Ray Klonsky maakte een documentaire over McCallums gevecht voor rechtvaardigheid: 'David and Me'. Die kwam vorig jaar in april uit. Enkele maanden later werd McCallum op 45-jarige vrijgelaten. De film wordt nu opnieuw gelanceerd met een nieuw einde.

Het verhaal van David McCallum begon met een valse verklaring die hij zelf en zijn vriend Willie Stuckey op zestienjarige leeftijd aflegden na hun arrestatie op 27 oktober 1985. Ze bekenden de moord op de 20-jarige Nathan Blenner in Brooklyn, New York. De twee beschuldigden elkaar van de moord, nadat ze geslagen werden en geïntimideerd door de politie. Beide tieners kregen 25 jaar tot levenslang voor ontvoering en moord.

Advocaat geschorst
Bewijzen voor de schuld van de twee waren er echter niet. Hun verklaringen bevatten tegenstrijdigheden en er waren geen getuigen van de moord. Niemand had David in de wagen van het slachtoffer zien rondrijden, terwijl de politie hem ervan verdacht dat te hebben gedaan twee dagen lang na de moord. David beweert dat hij nog nooit achter het stuur van een wagen heeft gezeten.

Zijn advocaat had indertijd nog zes andere grote zaken en de verdediging van McCallum was een lachertje. De advocaat werd even later overigens geschorst door de balie wegens professioneel wangedrag.

David McCallum moest op zoek naar nieuw bewijsmateriaal om zijn zaak te heropenen. Tot overmaat van ramp stierf Willie Stuckey in 2001 in de gevangenis.

Vier jaar later schreef David de student Ray Klonsky aan. Hij kende diens vader Ken al, de directeur van Innocence International. "Ik ben goed bevriend met je vader en ik hoop dat ook wij goede vrienden worden. Ironisch genoeg, had ik ongeveer jouw leeftijd toen ik de cel in moest. Ik denk dat jij mij kan helpen, door gewoon even je oor te luisteren te leggen."

"Ik heb nooit kunnen verderstuderen, niemand in mijn familie trouwens", lezen we in een van Davids brieven. "Daarom hoop ik dat jij wat van jouw ervaring kan delen met mij. In de cel heb ik mijn tienerjaren verloren en heel mijn jonge leven, gewoon omdat ik op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was."

"Jij bent mijn stem, man, ik reken op jou"
In totaal schreven David en Ray over de jaren heen meer dan honderd brieven naar elkaar. Zo speelde Ray een heel belangrijke rol in de motivatie van David om nooit op te geven.

In 2006 gaf David toestemming aan Ray om zijn verhaal te publiceren: "Ik verwacht dat jij voor mij zal spreken en dat wat ik heb meegemaakt, anderen kan helpen. Jij bent mijn stem, man, ik reken op jou."

"Dank voor motivatie en inspiratie"
Advocaten sprongen toen op de zaak. Maar de sleutelfiguur was toch Ray: "Ik wil je bedanken voor de motivatie en de inspiratie die je mij schonk in je brieven. Ik kan niet genoeg benadrukken hoezeer jij mij erbovenop bracht. Nooit zat ik zo diep en ik had dringend positieve energie nodig. Ik moest weer de weg naar de vrijheid op. Ik denk dat ik die energie dankzij jou vond. Jouw woorden om mij aan te moedigen waren zo raak dat ik ze onmogelijk kon negeren. Ik geef niet op, man."

In oktober vorig jaar oordeelde het hooggerechtshof van New York dat de bekentenissen van de tieners "het resultaat waren van ongepaste suggestie, ongepaste aansprong en misschien dwang". De rechter vond geen bewijs voor de link tussen de twee jongens en de misdaad. Na bijna 29 jaar in de cel was McCallum een vrij man.