Amerikaan overleeft aanslagen Zaventem en Boston. En wil nu als soldaat vechten tegen terroristen

Mason Wells (21) is vanochtend om 05.30 uur opgestaan om ruim 3 kilometer over de historische campus van de US Naval Academy te rennen met een volwassen man op zijn rug. Het ging prima, en dat is een klein mirakel. Nog niet zo lang geleden kon hij weinig meer dan met zijn verbrande handen, weggeblazen hiel en opengereten benen bewegingloos in een ziekenhuisbed liggen.

Een maand of vijf duurde het voordat hij weer min of meer kon lopen, nog veel langer voordat rennen weer ging. Hij was sloom, vindt hij, en iel - hij verloor kilo's aan spieren. En toch lukte het: toegelaten worden tot een van de meest prestigieuze militaire opleidingen in de wereld, ondanks de zware verwondingen die hij op 22 maart 2016 opliep op de luchthaven van Zaventem.

Mason Wells, destijds in Brussel als Mormoonse zendeling, schreef een boek over zijn herstel, dat volgende week in Amerikaanse boekhandels ligt. Het is een wonderbaarlijk verhaal: het was al de tweede keer dat Wells een terreuraanslag overleefde. In 2013 stond hij in Boston zijn moeder aan te moedigen toen even verderop een bom ontplofte in de menigte achter de finishlijn van de marathon. "De paniek, de commotie, je zo klein voelen in zo'n situatie - ik realiseerde me dat alles kan gebeuren, met iedereen. Ik ben mijn onschuld verloren."

En dat kwam van pas, toen hij nóg eens doelwit werd van terroristen. Slechts enkele stappen was hij verwijderd van de eerste bom in de vertrekhal van Brussels Airport. De explosie was zo sterk, dat zijn horloge van zijn arm verdween en zijn linkerschoen van zijn voet vloog - alles in één seconde. Mason, bedekt met bloed en lichaamsweefsel dat niet alleen van hemzelf was, wist naar buiten te strompelen en de tweede, krachtigere, bom te ontwijken.

Hij kan inmiddels grappen maken over zijn lot. De brandwonden op zijn rechterhand roepen geregeld vragen op bij de cadetten in zijn jaargroep. "Hey, wat is er met je hand gebeurd, vragen ze. O, ik ben opgeblazen door terroristen, zeg ik dan. Dat geloven ze nooit meteen."

In zijn boek, Left standing, richt hij zich tot de moslimextremisten die het bloedbad aanrichtten. "Jullie zijn slechte mensen, verteerd door het brandende verlangen om anderen te beschadigen voor jullie eigen egoïstische doelen. Jullie daden hebben duidelijk gemaakt dat jullie het niet verdienen om deze aarde te delen met goede mannen en vrouwen", schrijft hij. Maar ook: "Ondanks mijn agressieve gevoelens over jullie daden, heb ik jullie vergeven."

Het was niet makkelijk dat te schrijven. Hij wilde helemaal geen boek - aandacht had hij als tweevoudig overlevende van een terreuraanslag al genoeg gehad. Maar het idee van zijn co-auteur, dat zijn positieve houding anderen zou kunnen helpen, trok hem over de streep. "Wat de daders hebben gedaan, is gruwelijk. Maar ik heb ervoor gekozen om geen haat of woede te koesteren naar iets of iemand. Dat maakt wat ze gedaan hebben niet minder erg, maar geeft mij de kans om te helen."

De beelden, de geuren, de geluiden van de minuten net na explosies: ze staan hem nog helder voor de geest. Het gevoel dat erop volgde ook. "Die 22ste maart was een van de moeilijkste dagen uit mijn leven, maar ook een van de meest vredige. Dat klinkt belachelijk, idioot, maar ik voelde dat God vrede in mijn hart bracht. Ik kon helder denken en dacht meteen: ik kan nu haat of liefde omarmen. Ik heb besloten mijn leven zonder angst te leven, zoveel mogelijk als mijn beste zelf, optimistisch. Dat heeft me erdoorheen geholpen."

Hij zou weleens terug naar Brussel willen. Naar Koekelberg, de gemeente hij liefhad toen hij er als missionaris woonde - voor een jongeman uit het uitgestrekte, overwegend Mormoonse Utah is het leven in een eeuwenoude multiculturele stad een hele ervaring. Hij wil ook naar Brussels Airport. Zaventem heeft zo veel impact op hem gehad dat het bijna een heilige plek is geworden. "Ik voel me soms niet op mijn gemak op luchthavens. Ik kijk veel om me heen, sta op scherp. Maar ik heb besloten dat ik me daardoor niet ga laten tegenhouden. En ik denk dat niemand dat zou moeten doen."