nog een ‘verdacht’ voorwerp: de militaire medaille van hun opa. Ze namen de broers mee met een zak over hun hoofd getrokken. Ze belandden ergens in een koude kelder met nog een dozijn andere mannen.

Daar werden ze dagenlang ondervraagd en geslagen. Mykola hoorde hoe zijn broers het uitschreeuwden van de pijn. Drie dagen later werden de broers weggevoerd. Wat verderop dwongen Russische soldaten hen om te knielen aan de rand van een pas gegraven kuil bij een tarweveld in het noorden van Oekraïne. Hun benen en polsen waren vastgebonden en ze waren geblinddoekt.

Mykola hoorde hoe een eerste schot werd afgevuurd. Hij draaide zich om toen hij een tweede schot hoorde. De volgende kogel trof hem en kwam binnen via zijn wang en verliet zijn lichaam weer onder zijn rechteroor zonder vitale organen te raken. De capuchon van zijn jas stond omhoog, wat hem heeft gered omdat zijn hoofd minder goed zichtbaar was.

Soldaten duwden daarop Mykola in het graf bovenop Yevgen. Hij voelde Dymytro’s gewicht op hem landen, en toen voelde hij nog meer druk. Iemand was aarde over hen aan het scheppen.

In het graf stroomde het bloed langs de nek van Mykola. Het werd moeilijk om te ademen. Als dit het einde was, dacht hij, zou hij in ieder geval bij zijn broers zijn. Yevgen bewoog niet en hij hoorde hoe Dymytro een laatste adem uitblies. Toen was alles stil.

“Ik realiseerde me dat ik nog leefde”, zei de 33-jarige Mykola. De kogel was langs de binnenkant van zijn wang gegaan zonder grote schade aan te richten. Hij verzamelde al zijn krachten en sleepte zichzelf uit het graf dat niet volledig bedekt was met aarde.

Hij slaagde erin de blinddoek en het touw om zijn benen af ​​te doen, maar zijn polsen waren te strak vastgebonden. Hij schopte nog meer aarde op het graf om zijn broers te bedekken en liep vervolgens naar een weg. Hij wist niet waar hij was, maar hij moest een pad naar huis zien te vinden zonder Russische troepen tegen te komen. In een verlaten huis vond hij een mes waarmee hij het touw rond zijn polsen kon doorsnijden.

Pas vijf dagen later arriveerde Mykola, met een schotwond en bedekt met vuil en bloed, weer bij zijn ouderlijk huis, waar zuster Iryna angstig op haar broers had gewacht.

“Daar was Mykola. Ik keek naar zijn ogen en vroeg waar de anderen waren? Hij zei dat er geen anderen meer zijn”, vertelde Iryna in tranen.

Inmiddels heeft de procureur van Chernihiv een onderzoek ingesteld naar deze en vele andere oorlogsmisdaden van de Russen in de regio.

De broers kregen in april eindelijk een fatsoenlijke begrafenis nadat de Russen zich hadden teruggetrokken, een maand na hun vreselijke executie. “Ik haat de Russen met heel mijn hart. Het zijn beesten”, besloot Mykola.

Lees ook:

Russische Maria woont in Finland en is woedend op Poetin: “Hij spoelt Rusland door de wc en maakt het land kapot”

Hoe Poetin steeds meer eigen ruiten ingooit (+)

Herbekijk ook: