Juan hield Robert F. Kennedy in zijn armen toen hij stierf. En hij onthult nu zijn laatste woorden

Romero deed zijn verhaal aan StoryCorps, een Amerikaanse organisatie die mensen de kans geeft om familie en vrienden te interviewen over hun leven en hun verhalen vast te leggen voor het nageslacht. De man – toen een tiener – was op de avond van 5 juni aan het werk als kelner in het Ambassador Hotel, toen Kennedy de Democratische voorverkiezing voor het presidentschap won in Californië. Na zijn overwinningsspeech kwam de senator met de dienstlift naar beneden. De lift kwam uit achter de keuken en het was daar dat Romero zich ook bevond, in de hoop een glimp van hem op te vangen.

De jongen – die als kind van Mexico naar de VS was gekomen – had Kennedy de dag ervoor al een eerste keer gezien, toen hij hielp met de roomservice. “Ze (de medewerkers van Kennedy, red.) openden de deur en de senator was aan het telefoneren”, doet hij het verhaal. “Hij legde de telefoon neer en zei: ‘Kom binnen, jongens.’ Hij keek echt naar ons en niet dóór ons zoals sommigen doen. Hij zag ons echt staan. En ik herinner me dat ik fier als een gieter weer naar buiten stapte.” (lees hieronder verder)

Toen Kennedy de volgende dag na zijn overwinningsspeech in de keuken passeerde, wilde Romero hem heel graag een hand geven. “Ik herinner me dat ik mijn hand zo ver mogelijk uitstak en dat hij die schudde. Op het moment dat hij mijn hand losliet, werd hij neergeschoten”, aldus de man.

“Ik knielde naast hem neer en stak mijn hand tussen zijn hoofd en het koude beton van de vloer, om het hem zo comfortabel mogelijk te maken”, gaat hij verder. “Ik kon zijn lippen zien bewegen en daarop bracht ik mijn oor zo dicht mogelijk bij zijn mond. Ik hoorde hem zeggen: ‘Is iedereen in orde?’ En ik zei: ‘Ja, iedereen is in orde’. Ik kon een aanhoudende stroom bloed door mijn vingers voelen sijpelen. Ik had een paternoster in de zak van mijn shirt zitten en pakte die omdat ik dacht dat hij hem veel meer zou nodig hebben dan ik. Ik draaide hem rond zijn rechterhand. Daarop voerden ze hem weg.” (lees hieronder verder)

Kennedy was geraakt in het hoofd en de nek en overleed de volgende dag. Romero besloot de dag na de feiten naar school te gaan. Hij wilde er eigenlijk het liefste niet meer aan denken, maar een vrouw die de krant aan het lezen was, herkende hem op een foto. “Ze draaide zich om en zei: ‘Dit ben jij, toch?’ De foto van de senator en mij stond op de voorpagina. Ik herinner me dat ik naar mijn handen keek en er zat nog opgedroogd bloed onder mijn nagels.”

Door de iconische foto was hij in geen tijd bekend. Hij kreeg bakken post, geadresseerd aan ‘de kelner’. En daar waren enkele boze brieven bij. “Een ervan ging zelfs zo ver dat hij stelde dat de senator nog geleefd zou hebben als hij mij de hand niet had geschud. En dat ik ‘beschaamd’ moest zijn omdat ik zo egoïstisch was geweest”, vertelt Romero nog. (lees hieronder verder)

50 jaar later wordt hij nog altijd emotioneel als hij terugdenkt aan die fatale dag. “Ik ben zijn graf gaan bezoeken in 2010”, zegt hij nog. “Ik had het gevoel dat ik Kennedy moest vragen of hij het me kon vergeven dat ik hem niet had kunnen redden van die kogels. Ik vond het een teken van respect dat ik me daarvoor een pak zou kopen. Ik had nog nooit in mijn leven een eigen pak gehad. En toen ik uiteindelijk aan zijn graf stond, voelde ik me een beetje zoals die eerste dag dat ik hem ontmoette. Belangrijk. En het voelde goed.”  (lees hieronder verder)

Het was uiteindelijk Sirhan Sirhan (nu 72) die tot levenslang veroordeeld werd voor de moord op Kennedy. Al 50 jaar lang schreeuwt die echter zijn onschuld uit en zegt hij dat hij die avond stomdronken was en zich niet kan herinneren dat hij Kennedy neerschoot. Hij vroeg al 15 keer zijn vervroegde vrijlating aan, maar tevergeefs. Ook Bobby Junior, de zoon van RFK, vertelde onlangs dat hij niet gelooft dat Sirhan de dader is.