Ann steelt de show

Mitt Romney heeft een probleem: één op drie Amerikanen kan zichzelf langs geen kanten herkennen in de man. Volgens een Washington Post/ABC poll is Romney zelfs de minst populaire genomineerde in 28 jaar bij de doorsnee. Waarom? Omdat hij mormoon is? Omdat hij een rijkeluiszoontje zou zijn? Door zijn politieke ideeën? Mis poes. Romneys grootste probleem is dat hij geen verhaal is.

Amerikanen - en wij uiteindelijk ook allemaal - zijn gek op een mooi verhaal en ook op politici met een mooi verhaal. John McCain was een oorlogsheld en zat gevangen in Vietnam, waar hij zelfs werd gemarteld, maar hij vocht terug. Hillary Clinton was (is) een hele intelligente vrouw, die een vreemdgaande idioot moest verdragen die alles pakte van stagiaires tot hotelreceptionistes, en ze moest als vrouw opboksen tegen wat nog een groter vooroordeel dan huidskleur in de Amerikaanse politiek bleek te zijn.

Barack Obama was een zwart kind van een alleenstaande moeder, die werkte op de mean streets van Chicago en zich naar en door de unief en de politieke wereld knokte. George W. Bush feestte als de beesten, zoop als een Rus en snoof cocaïne, maar vond toen God, werd herboren en vond de weg naar het Oval Office, ondanks het feit dat hij degene was die nooit goed kon doen in papa's ogen. Etcetera.

Geeuw Romney
Het zijn allemaal goeie scenario's om een Hollywoodfilm op te baseren. Maar, wat met Romney? Zoon van een autofabrikantendirecteur, groeit op in rijkdom, gaat naar Bordeaux in plaats van Vietnam, gaat rechten studeren, gaat in zaken en wordt nog rijker. Geeuw. O ja hij deed nog iets met de Olympische Spelen in Salt Lake City. Geen medaille winnen of zo, hoor, gewoon wat organiseren en lintjes knippen. Geeuw.

-9 voor Mitt, +10 voor Obama
Het resultaat laat zich raden. Volgens de Washington Post/ABC poll, heeft Romney een 40 procent 'favorable rating' en een 49 procent 'unfavorable rating', wat dus neerkomt op een score van -9. Veel meer dan het Belgisch olympisch adagio "we waren er toch maar bij" is dat niet.  

Obama, ondanks het feit dat behoorlijk wat Amerikanen zich bekocht voelen door de man, haalt een 'favorable rating' van 53 en een 'unfavorable rating' van 43, of dus een score van +10.

Girl power
Obama scoort ook het best bij vrouwen, die hem een 58 procent 'favorable' geven. Vrouwen zijn niet alleen een grote groep, de jongste verkiezingen (sinds 1980 zelfs al) gaan ze ook meer stemmen dan mannen in de VS. Zeven miljoen meer vrouwen dan mannen gingen stemmen vorige keer, en denk eraan, stemmen is niet verplicht in de VS. Amper 58 procent van de gerechtigden stemden in 2008 en dat was de beste turnout sinds 1960, toen JFK meedeed.

Dit zijn mijn zesde Amerikaanse verkiezingen die ik upclose volg sinds ik als jongeman een poosje ging wonen in het land, en met deze gegevens op dit moment in de race zeg ik dan: kijk, zie hier het resultaat van de verkiezingen over dik twee maanden.

Het verhaal van Ann
Dat weten Romney en zijn Republikeinse kliek ook wel. "Mitt needs to be made more likable, warm, and human, especially to women", vertelde één van hen me nog twee weken geleden in Honolulu. En het is de reden waarom Ann Romney de show mag stelen op de Republikeinse Conventie. Ann Romney heeft immers wel een verhaal. En de meeste Amerikanen vinden haar wél leuk.

In 1997 sloeg het noodlot toe ten huize Romney. Ann kreeg in toenemende mate last van vermoeidheid en spierpijnen. Vlak voor Thanksgiving 1998 kreeg ze te horen dat ze leed aan multiple sclerosis. Sindsdien probeert ze de ziekte te bedwingen, wat voorlopig goed lukt. In 2008 was er een nieuwe tegenslag: borstkanker. Na een operatie en zware behandeling kon Ann Romney daarvan herstellen. Misschien dat die zaken haar een reden gaven om steeds openlijker uitspraken te doen aangaande ondermeer het politieke wereldje. Meer dan eens heeft ze gesteld dat ze liever had gezien dat Mitt niet in de politiek was gestapt. Vooral na de mislukte presidentscampagne van 2008 was ze erg bitter.

Stand by your man
Waarom ze er dan nu toch staat? Dat vertelde ze vorig jaar aan The New York Times: "Mitt heeft mij altijd bijgestaan met mijn MS en dit heb ik er voor over." Stand by your man, stand by your woman, wel, dat is iets waar we allemaal moeilijk anders dan respect voor kunnen hebben.

