Colleen vertelt hoe het écht is om half bij bewustzijn in een coma te liggen

Op 8 oktober 2011 fietste de toen 38-jarige triatleet Colleen Kelly Alexander uit New Haven, Connecticut op een zonnige herfstdag met de glimlach naar huis. Alles liep op dat moment op wieltjes in haar leven. Ze was pas getrouwd met de liefde van haar leven en probeerde zwanger te geraken. Maar plots dook uit het niets een vrachtwagen op. Er was geen tijd om na te denken, geen tijd om te reageren. En dan een knal. Colleen werd aangereden.

“In een klap was mijn lichaam kapot”, vertelt ze. “Eerst werd ik van mijn fiets gegooid en overreden met de voorwielen, dan werd ik omgedraaid terwijl hij over mijn romp reed met zijn achterwielen. Ik dacht dat het mijn laatste momenten hier op aarde waren. Ik kon mijn botten zien, mijn bloed, dingen die normaal in mijn lichaam moesten zitten. Mensen kwamen schreeuwend aangerend. En ik smeekte voor mijn leven, alsof zij de macht hadden om iets te doen.”

De Amerikaanse verloor zoveel bloed dat ze eigenlijk twee keer is gestorven in de 48 uur nadat het noodlot toesloeg. Als bij wonder raakte ze toch gestabiliseerd. Colleen lag daarop vijf weken lang in een coma. Tijdens die periode onderging ze 29 operaties waarbij onder meer haar verbrijzelde heupbotten, haar gescheurde aders, anus en vagina en gebroken benen werden behandeld. Ze onderging ook een hersenoperatie. Colleen had nooit kunnen denken dat ze vandaag weer wandelt, praat en zelfs deelneemt aan sportwedstrijden. Ze deelt nu haar verbijsterende verhaal in het boek ‘Gratitude in Motion: A True Story of Hope, Determination, and the Everyday Heroes’.

In het boek beschrijft Colleen onder meer de verschrikkelijke ervaring van hoe het is om in coma te liggen – en je bewust te zijn van wat er rond je gebeurt. “Mensen hebben een verkeerd idee over wat een kunstmatige coma is. Ze denken dat je volledig buiten bewustzijn bent, dat je niets kan zien of horen. Maar zo is het niet."

"Wekenlang zat ik vast in een nachtmerrie, als een gevangene in mijn eigen lichaam. Soms wist ik inderdaad van niets en was ik volledig 'weg', maar dan weer bevond ik me in een toestand die je met niets kan vergelijken, een soort droomtoestand. Ik kon niet focussen op iets of iemand, maar ik kon geluiden horen en sensaties voelen. Soms had ik het zo warm dat ik dacht dat mijn lichaam in brand stond. Op andere momenten kon ik alleen maar denken aan hoe graag ik een glas water wilde. Soms hoorde ik een bekende stem en dat maakte me gelukkig. Ik voelde het als iemand mijn hand vastnam, me over mijn hoofd aaide of mijn haar kamde. Dat was een leuk gevoel.”

Maar er waren ook afgrijselijke dingen die ze voelde. Toen waren het vooral levendige nachtmerries, waarin ze dacht en droomde over gewelddadig verkracht te worden. “Ik had geen idee wat er allemaal gebeurde waardoor ik die verschrikkelijke beelden kreeg, maar nu weet ik dat ze samengingen met het verversen van verbanden. Door het ongeval was mijn rectum volledig gescheurd tot aan mijn heiligbeen, ook mijn vagina was gescheurd. De verpleegsters waren elke dag uren bezig met het kuisen van de wonden en het veranderen van de verbanden. Maar mijn brein begreep niet dat ze me aan het helpen waren. Later vertelde het medische personeel dat mijn bloeddruk telkens omhoog ging en dat ik vreemde grimassen kreeg op mijn gezicht.”

“Als ik werd weggeleid naar andere kamers voor operaties, wist ik dat ik door gangen ging. Die rij van lichten boven me. Ik voelde de temperatuur veranderen, ik voelde zelfs de kleine haartjes op mijn wang bewegen. Zo is een kunstmatige coma dus. Het maakt belevingen heel verwarrend en afgestompt. Het wordt een waas waarin je brein probeert te vatten wat er gaande is onder invloed van zware drugs. Dag in, dag uit weet je niet wat echt is en wat een droom.”

Al die tijd waakte haar man Sean aan haar ziekenhuisbed. Hij bleef ook elke nacht naast haar slapen. Colleen wist dat hij er was. “Ik begreep niets van wat hij zei, maar ik wist dat hij er was”, vertelt ze. Toen ze eindelijk weer ontwaakte, werd de vreemde droom keiharde realiteit. “Alles deed pijn.” Enkele maanden later was ze op een punt dat ze niet meer wilde leven. Maar toen dacht ze aan alle mensen die haar leven hadden gered. De voorbijgangers, die meteen in actie waren geschoten, de ambulanciers, het ziekenhuispersoneel, de meer dan 150 donors wier bloed en plasma door haar aderen stroomde. Ze stelde zichzelf een doel: ze zou de ‘Superhero halve marathon’ lopen. Het werd een huzarenstuk met een looprekje en een stoma, en een shirt van Wonder Woman. En tranen aan de finish, van blijdschap. “Mijn medaille gaf ik aan de hoofdchirurg. Een van mijn grootste helden.”

"Nu heb ik verschillende halve marathons, triatlons en twee marathons gedaan. Ik zal nooit meer kunnen meedingen zoals vroeger, maar dat is het punt ook niet meer", besluit Colleen. "Ik doe dingen in het leven die ik graag doe, ik daag mezelf uit en ik toon dankbaarheid voor elke kans die ik krijg. We kunnen de onverwachte twisten in het leven niet controleren, wel onze reactie erop.”