"Ik had moeten sterven": Kim beschrijft hoe ze in opdracht van Noord-Korea een vliegtuig met 115 passagiers liet ontploffen

Anno 2018 lijken de tijden veranderd. Atleten uit Zuid- en Noord-Korea zullen volgende maand achter dezelfde vlag lopen op de Winterspelen in Pyeongchang. Sterker nog: het vrouwenijshockeyteam zal uit speelsters van beide landen bestaan. Maar schijn bedriegt, benadrukt Kim. "Noord-Korea is geen haar veranderd sinds ik daar als spion werkte. Laat u niets wijsmaken: om hun doel te bereiken, worden nog steeds mensen geëxecuteerd. Ze gebruiken Zuid-Korea nu gewoon om hun eigen problemen te helpen oplossen."

Kim deed de uitspraken in een onopvallend hotel, in het gezelschap van zes bodyguards. De precieze locatie moet voor haar eigen veiligheid geheim blijven. In haar functie kwam ze uiteraard cruciale info te weten, waardoor ze nu nog steeds als een bedreiging gezien wordt.

Doorgedreven opleiding
De vrouw was slechts 18 jaar toen ze van de universiteit geplukt werd. Haar talenknobbel viel zodanig in de smaak dat ze aan een doorgedreven opleiding als geheim agent mocht beginnen. Een jaar lang bracht ze door in een geheim kamp in de bergen, daar leerde ze vechten, schieten en overleven in de wildernis.

Kim leerde twee jaar lang Japans dankzij Yaeko Taguchi, een vrouw die naar eigen zeggen ontvoerd was door Noord-Korea. Daarna reisde ze door naar Guanzhou om het Chinees perfect onder de knie te krijgen.

Klaar voor dodelijke missie
In november 1987 werd Kim plots teruggeroepen naar Pyongyang. Het Noord-Koreaanse spionagebureau had geoordeeld dat ze klaar was voor haar dodelijke missie.

De toen 25-jarige jongedame kreeg met Kim Seung Il een mannelijke kompaan. Samen reisden ze naar de Oostenrijkse hoofdstad Wenen, zogezegd als Japans koppel. Daar kregen ze de bom in handen.

"Het ging om een kleine Panasonic-radio: in het voorste deel waren de explosieven verborgen, achteraan zaten batterijen. Het kleinood werkte dus perfect als radio."

"Vond mezelf zwak"
De twee namen de bom mee naar Bagdad. Toen ze op het vliegtuig met als eindbestemming Seoul wilden stappen, beleefden ze nog een hachelijk moment. "De batterijen werden aan het controlepunt bijna in beslag genomen. We hadden die echt nodig, want anders zou het ontstekingsmechanisme niet werken. Ik ging dood van de zenuwen. Ik stak de batterijen zelf weer in de radio en zette het geluid aan. Waarover zaten ze zich in godsnaam druk te maken, vroeg ik hen. Het volstond om vrije baan te krijgen."

"Eén moment spookte het door mijn hoofd dat al deze mensen zouden sterven. Dat verbaasde me, ik vond mezelf zwak."

Kim plaatste de bom boven haar zitplaats in de overhead locker en nam een pil om te kalmeren. De tussenlanding in Abu Dhabi gebruikte ze om het hazenpad te kiezen. Verder vluchten via Rome en Wenen lukte echter niet, samen met Kim Seung Il werd ze opgepakt in Bahrein.

Plan B
Het duo had echter nog wel een plan B achter de hand: cyanidepillen slikken die ze verstopt hadden in sigarettenfilters. "We moesten zelfmoord plegen als de missie mislukte, dat hadden we bijzonder hard ingepeperd gekregen. Anders zouden onze families in Noord-Korea er de gevolgen van ondervinden. We hadden dus geen keuze. Op dat moment wist ik zeker: mijn leven zat erop."

Haar kompaan stierf inderdaad, Kim raakte enkel bewusteloos. Tijdens haar verhoor zou ze nog acht dagen lang alle beschuldigingen ontkennen, maar dat viel niet vol te houden. Logischerwijze werd ze dan ook ter dood veroordeeld.

Gratie
Maar opnieuw zou Kim door het oog van de naald kruipen. De Zuid-Koreaanse president Roh Tae-woo oordeelde immers dat ze zelf ook een slachtoffer was van het Noord-Koreaanse regime en schonk haar in 1990 gratie. "Ik was natuurlijk blij, maar ik moest vooral aan mijn moeder in Noord-Korea denken. Hoe opgelucht moet zij zich niet gevoeld hebben? Maar ik bleef natuurlijk wel een zondaar, ik had toen moeten sterven."

Na die hectische periode ging Kim voor de inlichtingendienst van Zuid-Korea werken. Ze trouwde met een van haar bodyguards en schreef een boek over haar ervaringen. Een deel van die opbrengst schonk ze aan de nabestaanden van de slachtoffers.

"Ik overleefde om mensen te doen inzien tot wat Noord-Korea in staat is. Het lijkt alsof beide Korea's nu weer door één deur kunnen, maar qua ideologie zit Noord-Korea nog steeds op oorlogskoers."