'Fire and Fury'-auteur Michael Wolff: een man met een reputatie, en niet altijd een goede

Michael Wolff, schrijver en columnist voor onder meer de New York Magazine en Vanity Fair, is een bekende naam in de Amerikaanse politiek en media en staat bekend om zijn onconventionele stijl. Hij ziet het als zijn doel om de lezer een blik te gunnen achter de schermen en daarvoor schuimt hij feestjes en lunches af waar de dranken en spijzen rijkelijk vloeien. Geruchten die hij hoort waaien, vinden geregeld hun weg naar zijn stukken. 

“In plaats van gewoon rapporteren, absorbeert Wolff de sfeer en het geroddel rond hem. De scènes in zijn column zijn meer een creatie dan een recreatie, vaker voortvloeiend uit zijn verbeelding dan uit een echte kennis van de gebeurtenissen”, schreef journalist Michelle Cottle van The New Republic in een profiel van Wolff in 2004. De overleden New York Times-columnist David Carr pende in 2008 in een review over Wolffs biografie van mediamagnaat Rupert Murdoch neer dat “een van de problemen met de alwetendheid van Wolff is dat hoewel hij het allemaal wel kàn weten, hij het toch fout heeft”. The Washington Post omschrijft Wolff op zijn beurt als iemand die "de uiterste grenzen van de feiten opzoekt, en soms verder gaat dan correct is".

Nu Wolff Washington in brand zet met zijn boek met als rode draad de incompetentie in het Witte Huis, flakkert de kritiek rond zijn persoon opnieuw op. Niet alleen vanuit het Witte Huis, maar ook vanuit journalistieke hoek. Verschillende Amerikaanse journalisten zijn online verwikkeld geraakt in een debat over de geloofwaardigheid van de 64-jarige mediaschrijver.

“Ik vraag me af hoe vaak werknemers van het Witte Huis Wolff iets 'off the record' hebben verteld dat hij als ‘on the record’ heeft gebruikt?”, stelt Bloomberg View columnist Joe Nocera op Twitter. “Ik kan me niet inbeelden dat veel van die quotes bedoeld waren voor publicatie.” Steven Rattner, voormalig journalist bij The New York Times en nu financier, tweette dan weer dat “Steve Bannon al die dingen misschien wel heeft gezegd”, maar dat “we moeten herinneren dat Wolff een gewetenloze fictieschrijver is”. Een kanttekening: Wolff en Rattner hebben een geschiedenis van vijandigheid. Zo sprak Wolff zich in 2003 in zijn boek ‘Autumn of the Moguls’ kritisch uit over Rattner. En dan is er nog de bewering van Rattner dat Wolff zijn 7-jarige zoon heeft gebruikt om informatie te proberen ontfutselen tijdens een dagje spelen bij Rattners kinderen.

Andere bekende journalisten blijven weg van straffe termen zoals Rattner, maar er is wel een gedeeld scepticisme over de waarachtigheid van bepaalde details in ‘Fire and Fury’. Sommige dingen werden ook al ontkracht. Zo staat er in het boek te lezen dat Donald Trump de oud-voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, John Boehner, niet eens kende toen hij president werd. Dat kan niet kloppen, aangezien Trump al eens tweette over Boehner in oktober 2015. Hij bespotte ‘de Speaker of the House’ toen voor ‘huiler’. Ze zouden elkaar ook in het echt al ontmoet hebben. De Britse ex-premier Tony Blair ontkent dan weer in alle toonaarden dat hij de Amerikanen heeft gewaarschuwd dat de Britse geheime dienst Donald Trump in de gaten hield, zoals hij aan Trumps schoonzoon Jared Kushner zou gezegd hebben volgens het boek. "Absurd", reageerde Blair. "Een compleet verzinsel."

Het mediawereldje heeft anderzijds vaak de loftrompet afgestoken over Wolff. Hij won ook twee National Magazine Awards voor zijn commentaarstukken, in 2002 en 2004. En ook nu heeft hij een grote schare verdedigers, zoals Reuters-journalist Jonathan Weber, die stelt dat “niets me ooit heeft doen twijfelen aan zijn verslaggeving”. Ook voormalig Hollywood Reporter co-directrice Janice Min verdedigt Wolff en bevestigt diens uitvoerige hervertelling van een conversatie tussen Steve Bannon en wijlen de ceo van Fox News, Roger Ailes. Ze was toen zelf aanwezig. “Elk woord dat ik heb gezien in het boek is volledig correct”, tweette ze. Wat ook niet ter discussie lijkt te staan, is het feit dat Wolff veel tijd heeft doorgebracht in het Witte Huis, ook al ontkent Trump dat. Witte Huis-journalist Jonathan Lemire zag Wolff geregeld rondlopen in de gangen van het Witte Huis. "Hij had geen standaard perspasje, maar een badge met nogal ongehinderde toegang", vertelt hij.

Het Witte Huis doet het boek zelf af als “complete fictie en een hoop tabloid-geroddel”, maar neemt het wel opvallend ernstig. Zelfs nog voor het boek in de rekken lag, liet het Witte Huis boos van zich horen en zetten de advocaten van Trump – tevergeefs - alles op alles om het boek tegen te houden.