Aurelia krijgt na acht jaar psychisch lijden haar vurig gewenste dood

In maart vorig jaar laat Aurelia Brouwers haar verhaal optekenen in de Stentor, vlak voor de verkiezingen. Ze roept Nederlandse politici op niet alleen maar aandacht te hebben voor ouderen, maar zeker ook voor kwetsbare jongeren. Ze doet haar uitspraken terwijl ze net haar euthanasietraject ingaat. Met name ook via sociale media en een eigen blog doet ze er alles aan een lans te breken voor euthanasie bij psychiatrisch patiënten die ondraaglijk en uitzichtloos lijden.

Aurelia schreeuwde het naar eigen zeggen uit van geluk toen het licht op de laatste dag van 2017 definitief op groen ging. Het allesverlossende telefoontje van de Levenseindekliniek, nadat ook de laatste schakel in het traject, de SCEN-arts, zijn goedkeuring heeft gegeven. "Oh, jullie maken mijn dag helemaal goed, fantastisch!" Aurelia, niet wars van zwarte humor, kan zo zichzelf zowaar een gelukkig nieuw jaar wensen, of eigenlijk een gelukkige nieuwe maand.

Haar gemoedstoestand is, sinds ze weet dat ze euthanasie krijgt, niet echt anders. Nog steeds ervaart ze elke dag als een kwelling. Maar elke dag laadt ze zich op voor haar levensmissie om euthanasie in de psychiatrie onder de aandacht te brengen. "Deze weken heb ik interviews en ben ik ook bezig met het regelen van praktische zaken, zoals mijn crematie. Ik heb nog een aantal creatieve dingetjes die ik wil afmaken en spreek met vrienden af. Maar de dagen blijven een gevecht. Ik kan niet 100 procent uitsluiten dat ik voor 26 januari alsnog een zelfdodingspoging doe. Bij mij weet je het nooit. Maar eigenlijk verplicht ik me er zelf toe het tot 26 januari vol te houden."

Aurelia merkt van kinds af aan dat ze anders is. Ze is al vroeg gefascineerd door de dood. "‘Een ziekelijke fascinatie’, heeft mijn psycholoog eens gezegd. Waar dat vandaan komt? Geen idee.’’

Lees verder onder de foto.

Na een half jaartje studie aan de universiteit in Utrecht stort ze totaal in. Daarna gaat het van crisis naar crisis, opname naar opname, zelfs via een rechtelijke machtiging. Haar eetstoornis wordt ook steeds erger. Ze beschadigt zichzelf, spuit deodorant in haar ogen, drukt sigaretten uit op haar hand. Ook nu nog, aan de vooravond van haar overlijden, zijn de brandplekken op haar hand te zien en knijpt ze haar ogen als gevolg van de deodorant regelmatig dicht.

Aurelia vraagt de medemens haar keuze te respecteren. Begrip voor haar keuze, nee, dat hoeft ze niet. Ze snapt dat gezonde mensen haar doodswens moeilijk kunnen vatten. "Geestelijk gezonde mensen hebben geen idee welke chaos er in mijn brein heerst. Mensen die denken dat je je beter gaat voelen door iets ‘leuks’ te doen. Dat je je, omringd door liefde, vanzelf beter gaat voelen. Ze snappen er niets van. Lijden hoort bij het leven, hoor ik sommige mensen ook zeggen. Tot op zekere hoogte, ja. Maar het is ook een uitspraak van mensen die zelf niet goed weten wat lijden inhoudt. Bovendien, tegen een kankerpatiënt zeggen we toch ook niet, de dosis morfine mag wel een beetje omlaag, je mag best een beetje lijden. Lijden, jaar in, jaar uit, is voor gezonde mensen niet te bevatten. Gelukkig maar, zou ik zeggen. Maar respecteer dan wel dat het in mijn hoofd heel anders is en dat ik kies voor de dood. Beschuldig me niet van een laffe daad. Een doodswens heb je niet voor je plezier.’’

De jonge vrouw maakt zich ook zo boos over tegenstanders van euthanasie vanuit de religieuze hoek. "Ik ben evangelisch. Iedereen leest de Bijbel op een andere manier. Een verbod op euthanasie, dát is toch geen liefde van God? Als God liefde is, dan moet je soms ook laten gaan. Ik denk ook dat God uit liefde kan laten gaan. Ik geloof niet in de hel na de dood, die bestaat niet. Ik geloof dat God me met open armen ontvangt. De hel? Dat is de aarde voor mij. Sommige politici zijn heel kwetsend naar mensen toe die euthanasie willen, door het te willen verbieden. Ik bedoel, als jij wil lijden tot aan het eind, prima, maar leg dat niet op aan een ander."

Ja, het doet haar echt pijn dat sommige mensen heftig op haar euthanasie reageren. Haar voor van alles en nog wat uitmaken. Laatst nog, een ex-vriendin met wie ze in onmin is geraakt. Even denkt ze na over haar formulering. "Ze zei, ‘je bent een slechte dochter dat je je vader in de steek laat, je bent een zwakkeling, je moet je schamen dat je je vader dit aandoet.’ Echt, dat zei ze. Iedereen mag me verrot schelden, maar haal mijn familie er niet bij. Deze opmerking heeft me het meest pijn gedaan." Gelukkig, zegt ze, krijgt ze ook veel positieve reacties. Mensen die haar besluit respecteren en ook inzien dat een leven voor Aurelia op deze aarde niet is gegeven. Dat ze het verdient waardig te sterven.

Te midden van dierbare vrienden bracht Aurelia gistermiddag vlak voor de inname van haar dodelijke drankje een laatste toost uit, onder begeleiding van een arts en psychisch verpleegkundige van de Levenseindekliniek. En met muziek van Hugh Laurie. Binnen enkele minuten raakte ze buiten bewustzijn en trok het leven rustig uit haar lichaam weg. Het was haar waardige einde.

Aurelia hield een vlog bij, hieronder een compilatie van de beelden van afgelopen maanden.