De ‘inclusieve aanpak’ moet zorgen voor gelijke kansen voor alle studenten, ongeacht hun achtergrond. Daarom wordt afgeraden om onder alle omstandigheden aan te dringen op goed geschreven Engels. Goed taalgebruik, zo stelt de universiteit, kan worden gezien als “homogeen, Noord-Europees, wit, mannelijk en elitair”.

Volgens de universiteit worden bepaalde studenten benadeeld of ontmoedigd wanneer hun vaardigheid in geschreven Engels wordt beoordeeld. Het gaat dan om studenten die naar slecht presterende scholen zijn geweest, die langdurig ziek zijn of voor wie Engels niet de eerste taal is.

“Onze leergemeenschap zal studenten aanmoedigen om een ​​authentiekere academische stem te ontwikkelen, een stem die complexe ideeën nauwkeurig en integer kan communiceren - die een specifieke achtergrond of kenmerken viert in plaats van verdoezelt”, klinkt het.

Britse universiteiten staan ​​onder druk om meer studenten uit kansarme milieus op te nemen. Ook de universiteit van Worcester heeft een beleid van ‘inclusief’ beoordelen uitgewerkt. Volgens het beleid is het “eerlijker” om je als docent te concentreren op de kwaliteit van de ideeën en kennis van studenten in plaats van op hun spelling en grammatica. Dit komt doordat studenten “verschillende achtergronden” hebben en dus “van meet af aan in het nadeel” kunnen zijn.

“Veel beroemde schrijvers en wetenschappers werden als slechte spellers beschouwd. Deze omvatten Sir Winston Churchill, die de Nobelprijs voor Literatuur won, maar naar verluidt een slechte speller in zijn jeugd was, en Albert Einstein, wiens grammaticale fouten en spelfouten in zijn tweede taal, het Engels, legendarisch waren”, stelt David Green, vicerector van de universiteit van Worcester.

“Bij veel studenten in het Verenigd Koninkrijk is dyslexie vastgesteld. Het is essentieel dat universitaire beoordelingscriteria de kennis van studenten over het door hen gekozen vak beoordelen, evenals hun vermogen om te redeneren, analyseren en hun denkwijze overtuigend uit te drukken”, meent Green.

De University of the Arts in Londen geeft academici de opdracht “spelling-, grammatica- of andere taalfouten te accepteren” zolang ze “de communicatie niet significant belemmeren”. Docenten worden ook gewaarschuwd om hun eigen ideeën over het ‘juiste Engels’ niet op te leggen aan studenten.