De poëziekunst van Amanda Gorman ontleed: “Een goed gedicht zegt alles mooier dan dat je het zelf kan”

Knalrode haarband, pientere blik, slanke vingers die de juiste klemtonen legden. Naam: Amanda Gorman, 22 jaar, dichteres. Samen met Washington DC ging de hele wereld overstag bij Biden’s inauguratie, wat opmerkelijk is, want gedichten lijken meestal iets voor dromers. Onhandige jongens schrijven ze voor blonde meisjes, om dan alsnog te worden afgewezen. Volwassen mensen lezen ze in stilte, met een blokje kaas erbij. “Met het gedicht als politiek statement hebben wij in Vlaanderen minder ervaring”, weet Dirk De Geest, professor Nederlandse Literatuur (KU Leuven). “Het dichtst dat wij recent gekomen zijn, was toen Frank Vandenbroucke  zei: ‘We mogen mekaar niet meer vastpakken, maar we laten elkaar niet los’. Grootse poëzie zou ik dat niet noemen, maar het had enkele elementen, zoals de tegenstelling tussen ‘vast’ en ‘los’. Die zin heeft een snaar geraakt: mooie woorden doen ertoe, ze troosten en inspireren. Mensen zeggen: ‘Inderdaad, zo is het, maar zelf kan ik het niet op die manier zeggen, zo schoon.’ Net daarom zijn gedichten op begrafenissen geliefd. Omdat je soms zelf geen woorden vindt.”