"Mijn jaloerse vriendin gooide bijtend zuur in mijn gezicht, maar toch vergeef ik haar"

"Ik voelde iemand in de buurt. De ijskoude ogen van een vrouw keken recht in de mijne. De rest van haar gezicht kon ik niet zien vanwege die sluier. Ik wilde niet terugstaren en dus stapte ik verder. Maar dan voelde ik plots gespetter in mijn gezicht. Ik ademde diep in en schreeuwde het uit van de pijn. Mijn gezicht en tong stonden in brand, ik dacht dat ik zou sterven."

"Ik had niet eens de tijd om angst te voelen. Ik begon te lopen en heb niet meer omgekeken. Ik riep zo luid als ik kon om te voorkomen dat die vrouw me zou achtervolgen. Toen ik mijn huis bereikte, drong de geur van dat chemische goedje pas echt tot me door. Ik bonkte op de deur en riep: 'Zuur, zuur! Mijn gezicht is aan het opbranden!' Mijn moeder kon haar ogen niet geloven toen ze me binnenliet. De stoom schoot letterlijk van me af, ik was aan het beven van de schok. Het voelde aan alsof ik aan het smelten was."

"Ben ik een slecht persoon?"
Naomi had er net een shift als verkoopster in een Victoria's Secret-winkel opzitten. Ze had de metro en de bus genomen om terug te keren naar het huis van haar moeder, maar besefte niet dat ze gevolgd werd. "Ik was aan het bellen met mijn vriend toen ze toesloeg. Op dat ene moment denk je aan een miljoen zaken tegelijk. Je vraagt je af waarom iemand je zoiets aandoet. Ben ik dan een slecht persoon, schoot er door mijn hoofd."

De tante van Naomi wist als apothekeres gelukkig meteen wat haar te doen stond. Ze hielp Naomi uit haar kleren en zette haar onder de douche. Haar moeder belde intussen een ambulance, haar nonkel verwittigde de politie.

Verdoofd door morfine
De dagen erna beleefde het meisje in een waas, verdoofd als ze was door de morfine. "Ze wasten mijn ogen uit met een zoutoplossing, maar er bleef geel slijm uit komen. Ik hoorde termen als 'bijtende stof' en 'zwaar verbrand' voorbij waaien. Ikzelf kon helemaal niets zien. Mijn moeder en nonkel kregen te horen dat de kans groot was dat ik voor de rest van mijn leven blind zou blijven."

Haar zicht zou langzaam terugkeren, maar die evolutie bracht een nieuw trauma met zich mee. Nu drong het immers pas echt tot Naomi door hoe zwaar ze verminkt was. "Ik werd afgeschermd van ramen en spiegels, maar via het scherm van mijn gsm zag ik toch een vage reflectie. Mijn gezicht was zwartgeblakerd, ik had geen haar of wenkbrauwen meer en mijn oogleden waren weggebrand. Ik herkende mezelf niet meer. Een stuk van mijn dij moest getransplanteerd worden om mijn wang op te vullen en met de huid achter mijn oren werden mijn oogleden hersteld. Toen ik mezelf voor het eerst deftig in de spiegel bekeek, zakte ik onderuit. De tranen bleven maar komen, ik kon het niet meer aan. Wat is nog het nut dat ik leef, vroeg ik me af. Ik heb verschillende keren aan zelfmoord gedacht, maar tegelijk drong het tot me door dat ik zoiets mijn moeder niet mocht aandoen."

Ultieme uitvlucht
Naomi bleef uiteindelijk ruim een maand in het ziekenhuis. De littekens die ze overhield aan haar derdegraads brandwonden zijn tot op vandaag nog  bijzonder zichtbaar.

Meer dan een jaar lang bleef onduidelijk wie de dader was. Pas toen agenten via camerabeelden de handtas nader onderzochten, vielen de puzzelstukjes in elkaar. Op het exemplaar van Mary werden sporen van het zuur teruggevonden, ontkennen had dus geen zin meer.

Toch probeerde ze voor de rechter de schuld nog in de schoenen van Naomi te schuiven. Ze had het goedje zogezegd zelf in haar gezicht gegooid "omdat ze even beroemd wilde worden als Katie Piper" (een tv-presentatrice die zelf het slachtoffer geworden was van een wrede zuuraanval; nvdr).

Uiteindelijk ging Mary toch door de knieën: ze bekende dat ze toegeslagen had omdat ze jaloers was op het uiterlijk, de populariteit en de sprankelende persoonlijkheid van haar 'vriendin'. "Natuurlijk is ze een harteloos wezen en een lafaard die mij verraden heeft. Maar toch vergeef ik haar", verrast Naomi.

Eén keer eerder bedreigd
Pikant detail: het slachtoffer had Mary twee maanden na de laffe aanval nog uitgenodigd om op bescheiden wijze haar 21ste verjaardag te vieren. "Ze droeg voor de gelegenheid een serieuze decolleté en een minirok, echt ongepast. Alsof ze wilde zeggen: 'kijk naar mij en kijk naar jou, zie je het verschil?' Ik zei tegen mijn vrienden dat er niet gehuild moest worden om mij, maar wie zat er toen op de armleuning van mijn stoel te snikken? Juist ja, Mary. Ik heb nog over haar rug gewreven toen."

Nu Naomi met zekerheid weet wie de schuldige is, beseft ze dat ze toch enkele aanwijzingen gemist heeft. "Mary werd gepest op school en ik heb haar toen opgevangen, mij was immers hetzelfde overkomen. We maakten veel ruzie, maar ze had een lastige jeugd gehad. Vandaar dat ik veel door de vingers zag. Tijdens een van onze meningsverschillen heeft ze mij eens bedreigd, maar ik bleef ervan uitgaan dat niemand van mijn vriendenkring tot zoiets in staat zou zijn."

"Onschuldig meisje met grootse ambities"
Haar vriend van toen liet haar als een baksteen vallen. "Hij zag me enkel staan toen ik nog knap was. Ik vraag me vaak af wat er van mij geworden zou zijn als dit niet gebeurd was. Als ik oude foto's van mezelf bekijk, zie ik een onschuldig meisje met grootse ambities. Ik wilde zo graag mijn familie trots maken."

"Natuurlijk zijn er heel wat dagen waarop ik me niet lekker in mijn vel voel. Maar als zoiets ergs kan gebeuren, waarom zou er dan in de toekomst niets positiefs meer uit de bus komen? Ik dacht vroeger dat geen enkele man me nog zou willen. Nu weet ik dat de juiste persoon door die littekens heen zal kijken. De kerel die met me trouwt, mag zich ongetwijfeld gelukkig prijzen."