Ann Romney heeft ook de neiging dingen te zeggen die niet meteen in het plaatje passen van perfecte vrouw van een politicus. Zo stelde ze in een interview onomwonden dat er "flink wat problemen zijn in ons zogezegd perfecte huishouden met vijf knappe zonen en nog knappere schoondochters. Dezelfde problemen waar alle Amerikaanse gezinnen mee af te rekenen krijgen en waar je niet trots op bent." Het was wellicht de meest briljante verkiezingsuitspraak van deze campagne, eentje waar Obama of Romney zelf niet eens bij in de buurt zijn gekomen. Veel beter kan je aan dat immense Amerikaanse vrouwelijke kiezerspubliek - n'importe welke huidskleur of politieke stal - niet duidelijk maken dat je hen begrijpt.

Vervolg
Gisteren in Tampa kwam daar een vervolg op, maar dit keer met alle camera's erop en een instant miljoenenpubliek. "I read somewhere that Mitt and I have a 'storybook marriage'. Well, in the storybooks I read, there were never long, long, rainy winter afternoons in a house with five boys screaming at once. And those storybooks never seemed to have chapters called MS or breast cancer. A storybook marriage? No, not at all. What Mitt Romney and I have is a real marriage." ("In de sprookjes die ik lees zijn er nooit lange, druilerige herfstdagen met vijf zonen die kabaal maken. Er zijn ook nooit hoofdstukken over multiple sclerose of borstkanker. Een sprookjeshuwelijk? Helemaal niet. Wat wij hebben is een echt huwelijk.")

En: "Hij is niet perfect, maar hij is wel een man die elke ochtend opstaat met het voornemen om problemen op te lossen waarvan anderen zeggen dat ze onmogelijk op te lossen zijn. Hij is een man die harder werkt dan wie ook, opdat wij allemaal wat minder hard zouden moeten werken." Lees: alle mannen zijn wereldverbeterende idioten, de mijne ook, en hij heeft me verdorie veel te veel alleen gelaten tijdens die lange druiligere namiddagen, maar hij bedoelt het goed.

MILVS
Er was meer: "It's the moms of this nation -- single, married, widowed -- who really hold this country together. We're the mothers, we're the wives, we're the grandmothers, we're the big sisters, we're the little sisters, and we are the daughters."

Soit, aan het eind was duidelijk dat de 'love' in de opener "I want to talk to you tonight about that one great thing that unites us ... Tonight I want to talk to you about love" niet de liefde uit de cinema is voor Ann Romney, maar het best mogelijke politieke compromis, een beetje zoals haar Mitt zelf zogezegd.

Clever stuff, heel goed in elkaar gestoken, een gooi naar de Mothers I'd like to vote (MILVS) en het hoogtepunt van één van de verwarrendste en slechtste Republikeinse gooien naar het presidentschap ooit.

Immigranten en apenootjes
Wat ook niet slecht in elkaar zat was de keuze om in de verf te zetten dat de republikeinse garde niet uitsluitend een bende blanke male chauvenist pigs zijn, iets wat je best doet wanneer partijleden de voorbije weken domme dingen gaan doen zoals verkrachtingen minimaliseren.

Ted Cruz, de hispanic-kandidaat voor de senaat in Texas, mocht uitvoerig komen vertellen over zijn vader die in Cuba "was imprisoned and tortured, beaten nearly to death", maar het mirakel van de Amerikaanse Droom onderging: "He fled to Texas in 1957, not speaking English, with $100 sewn into his underwear. He washed dishes making 50 cents an hour to pay his way through the University of Texas, and to start a small business in the oil and gas industry. We are all sons and daughters of those who risked everything for freedom."

Mia Love werd opgevoerd. Een 37-jarige dochter van vluchtelingen uit Haïti en nu burgemeester van Saratoga Springs in Utah en straks kandidaat voor het Congress. En Nikki Haley, gouverneur in South Carolina, een 40-jarige dochter van Sikh-immigranten uit India.

Wel slecht gekozen was Artur Davis, een zwart congreslid uit Alabama die vier jaar geleden nog sprak op de Democratische Conventie om Obama te steunen. "It turned out I was in the wrong place, so Tampa, my fellow Republicans, thank you for welcoming me." Nee dus, niemand houdt van een overloper, of hij nu gelijk heeft of niet.

Een ander probleem dat bij het begin al duidelijk was, namelijk dat de Republikeinse partij niet samenhangt en er te veel verschil is tussen een gematigde en een wel erg extreme rechtse garde, werd ook duidelijk in Tampa. Eén van die extreemrechtse idioten haalde het in zijn hoofd om op de conventie apennootjes te gooien naar een zwarte cameravrouw van CNN (dat volgens de Republikeinen pro-Obama is) met de woorden "This is how we feed animals." Tja.