Wie aan de uitdaging deelneemt, moet dagelijks een opdracht uitvoeren. Dat gaat van onschuldige zaken, zoals het bekijken van een horrorfilm en een dag niet praten tot extreme vormen van zelfverminking. Bij elke stap moeten de jongeren een foto plaatsen op sociale media. Bij de allerlaatste opdracht worden ze aangespoord om het 'spel te winnen' door zelfmoord te plegen.

De kinderen moeten ook regelmatig in het holst van de nacht opstaan. Door de vermoeidheid kunnen ze niet helder meer nadenken en zijn ze makkelijker geneigd om de bevelen op te volgen. In Rusland alleen al zouden tientallen jongeren op die manier een einde aan hun leven gemaakt hebben. Dat Budeikin sinds november in de cel zit, verandert daar niets aan: zijn taak wordt overgenomen door andere zogenaamde 'mentors' met slechte bedoelingen.

Liefdesbrieven
Budeikin zelf krijgt intussen tientallen liefdesbrieven van tienermeisjes. Ze verklappen daarbij ook hun thuisadres, hij antwoordt hen stuk voor stuk. Wettelijk kan daar niets tegen gedaan worden.

"Die jonge meisjes worden allicht verliefd op hem omdat ze thuis niet genoeg affectie en aandacht krijgen van hun ouders", oordeelt psychologe Veronika Matyushina. "De jongeman deed zich voor als een vertrouwenspersoon die er wás voor hen, zo zijn die romantische gevoelens ook ontstaan."

"Ze leerden uit hun fouten"
"Budeikin en zijn kompanen wisten heel goed wat ze moesten doen om hun zin te krijgen", aldus een werknemer van de Onderzoekscommissie (zeg maar de Russische tegenhanger van de FBI; nvdr). "Ze begonnen in 2013, leerden uit hun fouten en schaafden hun tactiek bij. Bedoeling was om zo veel mogelijk kinderen met angstaanjagende filmpjes naar gesloten groepen op sociale media te lokken. Daar moesten ze dan de meest kwetsbaren zien uit te halen. Als ze van duizenden kandidaten er twintig overhielden, was het al meer dan goed."

"Veel kinderen haken snel af omdat ze de opdrachten te vervelend of te bizar vonden. Zij konden niet gemanipuleerd worden. Anderen zetten door, tot ze de taak krijgen om bijvoorbeeld op een dak te kruipen of een dier te doden. Een kleine groep blijft echter plichtsbewust elk commando -hoe vreemd of gevaarlijk ook- uitvoeren. Ze voelen zich zo belangrijk dat ze letterlijk alles zouden doen om er te blijven bijhoren. Op het eind krijgen ze de opdracht om geen sporen achter te laten en alle berichten op hun sociale media-account te deleten."

"Ik moest opstaan om 4.20 uur"
Eén meisje gaf gehoor aan 49 opdrachten, maar koos er uiteindelijk toch voor te blijven leven. Zij kon de speurders een pak belangrijke informatie leveren. "Net als de meeste tieners bracht ze veel tijd door op sociale media. Ze klikte op een angstaanjagende foto, daarna volgde er nog één en zo belandde ze uiteindelijk in een groep die zelfmoord verheerlijkt. Zo zijn er duizenden, dus heel moeilijk is dat niet." Nadat ze enkele opdrachten vervuld had, werd ze opgemerkt door Philipp. Die nodigde haar uit in een gesloten groep, het 'spel' kon nu echt beginnen.

"Ik moest om 4.20 uur opstaan om te chatten en naar griezelige filmpjes te kijken", aldus het meisje. "Ik zag foto's van lijken, tieners die van daken sprongen en lichamen onder het bloed. De muziek was ook angstaanjagend, met tussendoor geluid van schreeuwende dieren. Soms leek het alsof er kinderen gemarteld werden. Ik voelde me nadien zo slecht dat ik mezelf of iemand anders fysiek wilde kwetsen."

"Ik was zwak in zijn ogen"
Als het meisje duidelijk maakte dat ze er wilde mee stoppen, kreeg ze meteen bedreigingen. "Ik kreeg te horen dat ik zwak was en dat mijn leven nooit beter zou worden. Ik was niet interessant, mijn ouders hadden mij niet nodig, ze zouden me toch nooit begrijpen. Hij zei dat ik voor één keer iets moois moest doen in mijn leven: sterven op jonge leeftijd zou fantastisch zijn. Ik was een uitverkorene die de waarheid zou kunnen ontdekken."

Toen het meisje bleef weigeren, bood Philipp haar een alternatief aan. "Je moet niet van een dak of onder een trein springen. Pillen slikken is ook goed en pijnloos." Zo ver zou het gelukkig nooit komen. Het slachtoffer wordt nu psychologisch begeleid en kan intussen heel open over haar traumatische verleden vertellen.

Geen vrienden
Schuldbesef is aan Budeikin echter niet besteed. "Ze zijn gelukkig gestorven", klinkt het uit zijn mond. "Ik gaf wat ze misten in hun leven: warmte, begrip, een klik. Enerzijds zijn er mensen en anderzijds biologisch afval. Die laatsten hebben geen enkele waarde, ze brengen enkel schade toe aan de maatschappij. Ik was onze samenleving aan het zuiveren. Mijn idee is nu een hype geworden. Het stoort me wel dat ik zo veel navolging gekregen heb."

Volgens Breido had Budeikin geen vrienden op school. "Hij studeerde ook niet zo goed. Na de les bracht hij uren voor de computer door. Zijn moeder zag hij nauwelijks. Ze moest om 5 uur 's morgens gaan werken en keerde pas laat terug. Het enige dat ze deed, was hem eten geven. En plots ziet zo'n asociaal iemand de mogelijkheid om te beslissen over andermans leven. Hij zei tegen zijn slachtoffers dat ze niet bang hoefden te zijn, hij zou hen in de hemel allemaal verenigen. Op het moment van zijn arrestatie voelde hij zich nog steeds God, alsof niemand hem wat kon maken."

Als u zelf met vragen zit over zelfdoding, dan kunt u terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be.