Fotografe brengt haar donkerste dromen tot leven voor afstudeerproject aan Narafi

In het Technisch Instituut Heilige Familie in Brugge, studeerde Jolien De Buyse af in Vrije Kunsten met een specialisatie in etsen en fotografie. Daar kreeg ze de smaak te pakken, maar was ze nog niet echt bezig met de technische kant van een camera. Kunst stroomde wel al in haar bloed en zo koos ze ervoor om verder te studeren in fotografie. 

Ze had via een vriend gehoord die aan Narafi afstudeerde, dat de school een heel goede opleiding biedt, maar haar ouders waren niet echt happig over het feit dat ze in Brussel zou studeren dus had ze ook andere opties dichterbij huis zoals het KASK of LUCA in Gent. De opleiding in Narafi trok haar wel het meest aan. “Ik zei toen tegen mijn ouders: ik ga de school gaan zien, ofwel gaan jullie mee, ofwel ga ik alleen.” Uiteindelijk is haar vader meegegaan en de idyllische campus in het Dudenpark op zich heeft hem overtuigd. 

Voor Jolien voelde Brussel aan alsof ze op reis was in een nieuwe stad. Ze zat ook vier jaar op kot in en rond de Matongewijk. “Brugge is een heel mooie stad, maar daar valt niets te beleven. Ik heb ook het voordeel dat ik heel extrovert ben en snel vrienden maak. Dus het heeft niet lang geduurd vooraleer ik hier op mijn gemak was.” Na een tijdje kende iedereen haar ook in de wijk. “Een dronken man kwam eens iets te dichtbij en dan hebben andere mannen echt een muur rond mij gevormd om mij te beschermen.”

Het eerste jaar fotografie was vooral heel technisch, waardoor ze minder bezig was met het artistieke aspect. “Mensen denken vaak: ik ga wel fotografie studeren als ik niet weet wat ik wil doen, dat is toch gemakkelijk, maar dat is een zware onderschatting,” zegt Jolien. “De theorie is misschien gemakkelijk om in te studeren, maar daarnaast heb je zo veel werk. Je moet elk dag foto’s nemen om beter te kunnen worden.” Niet iedereen is een goede fotograaf. “Je kan tegenwoordig bij wijze van spreken duizend foto’s nemen en dan zal daar wel een goede foto tussen zitten, maar voor mij is de kunst om van de eerste keer een goede foto te kunnen nemen.” Daarnaast vertelt volgens haar een foto ook een verhaal. 

Al sinds kleins af aan schrijft Jolien haar meest enge en lugubere dromen op. Voor haar afstudeerproject, maakte ze daarom een reeks van 18 foto’s waarop ze die dromen in beeld bracht. “Elke foto heeft een aparte voorbereiding en omdat ik ervoor gekozen heb om niet te vertellen wat het verhaal achter een foto zit, kan iedereen er ook een andere interpretatie aan geven.” Die nachtmerries zijn vooral momenten waarop Jolien een gebeurtenis in haar leven aan het verwerken was. Ze gelooft ook heel hard in het feit dat dromen een vertaling van je geweten zijn. “Deze dromen zijn heel persoonlijk, iemand die iets daarvan afweet zou ook kunnen afleiden waarmee ik inzat.”

Het moeilijkste in het proces was om die dromen te vertalen. “De foto’s lijken visueel soms heel erg hetzelfde als in mijn dromen, maar vaak wekken ze ook gewoon het gevoel dat ik op dat moment had.” Een droom was bijvoorbeeld iemand van haar familie die zei dat haar tattoo achter haar oor bewoog, toen ze eraan trok kwam er een soort worm uit. Ze droomde ook over een zwarte jongen die melk over zichzelf gooide om wit te worden. Daarna stond ze stil bij het feit dat er eigenlijk geen plakkers zijn voor donkere huidtypes en maakte er dan ook een interpretatie van in haar fotoreeks.