Libanezen trekken naar stembus te midden van zwaarste economische crisis ooit

Bijna 4 miljoen Libanezen kregen een stembrief in de bus. Zij kiezen de 128 parlementsleden voor vier jaar. Bij de vorige verkiezingen van 2018 kwam 49 procent van de kiesgerechtigden opdagen. Het Libanese parlement bestaat voor de helft uit moslims, de helft uit christenen. Per kiesdistrict ligt ook vast hoeveel soennitische moslims, sjiitische moslims, druzen, maronieten... verkozen zullen worden. De sjiieten zijn vooral vertegenwoordigd door Amal en Hezbollah, die één blok vormen.

Libanon verkeert in de ergste economische crisis uit zijn geschiedenis. Intussen leeft drie vierde van alle inwoners onder de armoedegrens. Door een gebrek aan brandstof zitten vele gezinnen zonder stroom. Ook is er in het land een tekort aan levensbelangrijke medicijnen. Vele mensen trekken dan ook weg uit Libanon.
Mogelijke internationale geldschieters willen pas helpen als er verregaande en dringende hervormingen zijn doorgevoerd, vooral tegen de welig tierende corruptie. Sinds de ramp in de haven van Beiroet in augustus 2020, waarbij meer dan 200 mensen om het leven kwamen, heeft het land geen werkende regering meer. De politieke kampen in het land zijn erg verdeeld, wat het beleid steeds weer verlamt. Intussen hebben vele Libanezen het vertrouwen in de politieke elite volledig verloren.

Toch lijkt het erop dat de traditionele partijen opnieuw aan het langste eind zullen trekken. Volgens The Policy Initiative (TPI), een in Beiroet gevestigde denktank, vertegenwoordigen de oppositie en de onafhankelijke kandidaten 284 van de 718 verkiesbare personen. Dat is 124 meer dan in 2018, aldus TPI. Ze zijn verspreid over 48 verschillende kieslijsten in heel Libanon, ook in afgelegen regio's waar de huidige leiders zelden zijn uitgedaagd. Maar het grote probleem van die kandidaten is dat ze, in tegenstelling tot de traditionele partijen, te kampen hebben met een gebrek aan financiële middelen en een gebrek aan steun van de regionale politieke krachten. 

De kieswet maakt het ook moeilijk voor onafhankelijke kandidaten om zetels te bemachtigen. Komt daarbij dat oppositie en onafhankelijke kandidaten zelden hun krachten bundelen.

Oud-premier Saad al-Hariri heeft eerder dit jaar aangekondigd dat hij zich terugtrekt uit de politiek. Na drie termijnen als premier laat hij een groot machtsvacuüm achter: zowel hij als zijn vader Rafik al-Hariri konden bijna drie decennia lang rekenen op de steun van de soennitische kiezers en bovendien riep hij zijn eigen Toekomstpartij op om niet mee te doen aan de verkiezingen. Velen vrezen dan ook dat Hezbollah zal profiteren van de verdeeldheid onder de soennieten.

Premier Najib Mikati stelt zich evenmin kandidaat, maar heeft wel een lijst geduwd in zijn geboortestad Tripoli, de tweede stad van het land.

Eigenlijk is de stembusgang al begonnen, want meer dan 130.000 Libanese expats die in 48 landen wonen, brachten hun stem al uit. Dat is drie keer meer dan bij de verkiezingen in 2018. Wat de opkomst in het buitenland betreft: met 77% lag die het hoogst bij de Libanezen in Aboe Dhabi, in Latijns-Amerika zag nog geen 10% van de aanwezige stemgerechtigde Libanezen het nut in van een stem.