‘De Ultieme Hallucinatie’ was van in het begin van de jaren ’80 een van de hotspots voor Vlamingen in Brussel. Dat bleef zo tot uitbater Fred Dericks er in 2009 wegens ziekte de brui aan gaf. Na enkele jaren leegstand kocht de Sint-Joostse FDF-schepen Sait Köse het pand over, maar ook toen ging de zaak na vier jaar failliet. Daardoor stond het unieke pand in de Koningsstraat al sinds drie jaar leeg.

Tot vorige week. In alle stilte nam een nieuwe groep van eigenaars het gebouw over en begon aan een broodnodige renovatie. Vorige week dinsdag ging de brasserie opnieuw open. “We wilden er niet te veel fanfare rond maken”, zegt Pierre Langlois, een van de nieuwe eigenaars. “We wilden de opstart rustig houden en alles geleidelijk op punt stellen. Dat zal moeilijk worden want zelfs nu al vinden mensen vlot hun weg naar de brasserie.”

De Ultieme Hallucinatie is voorlopig alleen een brasserie. “We hebben een volledig Belgische kaart uitgewerkt”, zegt Langlois. “Met zowel Belgische gerechten, bier als wijn. We willen met de zaak de ‘Belgitude’ vieren. Maar we willen ook de link leggen met het Vlaamse en Nederlandstalige publiek dat hier vroeger kwam. Veel mensen spreken ons daar op aan, op de geschiedenis van de brasserie en op wat ze hier hebben meegemaakt.”

Op termijn hebben de nieuwe eigenaars nog extra plannen. “De bedoeling is om ook evenementen te laten doorgaan aan de voorkant van het gebouw”, zegt Langlois. “Wat we daarna nog doen, is nog afwachten. Eerst willen we de brasserie draaiende krijgen. We zitten hier in een beschermd gebouw en dat maakt dat we voor alles toestemming nodig hebben. Maar wie weet? Je hebt hier bijvoorbeeld nog een discotheek in de kelder, waar INXS en Johnny Hallyday nog feest hebben gevierd. Dat maakt het gebouw zo fascineren, dat er zo veel kanten zitten aan het verleden.”

Het statige huis aan de Koningsstraat werd al in 1841 opgetrokken. Het was de verbouwing door architect Paul Hamesse die het huis zijn unieke karakter gaf en het herbouwde en inrichtte in art-nouveaustijl. Het gebouw is ondertussen in ere hersteld, maar dat ging niet zonder slag of stoot. “Er waren al jaren geen investeringen meer gebeurd”, zegt Langlois. “We hebben hard moeten werken om de renovatie te voltooien. Veel van de stukken decoratie van het interieur, lagen verspreid over het huis. Maar de geschiedenis van het gebouw maakt het werk de moeite waard.”